ตอนอื่น ๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/33957462
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/33962097
ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/33975284
ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/33984105
ตอนที่ 5 http://ppantip.com/topic/33988188
เพียงสองเรา
ตอนที่ 6 เพลงของเรา
ที่คอนโดกร เขานั่งมองกระดาษเปล่า ๆ มาเกือบชั่วโมง เขาต้องแต่งเพลงแรกให้เสร็จทันภายใน 2 วันนี้ นอนก็แล้ว นั่งก็แล้ว ยืนก็ทำแล้ว เขาก็ยังเขียนไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว
“พี่กรพักก่อนไหมแพรเห็นพี่นั่งมองกระดาษมาเกือบชั่วโมงแล้ว”
“เฮ้อ.. คิดยังไงก็คิดไม่ออกเวลาก็บีบเอาบีบเอา” กรเปลี่ยนท่าจากนั่งไปเป็นนอนลงบนตักแพร
“แพรว่าพี่กรต้องพักสักหน่อยแล้วละ นอนพักสักนิดไหมคะเผื่อจะคิดอะไรออก”
“อืม ดีเหมือนกัน แต่พี่ไม่ง่วงแพรเราไปเที่ยวกัน”
“ไปไหนคะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
กรขับรถใหม่ป้ายแดงจากน้ำพักน้ำแรงผสมกับยอดดาวโหลดเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ฮิตมากของเขามาที่สวนสนุก
“สวนสนุก!?” แพรอุทานแบบงง ๆ
ตลอดทางเขาและเธอ เดินไปถ่ายรูปไป จนมาถึงไวกิ้งแพรลากกรไปที่เครื่องเล่น แต่เธอต้องหยุดชะงักเพราะกรหยุดเดิน
“แพรไปเล่นเถอะ เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างล่าง”
“กลัวหรือ?” แพรยิ้ม ๆ และหยอกเขา
“ไม่ได้กลัว แต่พี่ไม่ชอบไวกิ้ง” เขาแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ
“แถวบ้านแพร เขาเรียกว่ากลัว”
“รถไฟเหาะพี่ก็เล่นได้นะ แต่อันนี้พี่ขอบาย”
“ถ้าพี่กรไม่เล่นแพรก็ไม่เล่นงั้นเราไปเล่นอย่างอื่น”
“อะ ๆ เล่นก็ได้”
กรนึกถึงตอนเขาอยู่ ป.5 ที่เขาเล่นไวกิ้งครั้งสุดท้าย เขาชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะยอมโดนลากไปที่เครื่องเล่น
“แพรทำไมต้องขึ้นมาอันบนสุด”
“ตรงนี้แหละค่ะสนุกสุดแล้ว”
ขณะที่เครื่องเล่นเดินไป กรก็จับมือแพรไว้แน่น หลังจากเล่นจบกรจากผู้ชายผิวขาวกลายเป็นหน้าหูแดง
“พี่กรเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าแดงมากเลย”
“ไม่เป็นไร แต่ขอพี่นั่งพักแป๊ป”
แพรนั่งยิ้ม เธอไม่คิดว่ากรจะกลัวไวกิ้งได้ขนาดนี้
หลังจากนั่งพักสักครู่ เขาและเธอก็ตะลุยเล่นเครื่องเล่นต่าง ๆ จนเดินมาถึงบ้านผีสิงกรเดินนำหน้าแต่เมื่อหันไปแพรหายไป กรหันไปรอบ ๆ เห็นแพรยืนหยุดอยู่ห่างไกลกับทางเข้าบ้านผีสิงจนเขาต้องเดินย้อนกับไปหาเธอ
“ไม่เข้าได้ไหม แพรไม่ค่อยถูกกับผี”
‘ถึงทีพี่บ้างแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ’ กรคิดในใจ
“เมื่อกี้ไวกิ้งพี่ยังขึ้นเลย มามะเข้าบ้านผีสิงซะดี ๆ”
แพรเดินตามกรเข้ามา เธอกอดแขนเขาไว้แน่น
“หลับตาทำไม แล้วจะมองเห็นทางหรือ”
“พี่กรก็จูงแพรไปสิคะ”
กรมองแพรที่พยายามหรี่ตาเดิน ตัวสั่นเล็ก ๆ พร้อมกับกอดเขาไว้แน่น และร้องด้วยอาการตกใจเป็นระยะ เขาเอามือโอบตัวเธอไว้ เพื่อให้เธอรู้สึกอุ่นใจ
หลังออกจากบ้านผีสิงแพรนั่งพักอย่างหมดแรง โดยมีกรเดินไปซื้อน้ำมาให้
“ไหมไหวเรา”
แพรพยักหน้ารับเพราะเธอหมดเสียงไปกับบ้านผีสิง
