ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ชอบอยู่คนเดียว ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ยิ่งช่วง ม.ต้นนี่ผมเป็นหนักมาก มันเหมือนกับว่า อย่างแรก สิ่งที่ผมชอบกับเพื่อนชอบมันไม่ตรงกัน มันก็เลยคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วแบบว่า ในห้อง มันจะมีกลุ่มหนึ่งที่ชอบแกล้งผม คือจุดประสงค์มันอยากให้ผมเล่น คุยกับคนอื่นบ้าง แต่วิธีการมันไม่ใช่ มาใช้วิธีแกล้งแบบนี้ ผมก็ยิ่งไม่อยากคุยไปกันใหญ่ แต่พอขึ้น ม.ปลาย กับมหา'ลัย ก็ดีขึ้นมาหน่อย คือเวลาเพื่อนชวนไปไหนผมก็ไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ยังชอบที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว อยู่คนเดียวมากกว่า

ทุกครั้งที่ผมต้องไปอยู่ในสถานที่ หรือสถานการณ์ที่ไม่ชอบ ผมจะชอบอยู่คนเดียว อยากอยู่กับตัวเอง ไม่อยากเจอใคร อย่างตอนเข้ามหา'ลัยใหม่ ๆ จำได้เลยช่วงอาทิตย์แรก ๆ ผมชอบปลีกตัวไปนั่งคนเดียว เพราะยังคิดถึงโรงเรียนตอนมัธยม คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย หรือจะเป็นตอนฝึกงานอาทิตย์แรก ที่ผมต้องไปทำที่สำนักงานใหญ่ของบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง แล้วผมไม่ชอบบรรยากาศออฟฟิศ ไม่อยากฝึกงาน ทุกวันตอนพัก ผมจะขอตัวออกไปกินข้าวคนเดียว ไม่ไปนั่งกินกับพวกพี่ ๆ เขา แต่พออาทิตย์หลังจากนั้น ได้ย้ายไปทำสาขาที่อยู่ในห้าง บรรยากาศมันผ่อนคลายขึ้น มีเพื่อนด้วย มันก็เลยดีขึ้น แต่ก็ยังชอบไปกินข้าวคนเดียวอยู่ดีหากมีโอกาส แล้วก็ตอนนั้น ผมมีหน้าที่ต้องนั่งโต๊ะให้ข้อมูลลูกทัวร์ที่โรงแรมดุสิตธานีด้วย คือนั่งคนเดียว บรรยากาศเงียบ ๆ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก

ตอนนี้ก็เหมือนกัน ผมเพิ่งทำงานได้เกือบสองเดือน ซึ่งผมไม่ชอบตัวงาน ไม่ชอบการทำงานที่นี่ ก็เหมือนเดิม เวลาเช้า เวลาพักกลางวัน ผมชอบใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองคนเดียว นั่งอ่านหนังสือ ไม่ก็นั่งคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย มันทำให้มีความสุขชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่พอทำงานก็เครียดเหมือนเดิม จริง ๆ ผมก็สนิท ผมก็คุยกับพวกพี่เขาได้แหละ บางคน แต่ผมก็ชอบที่จะอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวมากกว่า