5 ปีผ่านไป..ที่เราไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันเลย และไม่ได้เจอกันเลย.... อยู่มาวันหนึ่ง พี่เค้าทักข้อความมาทางเฟสบุ๊ค เมื่อฉันได้เห็น มันรู้สึกทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งยังแปลกใจด้วยว่าทำไมอยู่ดีๆ พี่เค้าถึงทักมา คำถามแรกที่ฉันคุยกับเค้า "พี่สบายดีไหมคะ" เค้าดูเหมือนดีใจเห็นข้อความของฉัน เค้าตอบกลับมา 3-4 ประโยค... ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะได้คุยกันอีกครั้ง
           ย้อนกลับไปเมื่อ 9 ปีที่แล้ว เราเคยเป็นแฟนกัน ฉันรักเค้ามาก ถึงแม้ว่าเค้ามักจะทำให้ฉันเสียใจ เสียน้ำตามากมายก็ตาม เราผ่านความลำบากด้วยกันมาเยอะ มีเหตุการณ์หลากหลายที่ฉันยังคงจดจำอยู่เสมอ ฉันได้เขียนไดอารี่เรื่องราวของเราไว้หลายเล่ม และฉันก็ได้มอบให้เค้าเล่มหนึ่ง ในวันที่เราจากลา..ฉันออกมาจากชีวิตเค้า เพราะหมดความอดทนกับพฤติกรรมแย่ๆของเค้า ประจวบกับฉันเริ่มมีคนใหม่เข้ามาพูดคุยด้วย ในช่วงที่เราเลิกกันแรกๆ เค้ายังคงตามง้อฉันอย่างไม่ลดละ ทั้งที่ทำงาน ที่บ้านญาติฉัน และที่หอพักใหม่ ในตอนนั้นฉันคงหมดเยื่อใยกับเค้าจริงๆ เพราะฉันไม่คิดจะให้อภัยเค้าเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านประมาณ 2 เดือน ดูเค้าเหมือนจะเริ่มทำใจได้และมีคนใหม่เข้ามาในชีวิตเค้า ส่วนฉันก็มีคนใหม่ ช่วงแรกๆก็มีความสุขดี ฉันหลงเค้ามาก แต่พอช่วงหลังๆ ก็เริ่มแย่ เพราะสันดานผู้ชายที่ไม่รู้จักพอ...ชีวิตฉันแทบไม่มีความสุขเลย ฉันคิดถึงคนเก่า พอโทรไปผู้หญิงรับสาย หลังจากนั้นฉันก็ไม่อยากติดต่อเค้าอีกเลย เค้ามีคนอื่นซะแล้ว ฉันคบกับคนใหม่ได้เกือบปี ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเลิกกับเค้า มันเป็นช่วงเวลาที่แสนทรมานมาก นอนไม่หลับ กินไม่ได้ ฉันเริ่มเข้าหาธรรมมะ สวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ช่วงนั้นคนเก่าก็กลับมาดูแลฉัน ทั้งๆที่เค้าก็มีคนใหม่อยู่แล้ว เค้าพาฉันไปหาหมอ..พาไปกินข้าว หาหนังสือมาให้อ่าน ฉันแอบเสียดายผู้ชายคนนี้อยู่ลึกๆ เค้าเป็นคนดีนะ แต่..เค้าก็เคยทำให้ฉันเสียใจมามากเหมือนกัน  
              เมื่อฉันเริ่มทำใจได้ ฉันก็ได้งานใหม่ ย้ายที่อยู่ใหม่ อะไรต่อมิอะไรก็เริ่มดีขึ้น จิตใจสบายขึ้น ชีวิตเริ่มมีความสุขอีกครั้ง วันๆคิดแต่เรื่องงาน เรื่องเที่ยวกับเพื่อน แค่นั้น...หลังจากนั้น ฉันก็มีแฟนใหม่ อายุอ่อนกว่า สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด จึงเปลี่ยนสถานะเป็นพี่น้องกัน  ฉันมีคนคุยด้วยเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับใคร เพราะฉันรักคนยาก ....
             เมื่อแฟนเก่าติดต่อมา ฉันรู้สึกดีใจมาก สถานะของเค้าในปัจจุบัน แต่งงานแล้วมีลูก 1 คน เรื่องนี้ฉันรู้มาได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร รู้สึกยินดีกับเค้าอีกด้วยซ้ำ นานๆทีก็มีคิดถึงเรื่องราวเก่าๆบ้าง เคยโทรไปหาเค้า แต่เค้าก็ไม่รับสาย หลังจากนั้นจึงไม่ได้โทรไปอีกเลย ฉันคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้คุยกับเค้าอีก การกลับมาของเค้าครั้งนี้ ทำให้ฉันได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเค้า "เค้ายังคงรักฉันอยู่เสมอ ไม่เคยลืม"  เรานัดเจอกันในวันที่เค้าทักข้อความมา เราทั้งสองดีใจมากที่ได้เจอกัน เค้าจับมือฉันแนบไว้ที่แก้ม แล้วยิ้มอย่างมีความสุข ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มันไหลออกมาเอง แล้วเราก็กอดกัน...ฉันรู้สึกมีความสุขมากที่สุด...ในตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่า ผู้ชายแบบไหนที่ฉันไฝ่หามาตลอด ฉันได้รู้ว่า ผู้ชายคนนี้แหละ "รักแท้" ของฉัน
             แต่มันสายไปแล้ว ... ต่อให้เรารักกันมากแค่ไหน มันก็คงวัน และไม่มีทางที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เพราะเค้ามีภรรยา และมีลูกแล้ว ในขณะที่ฉันยังโสดอยู่ หลักจากนั้นเราก็ติดต่อกันมาเรื่อยๆ เค้าบอกว่า "เค้าจะชดเชยให้กับอดีตที่เคยทำให้ฉันเสียใจ" เค้าโทรหาฉันทุกวัน และทุกครั้งที่เราคุยกัน เราต่างก็มีน้ำตาเสมอ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า ยังไงซะ ความรักของเรามันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เค้าส่งข้อความมาให้ฉัน "รักแท้...แต่ดูแลไม่ได้" ...
         ฉันไม่รู้ว่า ควรจะจบเรื่องนี้ยังไง ฉันควรหยุด แล้วให้เค้าอยู่กับครอบครัวของเค้า  แล้วเราก็ไม่ต้องติดต่อกันเหมือนที่ผ่านมา ....แต่ฉันก็ปฏิเสธความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ว่าฉันรักเค้ามากแค่ไหน เค้าเปลี่ยนไปมาก เค้าดีขึ้นจากเมื่อก่อนเยอะเลยในทุกๆเรื่อง เค้าบอกว่า สถานะของเราตอนนี้ "เค้าจะเป็นพี่ชาย ที่รักฉันมากที่สุด" ฉันไม่มั่นใจตัวเอง ว่าจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้มากน้อยแค่ไหน ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ทั้งมีความสุข และรู้สึกผิดที่คุยกับคนที่มีครอบครัวแล้ว (คุยแบบแสดงความรักต่อกัน)
         ฉันควรทำอย่างไรดี....T_T ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที