สวัสดีค่ะ อยากรู้คำจัดกัดความนิยาม แบบไหนที่เรียกว่า เรียนเก่ง เรียนดีคะ
ตอนนี้เราอยู่มหาลัยใกล้จบแล้วค่ะ คณะบริหารภาคอินเตอร์แห่งนึงในกรุงเทพ มหาลัยชื่อเสียงกลางๆค่ะ หลักสูตรเรา3ปีครึ่ง
ขอระบายหน่อยนะคะ...
เราเป็นเด็กซิ่วค่ะ เคยสอบตรงติดมหาลัยดัง 1 ในTop 5 เราเรียนด้านคณะเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ จริงๆเราไม่ได้ชอบ
หรอกนะคะ แต่ด้วยความติดปัญหาหลายอย่างทำให้เราไม่ได้ไปสอบตรงที่ไหนมาก่อน แล้วเราก็ไม่พร้อมด้วย เราเตรียมตัวไม่ทัน
ขอพ่อดรอป 1 ปีพ่อไม่ให้ค่ะ มันเลยกลายเป็นว่าเราใช้ชีวิตเสี่ยงไปกับคณะที่ไม่ได้ชอบ เราชอบมหาลัยนี้มากค่ะใครๆก็อยากเข้า
เราก็ดีใจที่คนอย่างเราสอบติด ถึงแม้เราจะไม่ชอบแต่ติดไปแล้วแล้วอยากมีที่เรียนเป็นหน้าเป็นตาพ่อ แต่พอผ่านไป5-6เดือน
ชีวิตก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เกรดเราแย่มากไม่ดี แล้วเรารู้ตัวว่าที่เป็นงี้เพราะเราไม่ตั้งใจเรียนเอง เราเหมือนเราฝืนความรู้สึก
ตัวเอง เราตัดสินใจเปิดใจคุยกับพ่อว่าเราไม่ไหวแล้ว พ่อก้็รับไม่ได้ตอนเห็นเกรดของเรา เค้าก็พูดตรงๆ ว่า
"เราเรียนไม่เก่งเอง พ่อมีลูกสาวที่เรียนไม่เก่ง ลูกเลยได้เกรดเท่านี้" แล้วเค้าก็เศร้าเราเฟลมากค่ะ เราก็บอก
ว่าก็หนูไม่ชอบอ่ะ หนูอยากซิ่วพ่อยอมเถอะนะ อย่าดันทุรังเลย กล่อมนานเลยค่ะจนเค้ายอมใจอ่อน เราเรียนมหาลัยที่ใหม่ตอนนี้แต่
เป็นคณะที่เราชอบมากเรามีความสุขเกรดเราเริ่มโอเคค่ะ กว่าที่นั่นเยอะ แต่เวลาใครถามว่าลูกสาวเรียนไหน พ่อก็ยังโกหกว่าเรียนที่นั่นอยู่ค่ะ
แม้แต่เพื่อนสนิทของเค้า แล้วห้ามไม่ให้เราไปพบเจอกับเพื่อนมหาลัยนั้นอีก เราก็บอกว่าก็เพื่อนสนิทเราเราลาออกแต่เราก็มีเพื่อนคนเดิม
ไม่ได้หรอ เค้าบอกว่าทำไมจะกลับไปให้เพื่อนสมน้ำหน้าหรอ ลาออกมาก็ลาขาดสิ แล้วเรามีความฝันว่าเราอยากจะเรียนเมืองนอก
เรารู้เราไม่ได้เรียนเก่งไรขนาดนั้น เค้าก็พูดว่าแค่ม.นั้นยังเรียนไม่รอดเลย จะไปเรียนเมืองนอกได้หรอ
เค้าชอบเผลอพูดตัดกำลังใจเราหลายรอบเลยค่ะ แต่เราก็ไม่ยอมแพ้แล้วเราไม่อยากทะเลาะกับพ่อตัวเองด้วย
เค้าคงเหนื่อยและฝากความหวังใว้กับเรามาก ตอนนี้เค้าไม่ดูเกรดเราด้วยซ้ำ ว่าเกรดที่นี่เราเป็นไงแต่ละวิชา
เรามีความสุขกับการเรียนแค่ไหน เค้าได้แต่บอกเราว่าถ้าจบที่นี่ หาเงินได้มากกว่าที่เค้าหามาให้เรา
เค้าจะขอโทษที่เคยว่าเราไป แล้วเค้าจะยอมแพ้ เราก็เอาพ่อมาเป็นเป้าหมายพยายามเอาชนะพ่อทุกอย่างค่ะ
แล้วเพื่อนเราอีกหลายคนที่ยังเรียนที่นั่นแล้วเกรดไม่ดีแบบที่เราเป็นค่ะ แต่เค้ายังทนเรียนต่อไป ในขณะที่บางคน
ไปตามทางที่ตัวเองชอบก็อนาคตดี ขึ้นเรื่อยๆ เราแค่งงค่ะว่า จริงอยู่ที่คนเก่งมันต้องเก่งทุกอย่าง
แต่การที่เราไม่เก่งสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบคือเราโง่เราเรียนไม่เก่งหรอคะ ? แล้วที่เราถนัด
แล้วเรียนเก่งก็ไม่มีความหมายเลยงั้นหรอ เหมือนกับคำเปรียบเทียบที่ปลาว่ายน้ำเก่ง
แต่ปีนต้นไม้ไม่ได้จะให้มันไปปีนต้นไม้หรอ ? เปรียบเทียบ
นะคะ ว่าประมาณนี้ เราอยากจะเก่งแม้แต่สิ่งที่เราไม่ชอบแต่เราก็ทำสิ่งที่เราชอบได้ดี เรายังจะโง่อยู่หรอ?
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราคงจะเรียน คณะที่เราชอบในมหาลัยนั้นที่พ่อต้องการถ้าเราสมัครสอบทัน
ตอนนั้นเราคงมีชีวิตที่พ่อภูมิใจกว่านี้
ถ้าใครมีปสก.ทะเลาะกับครอบครัวบ่อยเรื่องเรียน หรือประสบความสำเร็จในด้านกาเรียนก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ แชร์กันได้ค่ะ
เรียนไม่เก่ง ? หรือเพราะ ไม่ได้เรียนสิ่งที่ตัวเองชอบ ? แค่ไม่เก่งสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดคือไม่เก่ง ?
ตอนนี้เราอยู่มหาลัยใกล้จบแล้วค่ะ คณะบริหารภาคอินเตอร์แห่งนึงในกรุงเทพ มหาลัยชื่อเสียงกลางๆค่ะ หลักสูตรเรา3ปีครึ่ง
ขอระบายหน่อยนะคะ...
เราเป็นเด็กซิ่วค่ะ เคยสอบตรงติดมหาลัยดัง 1 ในTop 5 เราเรียนด้านคณะเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ จริงๆเราไม่ได้ชอบ
หรอกนะคะ แต่ด้วยความติดปัญหาหลายอย่างทำให้เราไม่ได้ไปสอบตรงที่ไหนมาก่อน แล้วเราก็ไม่พร้อมด้วย เราเตรียมตัวไม่ทัน
ขอพ่อดรอป 1 ปีพ่อไม่ให้ค่ะ มันเลยกลายเป็นว่าเราใช้ชีวิตเสี่ยงไปกับคณะที่ไม่ได้ชอบ เราชอบมหาลัยนี้มากค่ะใครๆก็อยากเข้า
เราก็ดีใจที่คนอย่างเราสอบติด ถึงแม้เราจะไม่ชอบแต่ติดไปแล้วแล้วอยากมีที่เรียนเป็นหน้าเป็นตาพ่อ แต่พอผ่านไป5-6เดือน
ชีวิตก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เกรดเราแย่มากไม่ดี แล้วเรารู้ตัวว่าที่เป็นงี้เพราะเราไม่ตั้งใจเรียนเอง เราเหมือนเราฝืนความรู้สึก
ตัวเอง เราตัดสินใจเปิดใจคุยกับพ่อว่าเราไม่ไหวแล้ว พ่อก้็รับไม่ได้ตอนเห็นเกรดของเรา เค้าก็พูดตรงๆ ว่า
"เราเรียนไม่เก่งเอง พ่อมีลูกสาวที่เรียนไม่เก่ง ลูกเลยได้เกรดเท่านี้" แล้วเค้าก็เศร้าเราเฟลมากค่ะ เราก็บอก
ว่าก็หนูไม่ชอบอ่ะ หนูอยากซิ่วพ่อยอมเถอะนะ อย่าดันทุรังเลย กล่อมนานเลยค่ะจนเค้ายอมใจอ่อน เราเรียนมหาลัยที่ใหม่ตอนนี้แต่
เป็นคณะที่เราชอบมากเรามีความสุขเกรดเราเริ่มโอเคค่ะ กว่าที่นั่นเยอะ แต่เวลาใครถามว่าลูกสาวเรียนไหน พ่อก็ยังโกหกว่าเรียนที่นั่นอยู่ค่ะ
แม้แต่เพื่อนสนิทของเค้า แล้วห้ามไม่ให้เราไปพบเจอกับเพื่อนมหาลัยนั้นอีก เราก็บอกว่าก็เพื่อนสนิทเราเราลาออกแต่เราก็มีเพื่อนคนเดิม
ไม่ได้หรอ เค้าบอกว่าทำไมจะกลับไปให้เพื่อนสมน้ำหน้าหรอ ลาออกมาก็ลาขาดสิ แล้วเรามีความฝันว่าเราอยากจะเรียนเมืองนอก
เรารู้เราไม่ได้เรียนเก่งไรขนาดนั้น เค้าก็พูดว่าแค่ม.นั้นยังเรียนไม่รอดเลย จะไปเรียนเมืองนอกได้หรอ
เค้าชอบเผลอพูดตัดกำลังใจเราหลายรอบเลยค่ะ แต่เราก็ไม่ยอมแพ้แล้วเราไม่อยากทะเลาะกับพ่อตัวเองด้วย
เค้าคงเหนื่อยและฝากความหวังใว้กับเรามาก ตอนนี้เค้าไม่ดูเกรดเราด้วยซ้ำ ว่าเกรดที่นี่เราเป็นไงแต่ละวิชา
เรามีความสุขกับการเรียนแค่ไหน เค้าได้แต่บอกเราว่าถ้าจบที่นี่ หาเงินได้มากกว่าที่เค้าหามาให้เรา
เค้าจะขอโทษที่เคยว่าเราไป แล้วเค้าจะยอมแพ้ เราก็เอาพ่อมาเป็นเป้าหมายพยายามเอาชนะพ่อทุกอย่างค่ะ
แล้วเพื่อนเราอีกหลายคนที่ยังเรียนที่นั่นแล้วเกรดไม่ดีแบบที่เราเป็นค่ะ แต่เค้ายังทนเรียนต่อไป ในขณะที่บางคน
ไปตามทางที่ตัวเองชอบก็อนาคตดี ขึ้นเรื่อยๆ เราแค่งงค่ะว่า จริงอยู่ที่คนเก่งมันต้องเก่งทุกอย่าง
แต่การที่เราไม่เก่งสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบคือเราโง่เราเรียนไม่เก่งหรอคะ ? แล้วที่เราถนัด
แล้วเรียนเก่งก็ไม่มีความหมายเลยงั้นหรอ เหมือนกับคำเปรียบเทียบที่ปลาว่ายน้ำเก่ง
แต่ปีนต้นไม้ไม่ได้จะให้มันไปปีนต้นไม้หรอ ? เปรียบเทียบ
นะคะ ว่าประมาณนี้ เราอยากจะเก่งแม้แต่สิ่งที่เราไม่ชอบแต่เราก็ทำสิ่งที่เราชอบได้ดี เรายังจะโง่อยู่หรอ?
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราคงจะเรียน คณะที่เราชอบในมหาลัยนั้นที่พ่อต้องการถ้าเราสมัครสอบทัน
ตอนนั้นเราคงมีชีวิตที่พ่อภูมิใจกว่านี้
ถ้าใครมีปสก.ทะเลาะกับครอบครัวบ่อยเรื่องเรียน หรือประสบความสำเร็จในด้านกาเรียนก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ แชร์กันได้ค่ะ