กรและแพรเล่นเครื่องเล่นกันจนเย็น พวกเขานั่งพักอยู่บนเก้าอี้ที่มีรูปหัวใจ
“แพรตอนเราแต่งงานกัน เรามาถ่ายวีดีโองานแต่งที่นี่กันนะ”
“ค่ะ” แพรตอบสั้น ๆ ในใจเธอสุขเกินบรรยาย เพราะตั้งแต่เธอตัดสินใจว่าต้องทำงานใน อาบ อบ นวด เธอไม่เคยฝันถึงการแต่งงานเลย
กลับถึงคอนโด กรก็ลงมือแต่งเพลง เขารู้สึกถึงทำนองและตัวอักษรมันช่างไหลลื่น ทุกสิ่งที่เขียนไปมันคือสิ่งที่เขารู้สึกในวันนี้ ยามเขากลัวเขามีเธออยู่ข้าง ๆ และยามเธอกลัวก็มีเขาอยู่เคียงข้าง เขารักเพลงนี้ หลังจากที่แต่งเสร็จเขาก็หยิบกีตาร์โดยมีแพรนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ
“เป็นไงบ้างแพร ชอบไหม”
“ชอบค่ะ”
“พี่อยากให้แพรตั้งชื่อเพลงนี้ พี่อยากให้เพลงนี้เป็นเพลงของเราสองคน”
แพรน้ำตาคลอ
“ร้องไห้ทำไม” กรเอามือปาดน้ำตาเธอ
“แพรดีใจ อยู่ข้าง ๆ แพรแบบนี้ตลอดไปนะ”
“พี่สัญญา พี่จะอยู่ข้าง ๆ แพรตลอดไป”
แพรซบลงบนไหล่เขาหลับตาพริ้ม เธอรู้สึกเหมือนเธออยู่ในโลกแห่งเทพนิยาย เธอเป็นซินเดอเรร่า เธอไม่อยากให้ถึงเวลาเที่ยงคืน
“เพียงสองเรา” แพรเปรย ๆ ออกมาแบบไม่รู้ตัว
“เพียงสองเรา งั้นเพลงนี้ก็ชื่อ เพียงสองเรา”
เในห้องทำงานส่วนตัว น้ำกำลังอ่านและเซ็นต์เอกสารงานต่าง ๆ เมื่อสร็จงานเธอก็หยิบแฟ้มที่พึ่งส่งถึงเธอ เธออ่านเอกสารนั้น ข้อมูลที่อยู่ในเอกสารนั้นเธอแทบจะไม่เชื่อ เธอรีบยกโทรศัพท์หานักสืบที่เธอจ้าง
“แน่ใจนะว่าข้อมูลที่สืบมานี่ 100%”
“100% ครับ ข้อมูลนี้ไม่ผิดพลาดแน่นอน”
เธอวางหู และหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาดูอีกรอบ ในเอกสารมีรูปของแพร
‘ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นสาวไซด์ไลน์มาก่อน กรจะรู้ไหม!?”
******** จบตอนที่ 6 ********
เพียงสองเรา ตอนที่ 6 เพลงของเรา
ที่คอนโดกร เขานั่งมองกระดาษเปล่า ๆ มาเกือบชั่วโมง เขาต้องแต่งเพลงแรกให้เสร็จทันภายใน 2 วันนี้ นอนก็แล้ว นั่งก็แล้ว ยืนก็ทำแล้ว เขาก็ยังเขียนไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว
“พี่กรพักก่อนไหมแพรเห็นพี่นั่งมองกระดาษมาเกือบชั่วโมงแล้ว”
“เฮ้อ.. คิดยังไงก็คิดไม่ออกเวลาก็บีบเอาบีบเอา” กรเปลี่ยนท่าจากนั่งไปเป็นนอนลงบนตักแพร
“แพรว่าพี่กรต้องพักสักหน่อยแล้วละ นอนพักสักนิดไหมคะเผื่อจะคิดอะไรออก”
“อืม ดีเหมือนกัน แต่พี่ไม่ง่วงแพรเราไปเที่ยวกัน”
“ไปไหนคะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
กรขับรถใหม่ป้ายแดงจากน้ำพักน้ำแรงผสมกับยอดดาวโหลดเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ฮิตมากของเขามาที่สวนสนุก
“สวนสนุก!?” แพรอุทานแบบงง ๆ
ตลอดทางเขาและเธอ เดินไปถ่ายรูปไป จนมาถึงไวกิ้งแพรลากกรไปที่เครื่องเล่น แต่เธอต้องหยุดชะงักเพราะกรหยุดเดิน
“แพรไปเล่นเถอะ เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างล่าง”
“กลัวหรือ?” แพรยิ้ม ๆ และหยอกเขา
“ไม่ได้กลัว แต่พี่ไม่ชอบไวกิ้ง” เขาแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ
“แถวบ้านแพร เขาเรียกว่ากลัว”
“รถไฟเหาะพี่ก็เล่นได้นะ แต่อันนี้พี่ขอบาย”
“ถ้าพี่กรไม่เล่นแพรก็ไม่เล่นงั้นเราไปเล่นอย่างอื่น”
