เราเพิ่งเคยตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกค่ะ เคยแต่อ่านของคนอื่นเลยอยากมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
และเผื่อว่าคนๆนั้นที่เราคิดถึงเขามาตลอด จะผ่านมาอ่านเจอ
ฝากด้วยนะคะ


เรามีปัญหากับแฟนที่คบกันมาเกือบ 10 ปี เพราะแฟนเราไปมีคนอื่น ช่วงที่ห่างกันแรกๆเราเหงามาก ไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีคนพาไปไหนมาไหน ไม่มีคนคอยเป็นที่ปรึกษา ให้คอยระบายเรื่องราวในชีวิตประจำวันเหมือนเดิม เรารู้สึกตัวเองเสียศูนย์มาก อยากมีเพื่อนคุย เพื่อนตัวเองก็แต่งงานมีลูกกันไปหมด ก็เลยตัดสินใจหาเพื่อนคุยทางแอพพลิเคชั่นแชทที่เขานิยมเล่นกัน ตอนนั้นแอพแรกที่เราโหลดมาคือ Skout ไม่แน่ใจว่าชื่อถูกไหมนะคะ เพราะเราโหลดมาหลายอันมากๆ แต่จริงๆก็เล่นอยู่ไม่กี่แอพเท่านั้น ตอนนั้นที่ตัดสินใจหาเพื่อนคุยทางนี้ เพราะอยากมีเพื่อนคุยจริงๆ ไม่ได้มีความรู้สึกอยากหาแฟน หาคู่อะไรเหมือนคนอื่นเขา แม้จะรู้ดีว่าคนที่เขามาแชทคุยกันแบบนี้ส่วนมากเขาก็มาหาคู่หาแฟนกันทั้งนั้น
วันแรกที่เราเล่น เราก็เลื่อนหาคนคุยไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็ไปสะดุดตากับรูปผู้ชายคนนึงค่ะ ผู้ชายคนนี้จัดว่าหน้าตาดีค่ะ เป็นรูปที่เขาถ่ายเองและยิ้มให้กล้องแบบสดใสมากๆ แววตาเศร้าๆแต่ใสซื่อมาก เรารู้สึกว่า เฮ้ย คนนี้แหล่ะ น่ารักดี ไม่หล่อสำอางเกาหลีเท่าไหร่ และก็ไม่ดูเถื่อนๆน่ากลัว แต่ดูแล้วจะเด็กกว่าเราแฮะ ก็เลยตัดสินใจทักไป
“ทักค่ะ”
คำทักทายที่ตัวเราเองยังคิดว่าโคตรเสี่ยวเลย แต่ก็ไม่รู้อ่ะเนอะว่าคนคุยกันเขาทักกันยังไง ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ใจก็ตื่นเต้น แต่ถ้ารอให้เขาทักมาเองก็คงแก่หนังเหี่ยวไปก่อน
ผ่านไปสามชาติกว่า เราจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนที่เขาตอบกลับ แต่มันนานมากๆเลยล่ะ ตอนนั้นเราเองก็ไม่คิดทักคนอื่นด้วยนะ เกิดมาไม่เคยคุยกับใครซ้ำซ้อนหลายคน ไม่รู้ว่าจะต้องจำว่าคนนั้นชื่ออะไร คนนี้เป็นใครมาจากไหน จำพร้อมๆกันทีละหลายคนยังไง ทำไม่เป็น เราก็เลยรอผู้ชายคนนี้ตอบกลับมา แต่ถ้าข้ามวัน ฉันก็จะไปทักคนอื่นล่ะนะ ตาหยิ่ง …… แต่แล้วเขาก็ตอบค่ะ
“ครับ”  สั้นๆ ง่ายๆ โคตรได้ใจความ
“คุยด้วยได้ไหมคะ” เรายังคงสเต็ปเสี่ยวสุดๆต่อไป
“ได้ครับ”
“แต่เรามีแฟนแล้วนะ เราอยากหาเพื่อนคุยเฉยๆอ่ะค่ะ ได้ไหม”
เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้ที่พิมพ์ไปตอนนั้น เขาจะคิดยังไง รู้แค่อยากเซฟตัวเองไว้ก่อน ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ยาก อีกอย่างเรากับแฟนก็ระหองระแหง จะเลิกก็ไม่เลิกเด็ดขาด อย่างน้อยก็เอาข้อนี้มาอ้างไว้ก่อน แต่ก็ไม่น่าเชื่อค่ะ ว่าผู้ชายคนนี้จะตอบว่า
“ได้หมดครับ”
อร๊างงงงง ความเขินระดับแปดล้านทำให้เรายิ้มออกมา ทั้งๆที่ตั้งแต่มีปัญหากับแฟนมาหลายอาทิตย์ เราก็จมอยู่แต่ในห้อง ร้องไห้คนเดียวมาตลอด
หลังจากนั้นเราก็จำไม่ค่อยได้ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่เขาเป็นคนตอบช้ามาก บางทีรอเป็นครึ่ง ชม. แบบนี้ก็มี แต่เราก็รอ ดูหนังไปด้วย พิมพ์คุยกับเขาไปด้วย ส่วนมากก็ถามแค่ ‘ทำอะไร’ ‘อยู่ไหน’ ‘กินข้าวยัง’ แค่นี้จริงๆ ไม่มีอะไรมาก แต่พอคุยกันได้สักพัก เขาก็ขอไลน์เราค่ะ ตอนแรกเราไม่ให้ เพราะกลัว ไม่อยากโดนหลอกไรงี้ แต่เขาก็บอกว่า เขาไม่ค่อยได้เข้ามาเช็คข้อความในแอพนี้เท่าไหร่ มันไม่ขึ้นแจ้งเตือน เราก็เลยตัดสินใจให้ไป
หลังจากที่เขาแอดไลน์มา เราก็คุยกันปกติเลย ตอบช้าเหมือนเดิม ตอนกลางวันนี่หายไปเลยค่ะ โผล่มาอีกทีคือช่วงหลังสี่ทุ่มไปแล้ว บางวันทักไปเช้า มาตอบอีกที เกือบห้าทุ่มงี้ เราก็เออ....จะคุยกันทำไมเนี่ย น่าเบื่อจังเลย ไม่มีเวลาคุยแบบนี้ ทำงานอะไร พอถามก็ไม่บอกด้วยนะ คำพูดยอดฮิตติดปากของเขาเลยคือคำว่า ‘ไม่บอก’
มีอยู่วันนึง เราถามไปว่า ‘ทำอะไรอยู่’ สักพักนึงเขาก็ส่งรูปกะละมังสีดำที่มีปูนอยู่ข้างใน มีอุปกรณ์ฉาบปูน และแบล็คกราวน์ที่เป็นพื้นห้อง มีกระเบื้องที่ยังปูไม่เสร็จ มาให้เราดู วินาทีแรกที่เราคิดเลยคือ ‘เขามีอาชีพเป็นกรรมกรก่อสร้างเหรอ’ ในใจก็คิดนะว่าเรามารบกวนเวลาทำงานของเขาใช่ป้ะเนี่ย นี่คือเหตุผลที่เขาตอบช้า แล้วโผล่มาเฉพาะแค่เวลากลางคืนสินะ แต่เราก็ตอบเขากลับไปว่า ‘เจ๋งอ่ะ’
คุยไปคุยมาแบบนี้อยู่สักพักค่ะ จนมีคืนนึงที่คุยกัน เขาท่าทางจะเมาด้วยแหล่ะ เพราะเขาบอกเราตลอดว่า ‘กินเหล้าอยู่’ ‘กินเหล้ากับเพื่อน’ อะไรทำนองนี้ แต่วันนั้นเขาท่าทางจะเมาหนัก คอลไลน์มาเป็นสิบๆสาย เราพยายามพิมพ์กลับไปว่า ‘เราไม่สะดวกคุยเลย พิมพ์คุยกันก็ดีอยู่แล้ว’ แต่เขาก็ตอบมาว่า ‘เราขี้เกียจพิมพ์แล้วอ่ะ ไม่รู้แหล่ะ เราจะโทรจนกว่าแกจะรับ’
เชื่อไหมคะ เราตัดสายเขาทิ้งนับครั้งไม่ถ้วน เกินสิบครั้งแน่ๆ จนรู้สึกว่าตัวเองถูกก้าวก่ายเกินไปแล้ว ก็เลยตัดสินใจ  ‘บล็อค’ ค่ะ
เราบล็อกไลน์เขาไปประมาณ 3 อาทิตย์ ระหว่างนั้นก็มีผู้ชายทักมาบ้างนะ แต่เราก็ไม่ค่อยคุย กลัวจะเจอคนโทรหารัวๆแบบนี้อีก เลยตัดสินใจไม่คุยกับใครละ จนอยู่ๆก็เข้าไปปลดบล็อกเขาออก เพราะคิดว่าเขาคงลืมเราไปแล้วล่ะ แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกอึ้งมากคือ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาทักไลน์มาค่ะ
‘แกหายไปไหนมา’
เรานี่หน้าชาไปเลย รู้สึกผิดมากๆ นี่ชั้นทำอะไรลงไป
‘เปล่านิ’ เราตอบไปแค่นี้เอง ในใจก็อยากขอโทษแต่ก็ปากแข็ง อีกอย่างเขาก็โทรหาเรารัวๆแบบนั้น เราก็ตกใจเป็นนะ ใช่ไหม....
แล้วเราก็คุยกันเหมือนเดิม แต่เขาก็มีถามๆว่า ทำไมถึงไม่ให้โทร เราก็ตอบไปว่า ‘ถ้าจะโทรมาถามแค่ว่า ทำอะไรอยู่ กินข้าวยัง ไปไหนมา ก็อย่าโทรเลย’ ตอนนั้นก็แบบลืมไปนะว่านี่เราคุยกันแบบเพื่อนนี่หว่า จะให้เขาพูดว่าอะไรถ้าไม่ใช่คำพวกนี้ แต่ก็นั่นแหล่ะ เขาก็ไม่เคยโทรมารบกวนเราอีกเลย แค่พิมพ์คุยกันเฉยๆเท่านั้น คำว่า ‘คิดถึง’ ‘เป็นห่วงนะ’ อะไรพวกนี้ลืมไปได้เลยค่ะ ไม่เคยออกจากปากผู้ชายคนนี้
แต่แล้วอยู่ๆวันนึง เราทะเลาะกับแฟนหนักมาก ก็ไม่รู้จะทำไงดี อยากมีคนปลอบใจ เราไม่นึกถึงใครเลยค่ะ เราคิดถึงเขาคนนี้เท่านั้น ก็เลยไลน์ไปหาเขาว่า ‘โทรหาเราหน่อย’ สักพักเขาก็โทรมาเลยค่ะ เรางี้ใจเต้นตุ้บๆเลย ไม่เคยคุยโทรศัพท์กับผู้ชายที่ไหน แต่ก็คือคอลไลน์นะ ยังไม่ได้ให้เบอร์โทรไป
‘เฮ้ยวันนี้แกมาแปลกอ่ะ ทำไมยอมให้เราโทรหาอ่ะ’
พระเจ้า แค่เสียงก็น่ารักแล้วอ่ะ จากที่เราเคยคิดว่าเขาเป็นกรรมกรก่อสร้าง น่าจะพูดเหน่อหรือเปล่า แต่คือมันไม่ใช่อ่ะ เขาก็วัยรุ่นเสียงแตกทั่วไปนี่ล่ะ ดูท่าทางแบดบอยจริงๆอ่ะ แต่เราก็ชอบนะ ไม่รู้สิ ตอนนั้นมันรู้สึกแค่ชอบอ่ะ เสียงน่ารักดี กวนๆหน่อยๆ โอเคเลย
แต่คุยกันได้แป้บเดียว เพราะเราพูดไม่ออก เขิน ไม่รู้จะพูดอะไร เขาเองก็ขอตัวไปกินเหล้ากับเพื่อนก่อนด้วย จริงๆคือจัดปาร์ตี้ในบ้านแหล่ะ ส่งรูปมาให้ดู ก็แค่ทีวีจอแบน น่าจะสัก 40 นิ้วได้ล่ะมั้ง ชุดโฮมเธียร์เตอร์ใหญ่ๆ มีแสงไฟวิบๆวับๆ โซฟาหรูๆหน่อย โคตรต่างจากในจินตนาการของเราว่าเขาเป็นกรรมกรเลย เราก็เฮ้ย บ้านเพื่อนหรือบ้านเขาจริงๆอ่ะ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะเราไม่ได้มองตรงรวย จน อะไรพวกนี้อยู่แล้ว แค่รู้สึกแปลกใจ ถ้ารวยจริงก็ไม่ใช่เล่นๆอ่ะ แล้วก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยบอกอะไรเราเลย ว่าเป็นใครมาจากไหน
เรารู้แค่ชื่อเล่นของเขาอย่างเดียวเท่านั้น


เดี่ยวมาต่อนะคะ อยากติดตามต่อไหม ช่วยบอกด้วยนะคะ