วันหนึ่งเล่าปี่ขี่ม้าอยู่ในตลาดได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง โพกผ้าป่านดำสวมเสื้อยาวผ้าฝ้าย ผูกผ้าคาดอกสีดำ
ใส่รองเท้าสีดำ ทั้งร้องเพลงอยู่ข้างถนนว่า “แผ่นดินนี้ใกล้จะดับพลิกกลับแล้ว เถาวัลย์แก้วหรือจะต้านตึกพังได้
อันคนดีแฝงอยู่มิใกล้ไกล นายอยู่ไหน ไม่รู้จักทักเขาเรา”

      ทันทีที่เล่าปี่ได้ยินเพลงนี้ก็เอะใจขึ้นมาทันที โดยเฉพาะประโยคหลังที่ว่า “อันคนดีแฝงอยู่มิใกล้ไกล นายอยู่ไหน
ไม่รู้จักทักเขาเรา” จึงหยุดม้าฟังจนจบ จึงนึกในใจว่า บุรุษผู้นี้น่าจะเป็นอาจารย์ฮกหลง หรือฮองซู แน่นอน จึงลงจากม้า
เชิญบุรุษแแปลกหน้าไปยังบ้านพัก ให้นั่งในที่สมควรแล้วจึงสอบถามชื่อแซ่ ที่มา

       บุรุษแปลกหน้าจึงกล่าวว่า “เราชื่อตันฮก อยู่เมืองเองซง ได้ยินกิตติศัพท์คุณธรรมความดีของท่านมาเนิ่นนานแล้ว
จึงต้องการจะพบสักครั้งแต่ไม่มีคนชักนำ ครั้นจะเข้าไปหาท่านโดยตรงก็ดูแล้วไม่สมควร จึงมาขับเพลงอยู่ข้างถนนหวังท่านจะได้ยิน”

       แม้ว่าจะผิดหวังมิได้ปราชญ์เอกอย่างฮกหลง หรือ ฮองซู มาเป็นที่ปรึกษาแต่ก็ยังดีที่มีผู้มีสติปัญญามาเสนอตัว ด้วย
ความอ่อนน้อมของเล่าปี่จึงชวนตันฮกมาอยู่ร่วมงานด้วยกัน และฝากฝังตนเองเป็นศิษย์ตันฮกโดยหวังจะให้ปราชญ์ผู้นี้แนะนำ
สั่งสอนสิ่งดี งามมีคุณธรรม แต่จู่ๆ ตันฮก ขอดูลักษณะม้าของเล่าปี่ เมื่อได้เห็นม้าแล้วจึงพิเคราะห์ดูลักษณะจึงบอกกับเล่าปี่ว่า

“ม้าลักษณะนี้เรียกว่าเต๊กเลา ฝีเท้าดีก็จริง แต่มักให้โทษแก่เจ้าของ ท่านไม่ควรจะขี่มัน”

       เล่าปี่จึงกล่าวว่า “ม้านี้ไม่เห็นจะมีโทษอันใด จะมีก็แต่คุณ เมื่อเร็วๆนี้เราขี่หนีการตามล่าของชัวมอ พอถึงแม่น้ำตันแข ที่ทั้ง
กว้างและลึก มันยังพาข้าพเจ้าพ้นภัยมาได้” ตันฮกได้ยินเช่นนั้นจึงว่า “ ถึงคราวนี้มันจะช่วยชีวิตท่านไว้ก็ตาม แต่เบื้องหน้าจะให้
โทษเป็นมั่นคง ท่านยังคงจำเจ้าของม้าที่ชื่อตันบูได้ใช่ไหมเพราะขี่ม้าตัวนี้จึงต้องมีอัน เป็นไป แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้ ถ้าท่าน
อยากทราบเราจะแนะนำวิธีให้”

       ได้ฟังเช่นนั้นเล่าปี่จึงบอกว่า ท่านอาจารย์ขอเพียงมีวิธีการแก้เช่นใด ชีซีจึงบอกว่า “ท่านมอบม้าตัวนี้ให้ผู้ที่ท่านไม่ชอบใจขี่
ผู้นั้นก็จะต้องรับเคราะห์กรรมต่างๆแทนท่านแล้วจึงเอาม้านี้มาขี่ เพียงเท่านี้ม้าตัวนี้ก็จะให้แต่คุณไม่มีโทษอีกเลย” ทันทีที่ได้ยินเช่น
นี้จึงทำให้เล่าปี่เคืองใจยิ่งนักเพราะเล่าปี่หวังจะให้ ตันฮกชี้แนะและสั่งสอนเรื่องที่ดีงาม จึงกล่าวว่า “ท่านเพิ่งจะรู้จักกับเรา จู่ๆ จะให้
เราให้โทษแก่คนโน้นคนนี้ โดยเอาดีเข้าตัว เห็นทีคงฟังคำท่านไม่ได้อีกแล้ว”

       ได้ยินเช่นนั้นแล้วตันฮกจึงหัวเราะชอบใจ และภูมิใจยิ่งนักที่ตนได้เลือกนายที่มีคุณธรรมอย่างแท้จริงไม่ใช่ดีแต่ เปลือกอย่างเล่าเปียว
“ ที่พูดเช่นนั้นก็เพื่อลองหยั่งน้ำใจท่านต่างหากว่าจะสมกับคำล่ำลือหรือไม่ ว่าท่านเป็นผู้มีคุณธรรม บัดนี้เห็นจริงแล้วข้าพเจ้าก็จะขอ
อยู่กับท่านตลอดไป” เล่าปี่จึงถ่อมตัวว่า “ที่ว่าเรามีคุณธรรมดีงามนั้นเขาลือกันเกินการ ซึ่งท่านมาอยู่กับเราก็ยินดีจะได้ช่วยให้เราตั้งตัว
อยู่ในธรรมตลอดกาล” จากนั้นเล่าปี่จึงแต่งตั้งให้ชีซีเป็นที่ปรึกษาทางการทหาร สามารถบังคับบัญชานายทหารได้ทุกกรมกอง