“อะ ๆ เล่นก็ได้”
กรนึกถึงตอนเขาอยู่ ป.5 ที่เขาเล่นไวกิ้งครั้งสุดท้าย เขาชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะยอมโดนลากไปที่เครื่องเล่น
“แพรทำไมต้องขึ้นมาอันบนสุด”
“ตรงนี้แหละค่ะสนุกสุดแล้ว”
ขณะที่เครื่องเล่นเดินไป กรก็จับมือแพรไว้แน่น หลังจากเล่นจบกรจากผู้ชายผิวขาวกลายเป็นหน้าหูแดง
“พี่กรเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าแดงมากเลย”
“ไม่เป็นไร แต่ขอพี่นั่งพักแป๊ป”
แพรนั่งยิ้ม เธอไม่คิดว่ากรจะกลัวไวกิ้งได้ขนาดนี้
หลังจากนั่งพักสักครู่ เขาและเธอก็ตะลุยเล่นเครื่องเล่นต่าง ๆ จนเดินมาถึงบ้านผีสิงกรเดินนำหน้าแต่เมื่อหันไปแพรหายไป กรหันไปรอบ ๆ เห็นแพรยืนหยุดอยู่ห่างไกลกับทางเข้าบ้านผีสิงจนเขาต้องเดินย้อนกับไปหาเธอ
“ไม่เข้าได้ไหม แพรไม่ค่อยถูกกับผี”
‘ถึงทีพี่บ้างแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ’ กรคิดในใจ
“เมื่อกี้ไวกิ้งพี่ยังขึ้นเลย มามะเข้าบ้านผีสิงซะดี ๆ”
แพรเดินตามกรเข้ามา เธอกอดแขนเขาไว้แน่น
“หลับตาทำไม แล้วจะมองเห็นทางหรือ”
“พี่กรก็จูงแพรไปสิคะ”
กรมองแพรที่พยายามหรี่ตาเดิน ตัวสั่นเล็ก ๆ พร้อมกับกอดเขาไว้แน่น และร้องด้วยอาการตกใจเป็นระยะ เขาเอามือโอบตัวเธอไว้ เพื่อให้เธอรู้สึกอุ่นใจ
หลังออกจากบ้านผีสิงแพรนั่งพักอย่างหมดแรง โดยมีกรเดินไปซื้อน้ำมาให้
“ไหมไหวเรา”
แพรพยักหน้ารับเพราะเธอหมดเสียงไปกับบ้านผีสิง
กรและแพรเล่นเครื่องเล่นกันจนเย็น พวกเขานั่งพักอยู่บนเก้าอี้ที่มีรูปหัวใจ
“แพรตอนเราแต่งงานกัน เรามาถ่ายวีดีโองานแต่งที่นี่กันนะ”
“ค่ะ” แพรตอบสั้น ๆ ในใจเธอสุขเกินบรรยาย เพราะตั้งแต่เธอตัดสินใจว่าต้องทำงานใน อาบ อบ นวด เธอไม่เคยฝันถึงการแต่งงานเลย
กลับถึงคอนโด กรก็ลงมือแต่งเพลง เขารู้สึกถึงทำนองและตัวอักษรมันช่างไหลลื่น ทุกสิ่งที่เขียนไปมันคือสิ่งที่เขารู้สึกในวันนี้ ยามเขากลัวเขามีเธออยู่ข้าง ๆ และยามเธอกลัวก็มีเขาอยู่เคียงข้าง เขารักเพลงนี้ หลังจากที่แต่งเสร็จเขาก็หยิบกีตาร์โดยมีแพรนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ
“เป็นไงบ้างแพร ชอบไหม”
“ชอบค่ะ”
“พี่อยากให้แพรตั้งชื่อเพลงนี้ พี่อยากให้เพลงนี้เป็นเพลงของเราสองคน”
แพรน้ำตาคลอ
“ร้องไห้ทำไม” กรเอามือปาดน้ำตาเธอ
“แพรดีใจ อยู่ข้าง ๆ แพรแบบนี้ตลอดไปนะ”
“พี่สัญญา พี่จะอยู่ข้าง ๆ แพรตลอดไป”
แพรซบลงบนไหล่เขาหลับตาพริ้ม เธอรู้สึกเหมือนเธออยู่ในโลกแห่งเทพนิยาย เธอเป็นซินเดอเรร่า เธอไม่อยากให้ถึงเวลาเที่ยงคืน
“เพียงสองเรา” แพรเปรย ๆ ออกมาแบบไม่รู้ตัว
“เพียงสองเรา งั้นเพลงนี้ก็ชื่อ เพียงสองเรา”
เในห้องทำงานส่วนตัว น้ำกำลังอ่านและเซ็นต์เอกสารงานต่าง ๆ เมื่อสร็จงานเธอก็หยิบแฟ้มที่พึ่งส่งถึงเธอ เธออ่านเอกสารนั้น ข้อมูลที่อยู่ในเอกสารนั้นเธอแทบจะไม่เชื่อ เธอรีบยกโทรศัพท์หานักสืบที่เธอจ้าง
“แน่ใจนะว่าข้อมูลที่สืบมานี่ 100%”
“100% ครับ ข้อมูลนี้ไม่ผิดพลาดแน่นอน”
เธอวางหู และหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาดูอีกรอบ ในเอกสารมีรูปของแพร
‘ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นสาวไซด์ไลน์มาก่อน กรจะรู้ไหม!?”