วัสดีค่ะ เราอายุ18แล้วกำลังุ้อนตัวเองต่อต้านทุกอย่างในบ้านค่ะ ทั้งคนสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ภายในบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างเราไม่ชอบเลย[เป็นโรคจิตหรือเปล่าคะ]
เรื่องของเรื่องคือ แม่เราเป็นคนขี้บ่นมากๆ บ่นทุกเรื่องบ่นทุกอย่างคะ บางทีโมโหอะไรมาพอมาถึงบ้านก็ทำเสียงโครมคราม หน้างอตลอดเวลาเลย ที่เป็นปัญหาหนักๆเลยเราทะเลาะกับแม่บ่อยค่ะ เรื่องบางอย่างเล็กน้อยมากแต่ไม่ยอมคุยกะเราเป็นเดือนๆ เราง้อด้วยการเข้าคุยก่อนทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาโกรธเราเรื่องอะไร แล้วก็พูดจาเหวี่ยงๆใส่เราเหมือนเดิม เราเงียบเลยคะ แล้วเราก็ไม่พูดกะเขาเหมือนกัน เราเบื่อคะเบื่อมาก
อีกเรื่องที่เราคิดว่าแม่ไม่มีเหตุผลเลย เรื่อง หมอน ค่ะ หนอนที่เราหนุนหัวนอนเนี่ยแหละ คือ เรากำลังจะย้ายเข้าหอก็ว่าจะซื้อหมอนใหม่ แต่ไม่มีเงิน ก็เลยว่าจะเอาของย่าที่ไม่ได้ใช้ไปแทน แม่เราโมโหเราใหญ่เลยคะ จะให้เราเอาของตัวเองที่นอนอยู่ทุกวันไป เราถามว่าทำไม เขาก็ตอบเราแค่ว่าไม่ต้องไปยุ่งกับของๆย่า [คือหมอนไม่ได้ใช้นะคะ เป็นหมอนที่เก็บไว้เฉยๆ] แล้วเราจะนอนอะไรเวลากลับมาอยู่บ้านอ่ะ จะให้ขนจากหอกลับมาบ้าน ขนไปขนมาอย่างนี้อ่ะหรอ
เราไม่ได้พูดคะ เราคิดว่าพูดไปมีแต่จะมีปัญหาทะเลาะกันใหญ่โต เราก็เงียบเลยคะไม่พูดอะไรต่อเลย
อธิบายเรื่องอยากอยู่คนเดียวค่ะ คือเรามีความสุขมากเวลาอยู่บ้านคนเดียวแบบในบ้านไม่มีใครเลยมีแต่หมาตัวนึง เราอารมณ์ดีอยากทำไรก็ทำขนาดนั่งคุยกับหมาจนคนข้างบ้านงงค่ะ(คุยกับหมามากกว่าคุยกับคนในบ้านอีก) เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตส่วนตัวเลยเนื่องจากไม่มีห้องส่วนตัว เคยขอกั้นห้องกับแม่และย่าแล้วหลายครั้ง โดยเอาเงินเก็บตัวเองมาทำ เพราะรู้ค่ะว่าแม่ไม่ค่อยมีเงิน แต่คำตอบที่ได้คือ ไม่ให้กั้น อย่าสร้างปัญหาให้ต้องปวดหัว อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไปได้ก็ไป[อันนี้เราขอตอนขึ้น ม.6ใหม่ๆ] เจอคำนี้เข้าไปเหมือนโดรไล่ออกจากบ้านเลยคะ น้ำตาตกเลย บ้านเราก็ถือว่ากว้างนะค่ะ ไม่ได้คับแคบขนาดที่จะกั่นห้องให้เราไม่ได้ ส่วนตอนนี้พื้นที่ๆเราตั้งใจจะทำห้อง แม่เราย้ายทีวีไปนอนตรงนั้นแล้วค่ะ เราก็ไดแต่เงียบพูดไรไม่ได้ เพราะอย่างนี้ เรามีโอกาสได้
ออกไปอยู่นอกบ้านเราก็อยากอยู่คนเดียวตามใจตัวเอง แต่ก็เจอความจำเป็นอีกอยู่ดี
