ตอบในฐานะ อดีตเด็กยากจน ไม่มีเงินซื้อหนังสือกลับไปอ่านที่บ้าน
เลิกเรียนตอนเย็น รอแม่เลิกงานกลับบ้านพร้อมกัน
เราต้องอาศัยร้านนายอินทร์ ร้านดอกหญ้า บีทูเอส พวกนี้แหละค่ะ นั่งอ่านหนังสือรอ
จนทุกวันนี้ เรียนปริญญาเอก มีเงินซื้อหนังสือเอง ยังนึกถึงบุญคุณร้านหนังสือที่ไม่เคยบ่นไล่ออกจากร้าน
ตอนนี้ อยากได้หนังสืออะไร อุดหนุนทุกเล่มค่ะ ย้อนกลับไปซื้อเรื่องที่เคยนั่งอ่านฟรีด้วย

เข้าไปเห็นเด็กนั่งอ่านฟรี ก็นึกถึงตัวเองสมัยก่อน เลยไม่ค่อยโกรธเวลาโดนเกะกะขวางทาง
แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นพฤติกรรมที่ถูกนะคะ เพียงแต่ตอนนั้นไม่มีทางเลือกจริงๆ อยากอ่านหนังสือออกใหม่ ทำไงได้ล่ะ

ถ้าเจอแบบนี้เราว่า คุณสามารถพูดขอทางได้เลยค่ะ คนปกติส่วนมากจะหลบให้
ส่วนที่ไม่ปกติ จัดการยากหน่อย ก็แจ้งพนักงานร้านให้เข้าไปเตือน หรือให้พนักงานหยิบให้ค่ะ
หลายคนมีสมาธิอยู่กับหนังสือ คงไม่ได้ใส่ใจกับสายตากดดัน

พูดตรงๆ กันดีที่สุด
เสียเวลาหาวิธีแก้เผ็ด หรือใช้สายตาจิกกัด
เราว่า นอกจากอาจจะไม่ได้ผล แล้วยังเสียอารมณ์ฟรีอีกนะ

กินถั่วไปเยอะๆ ช่วงเช้าอย่าถ่ายครับ พอรู้สึกอยากปลดปล่อย ก็เดินเข้าไปใกล้ๆเป้าหมาย หันก้นให้ตรงเป้า ลั่นไก แล้วรีบเดินหนีออกมา

จะทำได้สำคัญใจต้องเหี้ยมครับ ห้ามเห็นใจผู้อื่นเป็นอันขาด รับรองคุณหายแค้นแน่ เพราะกระสุนจะเข้าระดับใบหน้าเป้าหมาย head shot

แปลกใจจังที่คคห.ส่วนใหญ่มองว่าการนั่งอ่านหนังสือในร้านขายหนังสือ เป็นเรื่องที่รับได้
ส่วนตัวเรามองว่า หนังสือในร้านขายหนังสือ เป็นของซื้อของขาย
ตามมารยาทแล้ว ก็ควรจะเปิดดูคร่าว ๆ ถ้าสนใจก็ซื้อไปอ่านที่บ้าน
ไม่ใช่มานั่งอ่านเกะกะขวางทางลูกค้าคนอื่น หนำซ้ำยังเปิดอ่านไม่ถนอมไม่รักษาจนหนังสือเยิน
ถ้าร้านที่เห็นดีงามให้สามารถนั่งอ่านได้ก็จะมีที่สำหรับนั่งอ่าน
ถ้าเป็นร้านที่ไม่ได้มีนโยบายนี้แล้วยังไปนั่งอ่าน..แบบเกะกะด้วย
เรามองว่า เห็นแก่ตัวอย่างที่สุด
ดีเหลือเกิน นั่งตากแอร์อ่านฟรีจนจบเล่มไม่ต้องเสียตังสักบาท
คนอื่นเข้าไปเลือกหนังสือไม่ได้ ช่างมัน หนังสือยับ ช่างมัน อ่านจบละ แม่มาเรียก กลับบ้าน ๆ