บางครั้ง เราคิดวนไปวนมา เราก็เริ่มไม่มั่นใจ ทำไปทำมารู้สึกว่า “นี่เราผิด” ใช่ไหม๊

   เมื่อคืนนี้ สามีไปงานสวดศพญาติ หลังจากนั้น ก็แวะไปส่งน้าเค้าที่บ้าน จากวัดไปบ้านน้า ใช้เวลาไม่เกิน ชม.
ตอน 2 ทุ่ม เรากับสามี ยังคุยกันดีๆ อยู่เลย เค้าบอกว่าสวดศพเสร็จแล้ว กำลังจะแวะไปส่งน้ากับน้องที่บ้านก่อน
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย ก็ยังคุยกันเรื่องอื่นต่อ
   หลังจากวางสาย เรากะว่า สามีน่าจะกลับถึงบ้านสักประมาณ 4 ทุ่ม (จากบ้านน้ามาบ้านเราก็ไม่เกิน ชม.)
ประมาณ 3 ทุ่มครึ่งเราเอาลูกเข้านอน ปกติลูกจะนอน 3 ทุ่ม แต่เราดึงๆไว้ เพราะอยากให้ลูกได้เจอหน้าป๊าบ้าง  เนื่องจากงานที่สามีทำ
ไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยกัน เพราะเวลาไม่ค่อยตรงกัน ด้วยลักษณะของงานที่แตกต่างกัน เค้าก็รู้นะ ว่าลูกอยากเจอ ลูกบ่นคิดถึง

   4 ทุ่มผ่านไป 5 ทุ่มผ่านไป และอีก 10 นาที จะเที่ยงคืน ยังไม่มีเสียงรถที่เรารอฟัง เราเป็นห่วงนอนไม่หลับ  ใจมันไม่นิ่ง พยายามข่มตาหลับ เดี๋ยวเค้าก็กลับ เรารู้ว่าเค้าคงต้องมีแวะดื่มกับญาติๆ ที่บ้านน้านั่นแหล่ะ คงไม่ได้แค่แวะไปส่งแล้วกลับ เราห่วงกลัวว่าเค้าจะเกิดอะไร ระหว่างนั้น กลัวเจอด่านตำรวจจับเป่าหรือป่าว

   เที่ยงคืนเราไลน์ไปถามว่า "จะกลับดึก หรือไม่กลับ ทำไมไม่คิดจะบอกกันบ้าง ทำไมทำเหมือนตัวใครตัวมัน ไม่คิดว่าจะมีคนเค้าเป็นห่วงบ้างหรอ"   บ่นๆๆ แนวๆนี้ อยู่หลายประโยค มันอึดอัดใจ จะบอกว่า โมโห ก็ไม่เชิง มันห่วง ห่วงจนโมโห ทำไมไม่ถึงคนที่รอบ้าง เข้าใจคนที่นอนรออยู่บ้านบ้างไหม๊  เราไม่ได้ต้องการให้ตัวเค้ากลับมา เราแค่อยากรู้ อยากรู้ว่า ยังปลอดภัยดี อยู่ที่ไหน ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม๊ แค่นั้นจริงๆ

   แต่สามีตอบเรากลับมาว่า "ที่ไม่บอก เพราะว่า เดี๋ยวเราก็โมโหใส่"  (โมโหที่เค้าจะบอกว่า เดี๋ยวกลับดึกนะ ไม่กลับนะ เค้าไม่อยากทะเลาะกับเรา)  เราบอกว่า "อย่าตอบแบบนี้เลย มันทุเรศ" เค้ายังถามต่อว่า "ทุเรศยังไง ตอบแบบนี้ทุเรศยังไง "

