ความรักซื้อไม่ได้ด้วยเงิน แต่ไม่มีเงินปรนเปรอความรักก็ไปไม่รอด เป็นหลักความจริงทุกอย่างเพราะไม่ว่ายุคสมัยไหนการเงินก็เป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีพ ความรักก็่เช่นกัน รักกันอย่างเดียวไม่พอ มันจะต้องมีปัจจัยนี้มาเป็นตัวสนับสนุน
พูดในฐานะผู้ชายคนหนึ่งครับ การมีแฟนสิ่งทีดีทำให้สวยงามหัวใจพองโต แต่การมีแฟนนั้นผู้ชายก็จะต้องเป็นฝ่ายทีออกเงินให้ผู้หญิงเสมอ ซึ่งมองอีกมุมมันเป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองพอตัว ไม่ว่าจะกินข้าว ดูหนัง ผู้ชายออกก็เป็นพันๆละครับ เพราะผู้หญิงโดยส่วนใหญ่ก็ชอบมองว่า ผู้ชายเลี้ยงนั้นเลี้ยงนี้ออกทุกอย่างให้ แสดงว่าเขาจะดูแลเราได้ ผู้หญิงส่วนใหญ่จะคิดแบบนั้น หากผู้ชายคนนั้นทำไม่ได้ผญ
ยกตัวอย่างในชีวิต จขกท แล้วกันครับ ตัวผมเองนั้นทำงานมันเป็นพนักงานออฟฟิตธรรมดาเป็นลูกหลานชาวนา เกิดในฐานนะที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ฉะนั้นไม่ว่าการจะทำอะไรแล้วแต่ ต้องทำด้วยตนเอง อยากได้อะไรต้องหาเงินเองทำเองทั้งหมด เพราะเราไม่ได้ร่ำรวยและไม่ควรจะขอรบกวนพ่อแม่และครอบครัว
ตั้งแต่ผมเรียนจบมาทำงานเวลา 5 ปี + เรียนปริญญาโทกำลังจะจบปีนี้ ผมสามารถซื้อบ้านเดี่ยวได้ 1 หลังโดยออกเงินดาวน์เองทุกอย่างพอ่แม่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักบาท ตามจริงผมอยากได้รถด้วยซ้ำไปเพราะรถผมมีขับแต่มันเก่ามากแล้ว แต่มันยังทนทานใช้งานได้อยู่ ผมเลยซื้อบ้านก่อนเพราะผมมองอนาคตซื้อบ้านไว้ก่อนดีกว่ารถมีอยู่แล้ว ซื้อเมื่อไรก็ได้ ไรอะไรทำนองนี้ ดังนั้นผมจึงมีภาระในการผ่อนบ้านอยู่ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆก็มี เช่น ค่าอินเทอร์เน็ตบ้าน อินเทอร์เน็ตมือถือ ค่าอาหารสุนัข ค่าน้ำมันรถ ค่าแก๊ส เป็นต้น เดือนๆนึงก็หมดไปเยอะแล้ว
แต่สำหรับแฟนผมนี่ไม่มีภาระอะไรแค่ผ่อนรถยนต์ 1 คัน เดือนละ 8000 บาท อย่างอื่นไม่มี สบายอะไรๆพ่อแม่ก็ออกให้หมด ค่าบำรุกรักษา ค่าประกัน และค่าใช้จ่ายในบ้านพ่อแม่แฟนก็ออกให้เธอหมด เรียนจบมาก็ได้รถมา 1 คัน (นึกแล้วก็ดีจริงๆเลย ทำไมผมไม่เป็นอย่างนี้บ้าง) แต่แฟนผมไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย ชวนเที่ยวนั้นก็บ่อย ตังผมก็ต้องออกนั้นออกนี่ให้ จะกินอะไรผมก็จ่ายเยอะกว่า พอผมบอกจะขอแชร์ก็ถามว่า ต้องแชร์ด้วยหรอ บางทีชวนผมไปกินข้าวผมบอกไม่เลี้ยงนะไม่มี ตัง
