วันนี้ เป็นวันที่ผมกับแฟน ต้องแยกทางกัน เราคบกันได้ 7 ปี 3 เดือน กับอีก 26 วัน และคงไม่มีวันต่อๆไปอีกแล้ว
เราต้องจากลากันเพราะความไม่เข้าใจกัน ระยะทาง และความเป็นตัวของตัวเอง พื้นฐานของเราทั้งคู่ไม่ได้เริ่มด้วยการ
อยู่ด้วยกัน เราเจอกันผ่านทางอินเตอร์เน็ต แล้วนัดเจอกัน ผมเป็นคน กทม. ส่วนเธอเป็นคนทางภาคตะวันออก
จากนั้นเราก็พัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ ไปมาหาสู่กันเมื่อมีโอกาส แต่แล้วเมื่อวันที่เธอเรียนจบ แล้วต้องกลับไปอยู่บ้าน
ซึ่งด้วยปัจจัยหลายอย่าง ทำให้เราไม่มีเวลาคุยกัน ทำให้เรามีปัญหากันมากขึ้น และเมื่อเธอเริ่มทำงาน คือเธอทำงานที่ห้าง
สรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทำงานสายๆ เลิกงานประมาณ 2-3 ทุ่ม ส่วนผมทำงานราชการ แล้วด้วย 2 สัปดาห์ที่แล้ว ผมต้อง
เดินทางไปอบรมที่หัวหิน ทำให้เรายิ่งไม่มีเวลาคุยกันเข้าไปอีก โดยเรื่องราวที่เราทะเลาะกัน ก็มีแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา
เราทะเลาะกันเกือบทุกวัน เนื้อหาก็ไม่มีอะไรมาก "ทำไมไม่โทรหา" "อบรมเสร็จมาหาได้มั้ย" อันนี้เป็นประโยคที่เธอพูด
ซึ่งด้วยปัจจัยหลายอย่าง ผมก็ไม่สามารถทำตามที่เธอขอได้เช่นกัน ทำให้เรายิ่งทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน พาลไปถึงเรื่องอื่นๆ
ทำให้ทวีความรุนแรงมากขึ้นเข้าไปอีก และสุดท้าย ทำให้นำมาสู่การเลิกกัน ผมก็พยายามจะทำให้ทุกอย่างจบด้วยดี เธอร้องไห้
ผมไม่มีอะไรจะพูด ไม่รู้จะปลอบยังไง เธอพยายามปรับเข้าหาผม แต่ผมไม่ปรับไปหาเธอ เธอพยายามเข้าใจผม แต่ผมไม่พยายาม
ทุกอย่างเป็นความผิดของผม ที่ไม่ใส่ใจเธอ ไม่ดูแลเธอให้ดีกว่านี้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว มันหมดเวลาของผม สำหรับการดูแล
เธอ ได้แต่หวังว่า เธอจะเจอคนที่สามารถเป็นในแบบที่เธอต้องการ สำหรับผม ได้แต่พร่ำบอกตัวเอง ว่าต่อจากนี้จะไม่มีใคร ไม่อยาก
ให้ใครต้องมาทนกับผม

ปล.รักษาคนที่อยู่ข้างคุณไว้ให้ดี อย่าให้เป็นเหมือนผม ที่ต้องมานั่งทรมานอยู่แบบนี้