   ถ้าถามจากใจ เราก็ไม่รู้หร่อก ถ้าเค้าโทรมาบอกเราจริงๆ เดี๋ยวพี่กลับดึกหน่อยนะ ยังอยู่บ้านน้า หรือพี่ไม่กลับนะ เราอาจจะโมโหก็ได้   โมโห น้อยใจ เรากับลูก ก็รอ อยากอยู่ด้วยกันบ้าง ไม่ได้เจอกัน มาเป็นอาทิตแล้ว เค้ากลับมาจากทำงาน เรากับลูกก็หลับแล้ว เสาร์อาทิต เราก็ไม่ได้เจอกัน  ทำไมถึงเห็นเรื่องดื่ม เป็นเรื่องสำคัญ ดื่มแค่พอนิดหน่อย ไม่ต้องลากยาวแบบนี้ ไม่ได้หรอ...    สำหรับสามีเรา ถ้าลองได้ดื่ม เค้านะสนุก สนุกอยู่กับญาติพี่น้องเค้านั่นแหล่ะ ติดลม เรารู้นิสัยเค้า

   แล้วเราผิดหรอ ที่เราจะโมโห !!!  เพราะเราจะโมโหเค้าใช่ไหม๊  เลยทำให้เค้าเลือก ที่จะไม่บอก ปล่อยให้เราคิดเอง ฟุ้งซ่านเอง นอนถ่างตารอ วันนี้เค้าหยุด แต่เรากะว่า เลิกงานแล้ว เราจะไปนั่งเล่นบ้านแม่เรา ดึกๆ ค่อยกลับ กลับให้ผิดเวลา เราอยากรู้ว่า เค้าจะรู้สึกยังไง กับการรอคอย

   ถามว่าทำไมเราไม่โทรไปหาสามีเอง จะนอนรอทำไม ก็เพราะว่าไม่ใช่นิสัยเราค่ะ ไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากโทรไปถามว่ากลับกี่โมง อยู่ไหน ทำอะไร เรารู้สึกว่า เค้าเองสิ ที่ต้องเป็นคนบอกเรา ไม่ใช่ให้เราโทรจิก โทรตาม

   เรื่องแบบนี้ มันเกิดมาหลายครั้ง หลายครั้งมาก ทุกๆครั้ง เราก็บอกเหตุผลกับเค้าเสมอ แต่เราว่า เค้าคงไม่ใส่ใจ ไม่อย่างงั้น เค้าคงไม่ทำแบบนี้บ่อยๆ เราเริ่มเบื่อแล้ว เราเป็นห่วงนะ แต่เค้าไม่เห็นรับรู้ความรู้สึกนี้จากเราเลย เค้าคงจะอึดอัด เพราะเราจะโมโหใส่เค้า เค้าเลยเลือกที่เงียบ ไม่พูด ไม่บอก

   วันนี้ไม่อยากกลับบ้านเลย ถ้าเราตัวคนเดียว ไม่ต้องรับลูกกลับด้วย เราคงไปนอนบ้านแม่แน่นอนแหล่ะ  ไม่คิดอะไรมาก แต่นี่ เราต้องไปรับลูกที่โรงเรียนก่อน ลูกกลับบ้านพร้อมเรา ถ้าวันนี้เราแวะไปบ้านแม่  เราสงสารลูก ไม่อยากให้ลูกอดหลับอดนอน  เพราะค้างไม่ได้ เสื้อผ้าลูก ชุดนักเรียนไม่ได้เอามา ยังไงก็ต้องกลับ เพียงแต่อยากกลับดึก

   ถามว่า มาบ่นทำไม อยากรู้ค่ะ เราผิดปกติหรอ ผู้หญิง ภรรยา แฟน คนอื่นๆ   ถ้าเกิดเจอแบบเรา จะเป็นยังไงกันหรอ รู้สึกยังไงกันหรอ???

   ขอโทษนะคะ ถ้าพิมพ์ แล้วมันวกไปวนมา มันมาจากความรู้สึก แต่อย่างน้อย ก็ขอบคุณล่วงหน้า สำหรับคนที่จะมาให้กำลังใจ ข้อคิด ตอบคำภามของเรา ขอบคุณที่มีพื้นที่ ให้เราได้ระบาย