ผมเคยบอกไปแล้วว่า ผมมีภาระอะไรบ้าง ค่าใช้จ่ายก็มีเยอะแยะ จะให้มานั้งออกให้อีกหรอ แล้วก็มาหาผมว่าใช้ตังไม่เป็น บริหารตังไม่เป็น ผมอะเป็นครัง แต่มันเปลืองตรงเธอนี่ พอไม่ออกให้ก็บอกว่า จำไว้ แค่นี้ออกให้ไม่ได้ ผมก็ไม่ทำไรครับ ก็ตามใจไม่สนใจไรละ
ผมซื้อบ้านก็เพื่ออนาคต แต่แฟนผมกลับมองไม่เห็น เพราะแฟนผมไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เพราะที่บ้านออกให้หมดมันถึงเป็นอย่างนี้ ไงครับไม่เข้าใจผู้ชายอย่างผม นอกจากผมผ่อนบ้านแล้วผมจะต้องเก็บเงินออมเงินนะครับ
ผู้หญิงจะใช้บรรทัดฐานนี้ละเป็นตัวอ้างว่าผู้ชายไม่สามารถดูแลเราได้กับจำนวนเงินแค่ ออกโน้นนี้ให้ยังทำไม่ได้เลย แต่ผมอยากให้ผู้หญิงมองด้วยนะครับว่า คนที่เป็นแฟนคุณนั้นเขามีภาระค่าใช้จ่ายส่วนตัวอะไรบ้างไหม หนักไปไหม ไม่ใช้จะให้ฝ่ายชายออกอย่างเดียวนะครับ มันก็สิ้นเปลืองอยู่เหมือนกัน ผมพูดตรงๆ กับแฟนไปละ แต่ก็มาบอกว่าแค่นี้จะต้องให้ช่วยออกด้วยหรอ ผมเลยไม่อยากพูดอะไรต่อมากครับ
เมื่อวานผมทะเลาะกับแฟนเรื่องนี้ ครับ แฟนผมไม่เคยจะนึกถามอะไรเลยว่าเป็นไงพอไหม เลี้ยงเค้ามีตังค์เก็บบ้านไหม ผ่อนบ้านหนักไหม คำถามเหล่านี้ไม่เคยมี มีแต่ว่าไปเที่ยว ประเทศนั้นประเทศนี้ไหมครับ ดูเพื่อนเค้าสิไปเที่ยวกับแฟนที่บาหลีมา , ดูพี่เค้าสิแฟนพาเที่ยวที่นี่มา เป็นต้น
สิ่งต่างๆที่มันเกิดขึ้น มันทำใหผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรแล้วละ
ผมจะบอกเลิกแฟนผมในวันจันทร์นี้ครับ เพราะผมรับไม่ได้กับแฟนแบบนี้
ความรักซื้อไม่ได้ด้วยเงิน แต่ไม่มีเงินปรนเปรอความรักก็ไปไม่รอด
พูดในฐานะผู้ชายคนหนึ่งครับ การมีแฟนสิ่งทีดีทำให้สวยงามหัวใจพองโต แต่การมีแฟนนั้นผู้ชายก็จะต้องเป็นฝ่ายทีออกเงินให้ผู้หญิงเสมอ ซึ่งมองอีกมุมมันเป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองพอตัว ไม่ว่าจะกินข้าว ดูหนัง ผู้ชายออกก็เป็นพันๆละครับ เพราะผู้หญิงโดยส่วนใหญ่ก็ชอบมองว่า ผู้ชายเลี้ยงนั้นเลี้ยงนี้ออกทุกอย่างให้ แสดงว่าเขาจะดูแลเราได้ ผู้หญิงส่วนใหญ่จะคิดแบบนั้น หากผู้ชายคนนั้นทำไม่ได้ผญ
ยกตัวอย่างในชีวิต จขกท แล้วกันครับ ตัวผมเองนั้นทำงานมันเป็นพนักงานออฟฟิตธรรมดาเป็นลูกหลานชาวนา เกิดในฐานนะที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ฉะนั้นไม่ว่าการจะทำอะไรแล้วแต่ ต้องทำด้วยตนเอง อยากได้อะไรต้องหาเงินเองทำเองทั้งหมด เพราะเราไม่ได้ร่ำรวยและไม่ควรจะขอรบกวนพ่อแม่และครอบครัว
ตั้งแต่ผมเรียนจบมาทำงานเวลา 5 ปี + เรียนปริญญาโทกำลังจะจบปีนี้ ผมสามารถซื้อบ้านเดี่ยวได้ 1 หลังโดยออกเงินดาวน์เองทุกอย่างพอ่แม่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักบาท ตามจริงผมอยากได้รถด้วยซ้ำไปเพราะรถผมมีขับแต่มันเก่ามากแล้ว แต่มันยังทนทานใช้งานได้อยู่ ผมเลยซื้อบ้านก่อนเพราะผมมองอนาคตซื้อบ้านไว้ก่อนดีกว่ารถมีอยู่แล้ว ซื้อเมื่อไรก็ได้ ไรอะไรทำนองนี้ ดังนั้นผมจึงมีภาระในการผ่อนบ้านอยู่ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆก็มี เช่น ค่าอินเทอร์เน็ตบ้าน อินเทอร์เน็ตมือถือ ค่าอาหารสุนัข ค่าน้ำมันรถ ค่าแก๊ส เป็นต้น เดือนๆนึงก็หมดไปเยอะแล้ว
แต่สำหรับแฟนผมนี่ไม่มีภาระอะไรแค่ผ่อนรถยนต์ 1 คัน เดือนละ 8000 บาท อย่างอื่นไม่มี สบายอะไรๆพ่อแม่ก็ออกให้หมด ค่าบำรุกรักษา ค่าประกัน และค่าใช้จ่ายในบ้านพ่อแม่แฟนก็ออกให้เธอหมด เรียนจบมาก็ได้รถมา 1 คัน (นึกแล้วก็ดีจริงๆเลย ทำไมผมไม่เป็นอย่างนี้บ้าง) แต่แฟนผมไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย ชวนเที่ยวนั้นก็บ่อย ตังผมก็ต้องออกนั้นออกนี่ให้ จะกินอะไรผมก็จ่ายเยอะกว่า พอผมบอกจะขอแชร์ก็ถามว่า ต้องแชร์ด้วยหรอ บางทีชวนผมไปกินข้าวผมบอกไม่เลี้ยงนะไม่มี ตัง
ผมเคยบอกไปแล้วว่า ผมมีภาระอะไรบ้าง ค่าใช้จ่ายก็มีเยอะแยะ จะให้มานั้งออกให้อีกหรอ แล้วก็มาหาผมว่าใช้ตังไม่เป็น บริหารตังไม่เป็น ผมอะเป็นครัง แต่มันเปลืองตรงเธอนี่ พอไม่ออกให้ก็บอกว่า จำไว้ แค่นี้ออกให้ไม่ได้ ผมก็ไม่ทำไรครับ ก็ตามใจไม่สนใจไรละ
ผมซื้อบ้านก็เพื่ออนาคต แต่แฟนผมกลับมองไม่เห็น เพราะแฟนผมไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เพราะที่บ้านออกให้หมดมันถึงเป็นอย่างนี้ ไงครับไม่เข้าใจผู้ชายอย่างผม นอกจากผมผ่อนบ้านแล้วผมจะต้องเก็บเงินออมเงินนะครับ
ผู้หญิงจะใช้บรรทัดฐานนี้ละเป็นตัวอ้างว่าผู้ชายไม่สามารถดูแลเราได้กับจำนวนเงินแค่ ออกโน้นนี้ให้ยังทำไม่ได้เลย แต่ผมอยากให้ผู้หญิงมองด้วยนะครับว่า คนที่เป็นแฟนคุณนั้นเขามีภาระค่าใช้จ่ายส่วนตัวอะไรบ้างไหม หนักไปไหม ไม่ใช้จะให้ฝ่ายชายออกอย่างเดียวนะครับ มันก็สิ้นเปลืองอยู่เหมือนกัน ผมพูดตรงๆ กับแฟนไปละ แต่ก็มาบอกว่าแค่นี้จะต้องให้ช่วยออกด้วยหรอ ผมเลยไม่อยากพูดอะไรต่อมากครับ
เมื่อวานผมทะเลาะกับแฟนเรื่องนี้ ครับ แฟนผมไม่เคยจะนึกถามอะไรเลยว่าเป็นไงพอไหม เลี้ยงเค้ามีตังค์เก็บบ้านไหม ผ่อนบ้านหนักไหม คำถามเหล่านี้ไม่เคยมี มีแต่ว่าไปเที่ยว ประเทศนั้นประเทศนี้ไหมครับ ดูเพื่อนเค้าสิไปเที่ยวกับแฟนที่บาหลีมา , ดูพี่เค้าสิแฟนพาเที่ยวที่นี่มา เป็นต้น
สิ่งต่างๆที่มันเกิดขึ้น มันทำใหผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรแล้วละ
ผมจะบอกเลิกแฟนผมในวันจันทร์นี้ครับ เพราะผมรับไม่ได้กับแฟนแบบนี้