ดิฉันได้รับคำแนะนำที่ดีจากท่านผู้รู้ในห้องนี้ ขอแสดงความนับถือจากใจเลยค่ะ เพราะคำแนะนำจากหลายท่านทำให้ดิฉันเห็นช่องทางที่จะดำเนินชีวิตต่อไป  หลายท่านคงจำได้เรื่องที่ดิฉันเสียสามีไปและอยู่ที่ต่างประเทศ  ชีวิตในตอนแรกๆทำใจไม่ได้เลย  ไม่มีเพื่อนและครอบครัวที่นี่  คนเดียวจริงๆ  แต่ตอนนี้ดิฉันได้พบแม่ชีท่านหนึ่งในวัดพุทธที่นี่ (อเมริกา)  ท่านไมใช่คนไทยแต่ได้บวชชีถือศีลมาหลายปีแล้ว  การสอนใช้ภาษาอังกฤษ  ต้องอ่านทำความเข้าใจมาก่อน (ก้อได้ความรู้จากท่านทั้งหลายในห้องนี้แหละค่ะ)  จากที่เคยไปวัดทำบุญ  บริจาคเงิน  ได้พบคนไทยคุยเล่นกัน  กินข้าวกลางวันหลังพระฉัน  ก้อเปลี่ยนไปเรียนธรรมมะ ปฏิบัติธรรมแทน  (ครั้งแรกในชีวิตที่เรียนจริงจัง) ท่านสอนให้นั่งสมาธิและสังเกตุจิตตนเองว่าให้มีสติ ดูลมหายใจเข้าออก ไม่ให้ฟุ้งซ่านคิดโน่นนี่   ยอมรับเลยคะ่ว่าเป็นอะไรที่ยากมาก  แต่ก้อเพียรพยายามจากเคยนั่งได้ 5 นาที 10 นาที  ก้อเพิ่มเป็น ครึ่งชั่วโมง  ท่านบอกว่าสิ่งนี้ได้บุญมากกว่าทำทาน  อยากเรียนถามท่านทั้งหลายว่ามีข้อแนะนำอะไรให้แก่ผู้เริ่มเรียนใหมคะ  ที่จะทำให้จิตสงบนิ่งไม่วอกแวก ซึมเศร้า  สังเกตุตนเองตอนนี้ก้อเริ่มดีขึ้นบ้างค่ะ  ชีวิตที่นี่เงียบเหงาไม่มีเพื่อน  แม่ชีบอกว่าต้องอยู่ให้ได้ด้วยตนเอง

จะกลับเมืองไทยสิ้นปีนี้ค่ะ (ประมาณ 2 เดือน) เพื่อจะมาสถานที่ปฏิบัติธรรม และคิดว่าจะลองหางานทำที่เมืองไทย  คิดว่าถ้าไม่ได้เรียนธรรมมะ ป่านนี้สงสัยเป็นบ้าเพราะฟุ้งว่าน และซึมเศร้าไปแล้ว

ขอบคุณมากค่ะ

คนไทยแดนไกล