อีกเรื่องคือเราไม่ชอบเสียงดัง เราไม่ชอบความวุ่นวาย ความจู้จี้ขี้บ่น เราไม่ชอบให้ใครมาสั่งเรารู้หน้าที่ของตัวเองดี ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นนิสัยของคนในบ้านเราทั้งนั้น ลืมบอกไปค่ะ ครอบครัวดรามา6คน ย่า พ่อ แม่ พี่ชาย น้องสาว แล้วก้เรา เหมือนจะอบอุ่นนะคะ แต่ในความคิดเรา ไม่ค่ะ. เราสนิทกับน้องสาวๆที่สุดแต่ก็ปรึกษาอะไรไม่ได้คะ น้องอายุ11ปี ได้แต่เล่นๆกันแก้เครียด (เราเล้นกะน้อง เรายังโดนแม่บ่นเลย คิดดู คือจะไม่ให้คุยอะไรกะคนในบ้านเลยใช้ไหม)ส่วน พี่กับพ่อเราไม่ค่อยสนิทคะ ไม่ค่อยมีปัญหา
ปัญหาใหญ่อีกเรื่อง คือเราจะเป็นคนรับภาระงานบ้านเป็นส่วนใหญ่ พอเราบกพร่องในหน้าที่นิดหน่อยก็จะโดนบ่นโดนว่าแล้วคะ แล้วก็จะพาลโกรธเราไม่คุยกะเราซะงั้น คือ ก็รับหน้าที่อยู่คนเดียวก็โดนบ่นโดนว่าอยู่คนเดียวว่าไม่มีความรังผิดชอบดิว่ะ ได้แต่คิดในใจคะไม่พูด
เรื่องความลำเอียงอีกอย่างค่ะ เรื่องนี้ภม่ใช่พ่อ แม่ ค่ะ แต่เป็นย่า คือเราเป็นคนที่ไม่ว่าใครจะว่าอะไรมา เราจะเถียงไว้ก่อนคะ เถียงๆๆ แล้วก็ชอบย้อนคำคนคะ [แต่ตอนนี้ไม่ค่อยทำแล้ว] ด้วยเหตุนี้หรือเปล่าทำให้เราทำอะไรก็โดนว่าไปหมด โดนมองข้าม ความรู้สึกเหมือนเป็นคนรับใช้มากกว่าครอบครัวอีก มีนะคะที่ย่าซื้อข้าวมาให้พี่กับน้องเรา แต่ไม่ซื้อให้เราทั้งๆที่เราอยู่บ้านแต่พี่เราไปทำงาน (คิดในใจ กูโดนอีกแล้วหรอ) บางทีที่บ้านมีงานบุญ เรารับหน้าที่เก็บกวาด ทำความสะอาด บางทีอยุดเรียนมาช่วยงาน พอจบงานได้เงินเป็นค่าน้ำใจจากคนในบ้านพี่เราได้500เราได้100ตอนที่เห็นเงินก็ดีใจแล้วคะ (แต่ในใจก้คิดกูทำมากว่าตั้งเยอะเทียบกับคนไม่ได้ทำ ลำเอียงสุดๆ) เรายืมเงินคนในบ้านไปซื้อโทรศัพท์ 3000บาท เก็บเงินไม่ทัน เขาก็ทวงๆๆๆๆอยู่นั่น เทียบกับพี่นะค่ะซื้อรถมอไซต์ให้คันละหลายหมื่น ยืมเบินไปออกรถเก๋งเป็นหมื่น ไม่เห็นจะทวงสักคำ (แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ใช้คืนค่ะ เพราะเก็บเงินไม่ถึงซักที)
อันนี้คือส่วนน้อยค่ะ ที่ผ่านมาเราต้องทนอยู่กับสิ่งที่เราไม่ชอบทุกๆวัน ทะเลาะกับคนนี้ทีคนนู้นที ทำไรก็โดนบ่นโดนว่าไปหมด ต้องทนทำสิ่งที่ไม่ชอบมากๆเพราะมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ ก็ทำค่ะ คิดไรก็พูดไม่ได้ เพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร ไม่อยากทะเลาะ (คุยกับหมาก็ได้วะ) บางทีทะเลาะกันใหญ่โตไม่รู้จะปรึกษาใครก็ร้องไห้แอบร้องไห้ เพื่อนที่มีก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยรับฟัง ก็มีเพื่อรคนที่รับฟังก็มีคนเดียว ไประบายให้มันฟังบ่อยๆก็กลัวรำคาน เก็บไว้คนเดียวดีกว่า ระบายกับตัวเองบ่อยๆร้องไห้กรี๊ดๆ พูดแหกปากแบบไม่มีเสียงบ่อย คิดไปนู้นไปนี่มโนไปเรื่อยเปื่อยอยากมีชีวิตเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ อยู่กับตัวโลกของตัวเองแล้วมันมีความสุขคะ ลืมเรื่องอืนได้นะ เราออกกำลังกายนะ นานๆทีก็เถอะลืมได้เหมือนกันหายเครียด แต่เราก็ต้องมาเจอกับสภาพแวดล้อมเดิมๆ สิ่งเดิมๆอยู่ดี ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่ทุกครั้ง บางทีก็เบื่อจนไม่สนใจอะไรแล้ว
