เราขอเริ่มเกริ่นเรื่องของเราก่อนนะ
เราเป็นสาวนักเดินทาง
เราทำงานด้านการท่องเที่ยว...แน่นอน!!
คนทำงานด้านท่องเที่ยวหรือเรียกง่ายๆว่า มัคคุเทศก์จ้าาา
เป็นคนอัธยาศัยดี พูดเก่ง ชอบเค้าสังคม ชอบเจอปัญหา

ส่วนแฟนเรียนอินทีเรียเป็นคนนิ่ง นิ่งมาก กวนตีน ไม่ค่อยแสดงออก ไม่ค่อยเปิดตัวเราเท่าไร
แนะนำสะหน่อยแฟนเราเคยเป็นคนรักเก่าที่ตอนนี้กลับมาคบกันใหม่นั้นเอง!!

เรื่องราวโดยย่อ
เราเคยรักกันใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานพอสมควร (7 ปี)
ขอไม่กล่าวถึงเรื่องราวในอดีตนะค่ะ
เพราะเราไม่อยากใส่ใจ
แต่ช่วงเวลาที่เราเคยคบกันช่วงแรก
ตัวเราเป็นเด็กขี้งอแง เอาแต่ใจ ขี้งอล (นิสัยผู้ ญทั่วๆไปมั้งค่ะ)

ด้วยช่วงเวลาที่ทำให้เราเลิกกันและหายกันไปก่อนที่จะกลับมาเจอกันอีกรอบช่วงเวลานั้นเราเข้าทำงานพอดีมันจึงทำเราโตขึ้น
ความคิดจากเด็กงอแง จากเด็กที่เคยติดแฟน ห้ามแฟนไม่ให้ไปนู้นไปนี้ ก็กลายเป็น สาวนักเดินทางที่สนใจสิ่งรอบข้าง
ชอบคุยกับคนอื่น ชอบเที่ยวคนเดียว ชอบหาอะไรทำใหม่ๆโดยที่ไม่รอเพื่อนหรือแฟน

จนกระทั้ง...มีอยู่วันนึงเรากลับมาเจอแฟน
เราก็นั่งดูที่เที่ยวต่างๆตามปกติที่เป็น
อยู่ดีๆก็มีเสียง ตะโกนถามเราว่า
นี้เธอ...เธอลืมไปรึเปล่าเนี้ยว่าเธอมีแฟนแล้ว
เที่ยวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวเหมือนโลกนี้มีแค่เธอคนเดียว

เรา...เงียบเพราะเราหาคำตอบให้เค้าไม่ได้
ทางตันเลยทีนี้ เราเลยถามเค้ากลับว่า
ทำไมอะทำไรคนเดียวมันแปกหรอ ก็ในเมื่อตอนที่ไม่มีเค้า
เราใช้ชีวิตคนเดียวได้จนไม่ต้องง้อใครแล้ว

และแล้ว...เค้าก็ถอนหายใจและเงียบไป

ในความคิดเราเรามักคิดว่า ไง...เราผิดหรอที่เราไปไหนไม่รอใคร
เราไปไหนคนเดียว ทำทุกอย่างได้ ทำไมเค้าถึงไม่ภูมิใจหล่ะ
ที่เราเป็นแบบนี้ ไม่รบกวนเวลาเค้า เค้าอยากไปไหนก็ไปเลย เราไม่เคยห้าม เราไว้ใจ เราแค่อยากรู้ว่าแฟนเราคิดอะไร
ทำไมถึงถามเราแบบนั้น... ชีวิตของคนมีแฟนนี่นะ
ไม่เห็นพลิ้วไหวดังสายลมตอนโสดเลยยย