ผมอยากเห็นคนไทย เด็กไทยอ่านหนังสือเยอะขึ้นครับ

ซึ่งจริง ๆ แล้วหนังสือดี ๆ ที่เขียนและบอกเล่าโดยคนไทยมีมากมายเหลือเกินครับ อ่านง่าย สนุก ได้สาระ

ยกตัวอย่างเช่นหนังสือ "ด้วยรักบันดาล นิทานสีขาว" ที่เล่าเรื่องโดย ดร. อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา เรียบเรียงโดยคุณสุพัตรา แซ่ลิ่ม ของสำนักพิมพ์ ฟรีมายด์ ผมอยากโฆษณาให้เขาหน่อยครับ เพราะผมจะลอก 1 ในนิทานหลายสิบเรื่องที่ผมอ่านแล้วชอบมาก ๆ ให้ทุกคนได้ลองอ่านกัน อ่านแล้วปริ่มปลื้ม พร้อมทำความดีเป็นนิตย์ (ผมไม่ใช่หน้านายขายหนังสือนะครับ ตอนนี้ทำงานบริษัทฯ ที่ไม่เกี่ยวกับหนังสือเลย)


นิทานเรื่องนี้มีชื่อว่า "กล่องของขวัญ"   อยู่ในหนังสือ "ด้วยรักบันดาล นิทานสีขาว เล่มที่ 4" (หนังสือมีทั้งหมด 4 เล่มนะครับ)

...

ชายคนหนึ่งหลังจากภรรยาเสียชีวิต เขาก็ต้องเลี้ยงลูกสาววัย 5 ขวบเพียงลำพัง

ชายผู้นี้รักลูกสาวของเขามาก เขาทำงานหนักเพื่อให้ลูกอิ่มท้องและนอนหลับสบาย ...ส่วนลูกสาวก็รักพ่อของเธอมากเช่นกัน

วันหนึ่งใกล้จะถึงวันคริสต์มาส พ่อสังเกตเห็นว่าลูกสาวซื้อกระดาษห่อของขวัญแสนสวยมาแผ่นหนึ่ง เขาพินิจดูก็รู้ได้ทันทีว่า กระดาษแผ่นนี้ต้องมีราคาแพงมากแน่ ๆ จึงรู้สึกไม่พอใจเรียกลูกสาวมาต่อว่าทันที

"ทำไมลูกต้องซื้อกระดาษแพง ๆ แบบนี้มาใช้ด้วย กว่าพ่อจะหาเงินมาให้ลูกได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะ!! รู้บ้างหรือเปล่า"
เด็กหญิงไม่ได้พูดอะไร เธอมองพ่อเดินออกจากบ้านไปอย่างเงียบ ๆ

และแล้ววันคริสต์มาสก็มาถึง... ครอบครัวอื่น ๆ อยู่กันพร้อมหน้า แต่ชายผู้นี้ยังต้องทำงานและทิ้งลูกสาวให้อยู่บ้านตามลำพัง ครั้นกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่ลูกสาวของเขาก็ยังไม่เข้านอน

"ทำไมยังไม่นอนอีกลูก"  ผู้เป็นพ่อถาม   เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยมากวันนี้
"หนูรอพ่อจ้ะ" เด็กหญิงตอบยิ้มแป้นจนพวงแก้มเป็นสีชมพู
"รอทำไม พ่อบอกแล้วว่าพ่อจะกลับดึกให้ลูกเข้านอนแต่หัวค่ำ"
"แต่วันนี้เป็นวันคริสต์มาส" เด็กหญิงว่า ผู้เป็นพ่อหันมามองหน้าลูกและคิดว่าเธอกำลังทวงของขวัญจากเขา จึงพูดอย่างหน่ายๆ ว่า
"อลิซ...พ่อทำงานเหนื่อยมากนะ ไม่มีเวลาไม่ซื้อของขวัญให้ลูกหรอก ไว้ปีหน้าก็แล้วกัน"

แต่อลิซน้อยกลับยิ้มอย่างสดใส "หนูรู้จ้ะ ว่าพ่อเหนื่อย หนูก็เลยทำของขวัญไว้ให้พ่อ" แล้วเธอก็เอากล่องของขวัญที่ซ่อนอยู่ด้านหลังยื่นให้แก่พ่อ
ทันทีที่ได้เห็นกล่องของขวัญ ผู้เป็นพ่อก็ใจหายวาบเพราะของขวัญกล่องนั้น ห่อด้วยกระดาษแสนสวยที่ทำให้เขาต้องดุลูกไปเมื่อวันก่อน

"พ่อนึกว่าลูกจะห่อของขวัญไปให้เพื่อนที่โรงเรียนเสียอีก" ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างรู้สึกผิด เด็กหญิงยิ้มแล้วบอกพ่อของเธอว่า
"พ่อคือคนสำคัญของหนู หนูให้ของขวัญนี้กับพ่อคนเดียวจ้ะ"

ผู้เป็นพ่อรู้สึกชื่นใจมาก เขารีบแกะห่อของขวัญเพื่อดูว่าลูกสาวให้อะไร แต่ที่เห็นคือความว่างเปล่า ในกล่องนั้นไม่มีสิ่งใดอยู่เลย

"อะไรกันนี่..อลิซ!!" ผู้เป็นพ่อหันไปดุลูกสาวทันที เขารู้สึกเสียหน้าที่ต้องดีใจเก้อ "ลูกเล่นตลกอะไรกับพ่อฮึ! ไม่รู้รึไงว่าของขวัญมันต้องมีของอยู่ในกล่องด้วย ไม่ใช่ให้มาแต่กล่องเปล่าๆ แบบนี้"

เด็กหญิงหน้าสลดทันที "นั่นไม่ใช่กล่องเปล่านะจ๊ะพ่อ หนูใส่จูบของหนูลงไปเต็มกล่องเลย พ่อไม่เห็นหรือจ๊ะ" อลิซทำท่าส่งจูบให้พ่อของเธออย่างไร้เดียงสา พลางสะอื้นไห้ ผู้เป็นพ่อนิ่งไปและนึกเสียใจที่ดุลูกสาว เขากอดลูกแล้วกล่าวขอบคุณเธอสำหรับของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิต


หลังจากนั้นไม่นานอลิซก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต แต่กล่องของขวัญและความรักของเธอยังอยู่ พ่อของอลิซเก็บกล่องที่เต็มไปด้วยจูบของลูกไว้ข้าง ๆ เตียง เมื่อไรที่กลุ้มใจหรือเหน็ดเหนื่อยจากงาน เขาก็จะเปิดกล่องจูบของอลิซขึ้นมาดู และรับรู้ได้ว่าลูกสาวกำลังส่งจูบมาให้เขา ณ ที่ใดที่หนึ่ง
...

ตอนจบของนิทานทุกตอน ดร. อาจอง ท่านให้ข้อคิดไว้ทุกเรื่องเลยครับ ถ้าใครชอบ อยากให้ลองอุดหนุนดูสักเล่ม

ผมอ่านจบแล้วทั้ง 4 เล่ม บอกได้คำเดียวว่า "หัวใจดวงนี้ อิ่มเอมไปด้วยความสุขจริง ๆ"

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะครับ