พอเรียนใกล้จะจบ รู้สึกว่าเริ่มยากเข้าไปทุกที ทำวิทยานิพนธ์ โปรเจคจบ อยากจะออกมาทำงานหาเงินได้แล้ว ตอนเรียนก็ใช้ตังแม่ แม่ก็เหนื่อย เราก็เหนื่อยเรียนไปช่วยแม่ทำงานไป เรียนจบมาก็ยังต้องดิ้นรนหางาน บางคนกว่าจะมีทุกอย่างได้ก็แก่ มีรถมีบ้านมีชื่อเสียง แต่แก่ไปก็เจ็บไข้ได้ป่วยรอวันตาย ยิ่งคนที่ไม่มีชื่อคนธรรมดาอย่างเราๆตายไปก็ไม่มีใครจำเราแล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้ชีวิตที่ต้องการจริงๆคืออะไร รู้แค่ไม่อยากเรียนต่อ มันเหนื่อยๆมันท้อที่ต่อไปก็ต้องแข่งขันกันแย่งชิงอยู่ดี เพื่อนบางคนก็เรียนไม่จบนะ เขาก็ได้เงินเดือนเท่ากับคนเรียนจบเลย เขาไม่ต้องมานั่งซีเรียสกับวิชาเรียนเหมือนเรา ทำไมเราต้องเรียนจบเพื่อปริญญาใบเดียว ทำไมต้องมีป้าข้างบ้านมาเผือกถามเรื่องเรียนบ่อยๆ ทำไมต้องเยินยอว่าเรียนสูงแล้วดี ทั้งที่ก็รู้ว่าการศึกษาไทยนับวันยิ่งแย่ลง บางคนก็ไม่รู้ด้วยว่าที่เรียนมาจะเอาไปใช้อะไรกับชีวิตได้ บางคนก็ลอกเพื่อนแล้วผ่าน บางคนให้เพื่อนตามงานให้ ซึ่งปัจจุบันเป็นแบบนี้กันเยอะ ไม่รู้จะเรียนไปทำไม สุดท้ายมนุษย์เราก็ต้องการแค่เงิน เงินที่ได้จากการทำงาน ไม่ว่าจะอาชีพไหนก็หาเงินได้ ทำไมต้องฟิคงานของคนจบใหม่ ว่าจบแล้วจะสบาย ขอความเห็นหน่อยค่ะ ไม่รู้จะต้องคิดแบบไหนถึงจะมองโลกในแง่บวก แย้งเราที หรือคิดเหมือนเรา 55555