ฉันอายุ21ปีเรียนอยู่มหาลัยปีสุดท้ายแล้วเป็นลูกคนเดียวด้วย พ่อของฉันรับราชการ ส่วนแม่เปิดร้านขายอาหาร
เมื่อก่อนครอบครั้วของฉันฐานะปานกลางคือว่าไม่ได้ลำบากอะไร ไม่มีหนี้สิ้น ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวฉํนถึงมีทุกอย่าง
แต่ก็ไม่ได้ตามใจมากนะคะ แต่แค่มีของใช้เหมือนเด็กทั่วๆไปมีโทรศัพใช้ มีคอม จัดฟัน อยากได้ไรถ้ามันไม่แพงมากก็มีอ่าคะ
ตั้งแต่เรียนมาก็เรียนโรงเรียนถือว่าดีๆในจังหวัดตลอด แต่ไม่ได้ถึงขั้นนานาชาตินะคะ
พอมาระยะหลังๆ2-3ปีมานี้ แม่ขายของอะไรก็ขาดทุน ของแพง เศรฐกิจก็ไม่ดี ต้องมีเงินลงทุนไรทำนองนี้อ่าคะ
ก็แบบต้องไปกู้หนี้ ยืมสินเค้า ขายของได้มาก็ต้องใช้หนี้หมด บางทีแทบจะไม่มีตังให้เราไปเรียนเลยแหละ
เวลาเราอยากได้อะไรเราไม่เคยขอเค้าเลยเราก็ทำงานพิเศษนะ ขายของออนไลน์ หรือเก็บตังที่พ่อแม่ให้ไปเรียนทุกวันๆ
บางทีมันก็น้อยใจนะว่าทำไม เราไม่รวยอย่างคนอื่นเค้าบ้าง เห็นคนอื่นมีนั้นนี้ใช้ ก็อิจฉา แต่ก้ช่างเหอะ
ทุกวันนี้ก็มีโทรสับใช้มีตังกินข้าวอิ่มมีตังซื้อของใช้จำเป็นก็พอและ บางครั้งคิดนะอยากลาออกเลิกเรียนแล้วไปหางานโรงงานทำแม้งเลย
แต่ว่ามันก็ปีสุดท้ายแล้วไงจะจบ ป.ตรีแล้วนะ เราไม่รู้จะช่วยที่บ้านยังไง โครตอยากร้องไห้เลยแหละ TT
เราคิดไว้นะถ้าเรียนจบเราก้จะหางานทำ ช่วยที่บ้านใช้หนี้ใช้สินให้จบๆไป ท้อใจ อย่างว่าคนเราเกิดมาต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน
แต่เราก็ไม่โทษแม่หรอกเพราะเขาเหนื่อยมามาก ส่งเสียเราตั้งแต่เกิด เค้าเป็นผู้มีพระคุณ แค่อยากร็ถ้าเป็นคนอื่นจะทำอย่างไง ??