เราเป็นคนพูดไม่เก่งเลย ชอบฟังมากกว่าพูด
แต่พอเข้ามหาลัย ช่วงรับน้อง เป็นอะไรที่ต้องเข้าสังคมจัดมาก
บางทีเรานั่งอยู่ ยิ้มๆ เค้าก็หาว่าเราเงียบมาก ก็เราพูดไม่เก่ง เราพูดไม่ทันพวกเค้า
พอเราไม่ค่อยพูด เค้าก็มองเราแปลกๆกัน ทั้งๆที่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง จะให้คนพูดไม่เก่งมาช่างพูดมันฝืนมาก
เราเหนื่อยมากๆเลย แต่เราก็ต้องอดทน เพราะรับน้องเป็นช่วงหาเพื่อนไง ถ้าไม่หาเพื่อนเยอะๆ เรากลัวไม่มีเพื่อน
เราเหนื่อยที่ต้องเข้าสังคมมากๆเลยค่ะ เหนื่อยจริงๆอ่ะ
แต่เราก็ต้องสู้ ต้องฝึกทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเรา เช่น การถามชื่อเพื่อน การชวนคนอื่นคุย ต้องเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น ซึ่งปกติเราเป็นคนที่นิ่งขรึมมากเลยค่ะ
แต่รับน้องเราต้องฝืนตัวเอง เข้าหาคนนู้นคนนี้ เพื่อจะได้มีเพื่อน
เราเหนื่อยมากๆที่ต้องเข้าสังคม สายตาที่มองมา พวกเค้ากำลังว่าอะไรเราอยู่ในใจกันรึเปล่า? พวกเค้ากำลังตัดสินเราในใจกันอยู่รึเปล่า?
ต่อหน้ายิ้มแย้ม พูดปกติ แต่ใจคิดอะไรก็ไม่รู้ เอาไปนินทาลับหลังหรือเปล่าก็ไม่รู้
เราเหนื่อยมากๆกับการเข้าสังคม  แต่เราก็ต้องอดทน เพราะไม่มีใครเรียนมหาลัยได้โดยไม่คบใครหรอก
ชีวิตมันก็อย่างนี้แหละ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราหมดหรอก เพราะมันมีรสชาติมันถึงเรียกว่าชีวิต
เราแค่อยากระบายออกมาดังๆว่า เราเหนื่อยมากเลยกับการต้องเข้าสังคม