อยู่รร.ดูปกติ กลับมาบ้านก็ทำหน้ามี่ของเราเงียบๆคนเดียวบางวันไม่คุยกะใครก็เข้านอนเลย เบื่อตัวเอง ทำไรโดนบ่นโดนว่าไปหมดเบื่อมากๆ เคยคิดอยากหนีออกจากบ้านแต่ก็ไม่มีที่ไปอยู่ดี บางทีมีเรื่องเครียดปรึกษาคนในบ้านก็บอกให้แก้ปัญหาเอง ก็ดีคะ ความสัมพันธ์ตอนนี้ก็สนิทกับน้องสุด รองมาก็หมาค่ะ
คิดอยากออกไปอยู่ข้างนอกตอนนี้ก็ได้ไปแล้วค่ะ กล้วใจตัวเองเหมือนกันว่าออกไปแล้วจะไม่อยากกลับ [บ้านกับมหาลัยอยู่จังหวัดเดียวกันคะจริงๆนั่งรถไปกลับได้] กลัวตัวเองจะหลงความที่เราได้ตามใจตัวเองไม่ต้องมานั่งคิดว่าไม่โดนบ่นโดนว่า จนไม่อยากกลับไปบ้าน แต่จะให้เราอยู่เราคงไม่อยู่ กลัวเครียดจัดจนระเบิดออกมาแล้วทำให้คนอื่นเสียใจน่ะ
คืออาการแบบนี้เรารู้ตัวคะเก็บกดแน่นอนมากอยู่แต่ ขนาดไหน? คิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตด้วยซ้ำ แก้ไขยังไงดี ?
อยากให้ครอบครัวรู้ความรู้สึกของเรา แคร์ความรู้สึกเราบ้าง สนใจรับฟังเราหน่อยแต่เราก็ไม่อยากพูดไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใคร
เป็นเด็กเก็บกดค่ะ ขั้นไหนไม่รู้ แก้ไขยังไงดีค่ะ
เรื่องของเรื่องคือ แม่เราเป็นคนขี้บ่นมากๆ บ่นทุกเรื่องบ่นทุกอย่างคะ บางทีโมโหอะไรมาพอมาถึงบ้านก็ทำเสียงโครมคราม หน้างอตลอดเวลาเลย ที่เป็นปัญหาหนักๆเลยเราทะเลาะกับแม่บ่อยค่ะ เรื่องบางอย่างเล็กน้อยมากแต่ไม่ยอมคุยกะเราเป็นเดือนๆ เราง้อด้วยการเข้าคุยก่อนทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาโกรธเราเรื่องอะไร แล้วก็พูดจาเหวี่ยงๆใส่เราเหมือนเดิม เราเงียบเลยคะ แล้วเราก็ไม่พูดกะเขาเหมือนกัน เราเบื่อคะเบื่อมาก
อีกเรื่องที่เราคิดว่าแม่ไม่มีเหตุผลเลย เรื่อง หมอน ค่ะ หนอนที่เราหนุนหัวนอนเนี่ยแหละ คือ เรากำลังจะย้ายเข้าหอก็ว่าจะซื้อหมอนใหม่ แต่ไม่มีเงิน ก็เลยว่าจะเอาของย่าที่ไม่ได้ใช้ไปแทน แม่เราโมโหเราใหญ่เลยคะ จะให้เราเอาของตัวเองที่นอนอยู่ทุกวันไป เราถามว่าทำไม เขาก็ตอบเราแค่ว่าไม่ต้องไปยุ่งกับของๆย่า [คือหมอนไม่ได้ใช้นะคะ เป็นหมอนที่เก็บไว้เฉยๆ] แล้วเราจะนอนอะไรเวลากลับมาอยู่บ้านอ่ะ จะให้ขนจากหอกลับมาบ้าน ขนไปขนมาอย่างนี้อ่ะหรอ
เราไม่ได้พูดคะ เราคิดว่าพูดไปมีแต่จะมีปัญหาทะเลาะกันใหญ่โต เราก็เงียบเลยคะไม่พูดอะไรต่อเลย
