ตามหัวข้อเลยค่ะ คบกันมา1ปี4เดือน พึ่งโดนบอกเลิกไปเมื่อ5วันที่แล้ว แต่ก้ลืมไม่ได้ เรารักเขามาก ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวคืออยากให้เค้ากลับมาแค่นั้นเอง แต่ความคิดเราก้ไม่ได้เป็นไปอย่างที่หวัง เพราะเค้าไม่กลับมาแล้ว อีกอย่างเค้าตัดใจจากเรามากๆ เค้าบล็อคเฟส  บล็อคทุกอย่าง เค้าคงไม่คิดจะกลับมาคบกับเราแล้วแหละ ถึงตอนนี้ เราก้ยังรักเค้านะ แต่เราก้พยามจะไม่อะไรแล้วแหละ เราจะเก็บมันไว้เป็นเพียงแค่ความทรงจำดีๆ เพราะเราไม่รู้ดิ เราไม่อยากจะจมปักกับอะไรที่มันไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เราก็โทรไปหาครอบครัว โทรหายาย โทรหาแม่ ยายและแม่ก็คอยปลอบใจเรา อีกอย่างเราอยู่หอคนเดียว เราเหงา เราอยู่คนเดียวแล้วเราคิดฟุ้งซ่าน เราอยากโทรไปหา อยากคุยกับเขา เราก็พยายามหาอะไรทำให้มันไม่ว่างนะ แต่ทำไป ทำมาก็คิดถึงเขาอยู่ดี เวลาที่เราเคยคุยกันทุกวัน ตื่นโทรปลุกเขา8โมง ทุกวัน เดี๋ยวนี้เราก็ตื่น8โมงเช้าทุกวัน แต่เราไม่สามารถโทรปลุกเขาไดั เราทำได้แค่ร้องไห้ เราไม่สามารถทำอะไรนอกจากนั้นได้อีกแล้ว การที่เราโดนบอกเลิกทั้งๆที่เรายังไม่ได้เตรียมใจอะไรเลย มันเจ็บปวดมากๆเลยนะ คือเรื่องในอดีตเรารู้ว่าเราทำผิดต่อเขามาก แต่เราก็แก้ไข ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นมาเรื่อยๆ ที่เราโทรถามเช้า เที่ยง เย็น เพราะเราเป็นห่วง แต่เขากลับคิดว่า มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญ เขาจมปักกับอดีตมากเกินไป เขาคิดว่า คนเรามันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้หรอก เขาคิดว่า คนเรานิสัย สันดานเป็นยังไง ก็เป็นอย่างงั้น เราก็ทำให้เขาให้แล้วนะว่าเราสามรถปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นได้ แต่เขาก็ไม่เคยมองเราในแง่ดีเลย คิดแต่จะจ้องจับผิดเรา แต่เรื่องดีๆเขาก็ทำให้เราบ่อยนะ มาหาเราที่บ้านทุกเย็น เราก็จะออกไปหาอะไรกินกันข้างนอก พอกลับมาบ้านเรา เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนเราสักแปปนึง พอเขาจะกลับ เขาก็จะบอกรักเรา จุฟแก้ม2ข้าง จุฟหน้าผาก จุฟคาง จุฟปาก เราว่ามันเป็นโมเมเนที่หายากแล้วน้อยคนมากที่จะทำแบบนี้ เพราะแบบนี้ไง เราถึงตัดใจจากเขาไม่ได้