สวัสดีค่ะ พี่ๆในพันทิป หนูมีเรื่องอยากปรึกษาและขอความเห็นค่ะ
ตามหัวข้อเลยค่ะ 'ไม่ยุ่งเกี่ยวกับพ่ออีก จะแพ้เมียใหม่พ่อที่มาทีหลังเหรอคะ'

คือเรื่อง มันยาวมากๆ ขออนุญาตเล่าย่อๆนะคะ

          เมื่อประมาณตอนหนูอยู่ม.ห้า ก็ประกาศกับพ่อแท้ๆค่ะว่า 'ถ้าไม่เลิกกะเมียพ่อ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับหนู'  บอกตรงๆ ที่พูดไปด้วยอารมณ์ค่ะ หนูเบื่อมากๆที่เห็นพวกเขามีความสุขบนความทุกข์ของหนู หนูอยากให้เขาเจ็บอย่างที่หนูเจ็บ วันนั้นหนูทะเลาะกับพ่อแรงมากที่โรงเรียนด้วย หนูคิดว่าเขาจะโอ๋หนู เพราะไม่คิดอยู่แล้วว่าเค้าจะทิ้งลูกทิ้งเมียใหม่เค้า เหมือนที่ทิ้งหนูกับแม่
แต่คำตอบของเค้าทำให้หนูเกือบจะเป็นบ้า เค้าบอกว่า 'พวกเขาผิดอะไร พ่อถึงต้องทิ้งเขา' หนูนี่นํ้าตาไหลเลย 'แล้วแม่กับหนูผิดอะไร' หนูถามกลับ เขาก็ไม่ตอบหนู คือ มันชัดเจนแล้ว

หนูเบื่อมากที่ต้องมาทนเป็นคนน่าสมเพช ต้องมาเรียกร้องให้เค้าโทรหา มาหามาเยี่ยมกันบ้าง(เรียนอยู่จว.ใช้เวลาเดินทางตํ่าสุด 1 ชม. ) คือหนูต้องเรียกร้อง หนูถึงได้มัน บางทีเป็นเดือนนังไม่ได้ยินเสียงกันเลย ต่างกับแม่ โทรหา เช้า-เย็น มาหาทุกอาทิตย์

วันเกิดหนูแท้ๆ หนูก็ต้องเป็นคนขอให้เค้ามา เค้าจำไม่ได้ด้วยซํ้าว่าหนูอายุเท่าไหร่ เรียนม.ไหนแล้ว แล้วคนที่เป็นเมียให้พ่อก็โทรมาตอนเราอยู่ด้วยกัน ซึ่งหนูก็เฉยๆค่ะไม่ได้อะไรมาก แต่สิ่งที่พ่อพูดกับมัน ทำเอาหนูแทบคลั่ง 'ปิดบ้านเร็วๆนะ มันดึกแล้วอันตราย' หนูเหลือบมองดูนาฬิกา เกือบๆสามทุ่มเอง ซึ่งหนูกับแม่ขายของทุกวันร้านปิดสามสี่ทุ่ม บางทีเทศกาลต่างๆ ห้าทุ่มเที่ยงคืน ทำไมหนูกลับไม่ได้ยินประโยคนี้เลย

         หนูไม่โทรหาเขาอีก ไม่ขออะไรจากเค้าอีก เค้าก็ไม่เคยโทรหาหนู หนูก็เป็นอีบ้ารอเค้าโทรมา ใช่เค้าก็ไม่โทร จนหนูจะโทรหาเค้าหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ห้ามใจ รอจนมันชํ้าใจ หัวใจนี่พรุนไปหมดแล้ว หนูหักซิมทิ้งมันเลย รอเป็นเดือนแล้วมันก็ไม่ช่วยอะไรเลย

หนูต้องทนฝันร้าย มีเขากับเมียเค้ามาก่อกวนตลอด สะดุ้งตื่นทุกครั้ง ร้องไห้ทุกครั้ง  แต่พอหนูตัดใจ คิดได้แล้วให้เค้ามีความสุขไปเถอะ เดินอออกจากชีวิตเขาไปซะ ทำไม่รู้ไม่เห็นเสียคงดีกว่า

ฝันร้ายเองค่อยๆหายไปด้วย

แต่มันก็ขาด ชีวิตมันขาดอะไรไป...