อธิบายเรื่องอยากอยู่คนเดียวค่ะ คือเรามีความสุขมากเวลาอยู่บ้านคนเดียวแบบในบ้านไม่มีใครเลยมีแต่หมาตัวนึง เราอารมณ์ดีอยากทำไรก็ทำขนาดนั่งคุยกับหมาจนคนข้างบ้านงงค่ะ(คุยกับหมามากกว่าคุยกับคนในบ้านอีก) เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตส่วนตัวเลยเนื่องจากไม่มีห้องส่วนตัว เคยขอกั้นห้องกับแม่และย่าแล้วหลายครั้ง โดยเอาเงินเก็บตัวเองมาทำ เพราะรู้ค่ะว่าแม่ไม่ค่อยมีเงิน แต่คำตอบที่ได้คือ ไม่ให้กั้น อย่าสร้างปัญหาให้ต้องปวดหัว อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไปได้ก็ไป[อันนี้เราขอตอนขึ้น ม.6ใหม่ๆ] เจอคำนี้เข้าไปเหมือนโดรไล่ออกจากบ้านเลยคะ น้ำตาตกเลย บ้านเราก็ถือว่ากว้างนะค่ะ ไม่ได้คับแคบขนาดที่จะกั่นห้องให้เราไม่ได้ ส่วนตอนนี้พื้นที่ๆเราตั้งใจจะทำห้อง แม่เราย้ายทีวีไปนอนตรงนั้นแล้วค่ะ เราก็ไดแต่เงียบพูดไรไม่ได้ เพราะอย่างนี้ เรามีโอกาสได้
ออกไปอยู่นอกบ้านเราก็อยากอยู่คนเดียวตามใจตัวเอง แต่ก็เจอความจำเป็นอีกอยู่ดี
อีกเรื่องคือเราไม่ชอบเสียงดัง เราไม่ชอบความวุ่นวาย ความจู้จี้ขี้บ่น เราไม่ชอบให้ใครมาสั่งเรารู้หน้าที่ของตัวเองดี ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นนิสัยของคนในบ้านเราทั้งนั้น ลืมบอกไปค่ะ ครอบครัวดรามา6คน ย่า พ่อ แม่ พี่ชาย น้องสาว แล้วก้เรา เหมือนจะอบอุ่นนะคะ แต่ในความคิดเรา ไม่ค่ะ. เราสนิทกับน้องสาวๆที่สุดแต่ก็ปรึกษาอะไรไม่ได้คะ น้องอายุ11ปี ได้แต่เล่นๆกันแก้เครียด (เราเล้นกะน้อง เรายังโดนแม่บ่นเลย คิดดู คือจะไม่ให้คุยอะไรกะคนในบ้านเลยใช้ไหม)ส่วน พี่กับพ่อเราไม่ค่อยสนิทคะ ไม่ค่อยมีปัญหา
ปัญหาใหญ่อีกเรื่อง คือเราจะเป็นคนรับภาระงานบ้านเป็นส่วนใหญ่ พอเราบกพร่องในหน้าที่นิดหน่อยก็จะโดนบ่นโดนว่าแล้วคะ แล้วก็จะพาลโกรธเราไม่คุยกะเราซะงั้น คือ ก็รับหน้าที่อยู่คนเดียวก็โดนบ่นโดนว่าอยู่คนเดียวว่าไม่มีความรังผิดชอบดิว่ะ ได้แต่คิดในใจคะไม่พูด
เรื่องความลำเอียงอีกอย่างค่ะ เรื่องนี้ภม่ใช่พ่อ แม่ ค่ะ แต่เป็นย่า คือเราเป็นคนที่ไม่ว่าใครจะว่าอะไรมา เราจะเถียงไว้ก่อนคะ เถียงๆๆ แล้วก็ชอบย้อนคำคนคะ [แต่ตอนนี้ไม่ค่อยทำแล้ว] ด้วยเหตุนี้หรือเปล่าทำให้เราทำอะไรก็โดนว่าไปหมด โดนมองข้าม ความรู้สึกเหมือนเป็นคนรับใช้มากกว่าครอบครัวอีก มีนะคะที่ย่าซื้อข้าวมาให้พี่กับน้องเรา แต่ไม่ซื้อให้เราทั้งๆที่เราอยู่บ้านแต่พี่เราไปทำงาน (คิดในใจ กูโดนอีกแล้วหรอ) บางทีที่บ้านมีงานบุญ เรารับหน้าที่เก็บกวาด ทำความสะอาด บางทีอยุดเรียนมาช่วยงาน พอจบงานได้เงินเป็นค่าน้ำใจจากคนในบ้านพี่เราได้500เราได้100ตอนที่เห็นเงินก็ดีใจแล้วคะ (แต่ในใจก้คิดกูทำมากว่าตั้งเยอะเทียบกับคนไม่ได้ทำ ลำเอียงสุดๆ) เรายืมเงินคนในบ้านไปซื้อโทรศัพท์ 3000บาท เก็บเงินไม่ทัน เขาก็ทวงๆๆๆๆอยู่นั่น เทียบกับพี่นะค่ะซื้อรถมอไซต์ให้คันละหลายหมื่น ยืมเบินไปออกรถเก๋งเป็นหมื่น ไม่เห็นจะทวงสักคำ (แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ใช้คืนค่ะ เพราะเก็บเงินไม่ถึงซักที)
อันนี้คือส่วนน้อยค่ะ ที่ผ่านมาเราต้องทนอยู่กับสิ่งที่เราไม่ชอบทุกๆวัน ทะเลาะกับคนนี้ทีคนนู้นที ทำไรก็โดนบ่นโดนว่าไปหมด ต้องทนทำสิ่งที่ไม่ชอบมากๆเพราะมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ ก็ทำค่ะ คิดไรก็พูดไม่ได้ เพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร ไม่อยากทะเลาะ (คุยกับหมาก็ได้วะ) บางทีทะเลาะกันใหญ่โตไม่รู้จะปรึกษาใครก็ร้องไห้แอบร้องไห้ เพื่อนที่มีก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยรับฟัง ก็มีเพื่อรคนที่รับฟังก็มีคนเดียว ไประบายให้มันฟังบ่อยๆก็กลัวรำคาน เก็บไว้คนเดียวดีกว่า ระบายกับตัวเองบ่อยๆร้องไห้กรี๊ดๆ พูดแหกปากแบบไม่มีเสียงบ่อย คิดไปนู้นไปนี่มโนไปเรื่อยเปื่อยอยากมีชีวิตเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ อยู่กับตัวโลกของตัวเองแล้วมันมีความสุขคะ ลืมเรื่องอืนได้นะ เราออกกำลังกายนะ นานๆทีก็เถอะลืมได้เหมือนกันหายเครียด แต่เราก็ต้องมาเจอกับสภาพแวดล้อมเดิมๆ สิ่งเดิมๆอยู่ดี ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่ทุกครั้ง บางทีก็เบื่อจนไม่สนใจอะไรแล้ว
อยู่รร.ดูปกติ กลับมาบ้านก็ทำหน้ามี่ของเราเงียบๆคนเดียวบางวันไม่คุยกะใครก็เข้านอนเลย เบื่อตัวเอง ทำไรโดนบ่นโดนว่าไปหมดเบื่อมากๆ เคยคิดอยากหนีออกจากบ้านแต่ก็ไม่มีที่ไปอยู่ดี บางทีมีเรื่องเครียดปรึกษาคนในบ้านก็บอกให้แก้ปัญหาเอง ก็ดีคะ ความสัมพันธ์ตอนนี้ก็สนิทกับน้องสุด รองมาก็หมาค่ะ
คิดอยากออกไปอยู่ข้างนอกตอนนี้ก็ได้ไปแล้วค่ะ กล้วใจตัวเองเหมือนกันว่าออกไปแล้วจะไม่อยากกลับ [บ้านกับมหาลัยอยู่จังหวัดเดียวกันคะจริงๆนั่งรถไปกลับได้] กลัวตัวเองจะหลงความที่เราได้ตามใจตัวเองไม่ต้องมานั่งคิดว่าไม่โดนบ่นโดนว่า จนไม่อยากกลับไปบ้าน แต่จะให้เราอยู่เราคงไม่อยู่ กลัวเครียดจัดจนระเบิดออกมาแล้วทำให้คนอื่นเสียใจน่ะ
คืออาการแบบนี้เรารู้ตัวคะเก็บกดแน่นอนมากอยู่แต่ ขนาดไหน? คิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตด้วยซ้ำ แก้ไขยังไงดี ?
อยากให้ครอบครัวรู้ความรู้สึกของเรา แคร์ความรู้สึกเราบ้าง สนใจรับฟังเราหน่อยแต่เราก็ไม่อยากพูดไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใคร