สวัสดีคะ เราพึ่งสมัครพันทิปเป็นครั้งแรก เพราะอยากระบายความในใจมากๆเลยคะ
คือเราอยู่ ม. ปลายมาด้วยกัน 3 ปี แล้วมาเรียนต่อมหาลัยเดียวกัน ทั้งคณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน และนอนหอเดียวกันคะ ส่วนจะไม่ค่อยสนิทสนมกะเพื่อน 2 คนนั้นเท่าไหร่คะ เคา 2 คนสนิทกันมาตั้งแต่ ม. ปลาย แรกๆ ตอนอยู่มหาลัยก็ดีนะคะ ร่าเริงเล่นด้วยกันตลอดคะ. จนมีวันนึงคะ เพื่อนคนนึงเคาพูดจาแรงๆใส่ ประมานแบบจะไล่ออกจากกลุ่มบ้างออกจากห้องบ้าง เราก้อเข้าใจนะตะว่าเคาเป็นคนพูดจาแรงๆมาแบบนี้ แต่บางทีก็ต้องถนอมน้ำใจบ้างป่ะคะ ไอ้เราก้อเป็นคนคิดมากคิดทุกอย่างที่เพื่อนพูดเลยคะ จนเก็บมาร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวบ้าง เพราะเราคิดว่าเพื่อนทั้ง 2 เคาคงจะแควะเรา จนมีวันนึงคะ เพื่อนคนนั้นอยู่ดีๆออกจากห้องไปเฉยๆ เพื่อนอีกคนนึงเลยเดินมาหาเราแล้วบอกว่า คิดเหมือนกันหรือเปล่า เราก้อเล่าเลยคะว่าคิด คิดมากมาเสมอ ไม่รู้จะทำยังไงเพราะเราก็ไม่กล้าบอกใครเพราะเคาก็สนิทกัน จนเพื่อนคนนี้มาบอกว่าเคาก้อรู้สึกไม่ดีเหมือนกันกะที่เพื่อนคนนั้นพูดจาใส่แบบนั้น (มันมีหลายอย่างมากนะคะที่ทำร้ายจิตใจจนบางครั้งไม่อยากเรียนต่อแล้ว) จนเพื่อนคนนั้นเริ่มรู้ตัวว่าเรา 2 คนเริ่มตีห่าง เคาก็อเริ่มอยู่คนเดียวคะ ชวนไปกินข้าวด้วยกันเคาก็ไม่ไป เคามักจะดูหนังอยู่แต่บนห้องคะ เพราะก่อนหน้านี้เวลาไปเรียนเราจะไปเรียนพร้อมกันคะ ตอนเช้าจะถามเคาเสมอว่าไปกินข้าวไหม พอเคาไม่กินเราก็ไม่กินด้วย จนหลังๆมาไม่ไหวคะ รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำตามใจของตัวเอง เลยต้องลงไปกินข้าวกะเพื่อนอีกคนแล้วเคาก้อจะตามลงมาทีหลังๆ อันนี้คือช่วงแรกๆนะคะ

แต่พอมาพักหลังๆนี้เคาเริ่มเป็นหนักเลยคะ เคาเหมือนจะย้ายไปอยู่กะเพื่อนอีกกลุ่มนึงคะ และเวลาเคาอยู่กะเพื่อนอีกกลุ่มนึงเคาเหมือนเคามีความสุขมากซึ่งแตกก่างตอนอยู่กับเรา บางทีก็คิดนะคะว่าเป็นเพราะเราใช่ไหม ที่ทำให้เคาเป็นแบบนี้ เครียดคะเครียดมาก ยอมรับเลยว่าเรียนแทบจะไม่รู้เรื่องเลยคะ อยากจะไม่คิดอะไรนะคะ แต่ก็ออกไม่ได้ ใจนึงก็สงสารเคา ใจนึงก็สงสารตัวเราเอง ไม่อยากให้เรื่องมันเกิดแบบนี้เลยคะ เราเคยเปิดใจคุยกันมากะปันหาเหล่านี้หลายครั้งแล้วคะ แต่สุดท้ายก็้ป็นเหมือนเดิม จนบางครั้งก็ต้องปล่อย เราก็ไม่รู้ว่าเคาจะเอาเราไปพูดในทางไหนนะคะ เพราะเพื่อนในเซคที่เรียนด้วยกัน ก้อต่างคนต่างมองเราในสายตาแบบ ... บางทีก็อยากอธิบายให้เคาเข้าใจกันนะคะ แต่เคาเลือกที่จะไม่ถามก็ขออยู่แบบเงียบๆแบบนี้ก็ได้คะ ใครๆมองก็ต้องคิดว่าเราผิด

เคาเคยบอกคะว่าเราไม่เคยแคร์เคาเลย ทั้งที่เวลาเคาไปไหนกลับดึกๆ เคาก็ไม่โทมาบอกจนเราจะเดินไปตาม ถามว่ากินข้าวไหม ไปนู้นป่าวไปนี้ป่าว ถามทุกอย่างเลยคะ แบบนี้หรอคะที่เรียกว่าไม่แคร์ แต่คำพูดของเคา ด่ากันเต็มห้องเลยคะ บางทีเหมือนกัดๆเราบ้างเราก็รู้นะคะแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ก็ออดคิดไม่ได้ คิดทีไรก็ร้องไห้ตลอดเลยคะ. เครียดคะบอกเลย แต่เวลาเคาไปไหนจะทำอะไรเคาไม่เคยชวนไม่เคยถามนะคะ มีแต่เราโทไปถามเคาสะมากกว่าว่าอยู่ไหนอยู่กะใคร. จนตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นคะ อยากย้ายมหาลัยมากถ้าไม่ติดว่าเสียดายตังที่เรียนไปนะย้ายแน่นอนคะ เพราะเคาก็คงอยากให้เราย้ายไปไกลๆเคาเช่นกัน

ใครเคยเจอปัญหาแบบนี่ไหมคะ. แชร์ๆความรู้สึกกันนะคะ. อยากได้คำแนะนำด้วยคะว่าต้องทำยังไงต่อไปดีคะ

ปล. ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ได้ขอความสงสารจากใครนะคะ แต่แค่อยากระบายความในใจที่มีคะ มันเยอะมากกว่านี้นะคะ แต่เอาคร่าวๆไปก่อนละกันคะ