แม่เคยบอกว่า แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ เวลาที่เราเสียใจมากๆ แม่จะถามว่า แม่ทำหน้าที่ไม่ดีเหรอ ถึงรู้สึกขาด ตอนเด็กๆเราก็ตอบไปไม่ขาด กลัวแม่เสียใจ

แต่พอโตมา เรายอมรับกับตัวเองค่ะ ว่าเราขาด เราขาดจริงๆ พ่อแม่ ถึงเขียนติดกัน แต่ก็เป็นคนละคนกัน ไม่มีใครแทนกันได้ มีลูกเองคนเดียวก็ไม่ได้เช่นเดียวกัน ลูกมันถึงต่อมีทั้งพ่อ และ แม่ ไง

          ประเด็นคือ คนรอบข้าง(ญาติ) หลายคนว่าเราโง่ ทำงี้อีนั่นก็ชนะสิ ทำแบบนี้แพ้นะ ทำแบบนี้ยัยนั่นสบายตายเลย หมดเสียทีหอกข้างแคร่ ขอเงินพ่อมาสิ เค้าต้องดูแลเรานะ เสียเชิงให้มัน ยังไงก็พ่อทำไมจะไม่รัก

ค่ะ พ่อรัก แต่รักในแบบของเขา เรารับไม่ได้ เขาทำกับเราแบบครึ่งๆกลางๆ ดูแลเราแบบ'ขอไปที' ขาดๆ ครึ่งๆ มาตลอด ส่งเสียบ้างประปราย ทำอะไรให้เราก็แบบไม่เคยเต็มใจ เราเห็นกับตา สิ่งที่เขาปฏิบัติกับเรา กัยลูกอีกสองคนของเขา มันต่างกันมาก ต่างกันแบบ ราวฟ้ากับเหว คือหนูงง หนูเสียใจ หนูเป็นอะไรในชีวิตเค้าอ่ะ

          แต่ว่าวันนี้หนูโตแล้วค่ะ และเข้มแข็งมากด้วย เงินน่ะขอได้ แต่ซื้อความรักของพ่อไม่ได้ ซื้อความเอาใจใส่ของเค้าไม่ได้ ซื้อความอบอุ่น ความปลอดภัยไม่ได้ ได้เงินเขามา จะเอาไปทำอะไรคะ หนูจะมีพ่อไหม หนูจะมีพ่อเหมือนคนอื่นรึเปล่า???
เวลาเห็นพ่อคนอื่นดูแลลูกเขายังไง รักลูกเค้ายังไง จุกไปทั้งร่างเลย

แต่ศักดิ์ศรีหนูมีค่ะ เงินแม่หนูก็มีเลี้ยงหนูได้ สบายๆ ญาติพี่น้องหนูก็มี ซับพอร์ตกันและกันเสมอมาอยู่แล้ว แล้วหนูจะเอาเงินเขามาทำไม?

เพราะงั้นถึงรู้ว่าญาติหวังดี แต่หนูก็ไม่กลับไปค่ะ ถึงใครๆ หรือ คนภายนอกที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องจะบอกว่าหนูแพ้เมียใหม่พ่อ
ก็ช่างเขาค่ะ คนที่หนูแพ้น่ะ พ่อต่างหาก

คนเขาจะไม่เอ็นดู ก็ฝืนกัน บังคับกันไม่ได้ สู้กับเมียเขาไป อาจจะได้แค่ความสะใจ ลึกๆก็รู้อยู่แล้ว ว่าใครแพ้

Cause i want it all or nothing at all
ให้การดูแลแบบไม่เต็มใจ ขอไปที ทำร้ายกันทั้งไม่ตั้งใจและตั้งใจ ไม่เอาค่ะ ไม่รับ T_T

หนูอยากขอความเห็นจากพี่ๆหลายๆท่านในพันทิปค่ะว่า มีความเห็นอย่างไร ขอวิธีคิด แง่คิดชีวิตด้วยค่ะ ถึงหนูจะตัดสินใจไปแล้ว แต่ก็อยากเปิดโลกกว้างค่ะ

***เมียพ่อคือ คนที่มาทีหลัง หัวเราะดังกว่า คนที่มีลูกชายสืบสกุลให้ และมีลูกสาวแสนน่ารักให้พ่อ 1 คน

            ปล.1 เรื่องมันมีที่มาที่ไปและรายละเอียดอีกมากแต่ขออนุญาตไม่เล่านะคะ ผู้ใหญ่เค้าว่าเรื่องของผู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องที่เด็กจะมายุ่ง(เขาว่ามางี้ ทั้งๆที่เราคือคนที่โดนลูกหลงเต็มๆ)
            ปล.2 เล่าในฐานะลูกคนนึงค่ะ รายละเอียดมีมากเหมือนกัน แต่ตัดมาเฉพาะตอนพีคค่ะ ตอนที่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
            ปล.3 การทำผิดศีลข้อสาม ถือว่าไม่ผิดจริงเหรอคะ เป็นเรื่องธรรมดาๆ ใช่ไหมคะ ทุกสังคมก็มี ต้องรับให้ได้ เป็นที่ยอมรับกันดีไม่มีใครแบน(เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเองสินะ)

ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาเม้นและให้คำปรึกษานะคะ


มีข้อผิดพลาดแต่ประการใด ก็ขออภัยและยินดีแก้ค่ะ หนูพิมพ์ในมือถือ ตัวหนังสืออาจจะเล็กไปบ้างT_T