เคยมั้ยครับ รู้จักใครสักคน เเล้วรู้สึกว่ารู้จักกันมานานมากเเล้ว เป็นกันเอง เป็นตัวของตัวเองที่สุด
มันเป็นความผูกพันธ์ ความทรงจำที่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมลืมไม่ได้สักที

ผมเจอเธอตอนที่ผมดราม่าเรื่องความรัก เป็นช่วงที่เเย่มากๆ มีเพื่อนผมที่คอยใส่ใจ เเละพี่คนนี้ ไม่เคยคุยไม่เคยเจอ เป็นเพื่อนกันในเฟสเฉยๆ เเต่พี่เขาทักเเชทเฟสมาถามผมว่า เป็นอะไรมากรึเปล่าน้องพี่ รู้สึกดีครับ รู้สึกพิเศษ ทำไม พี่เขาถึงห่วงเราหรอ ก็คุยก็ปรึกษากันมาตลอดครับ คอลวิดีโอหากัน เธอเป็นคนขี้งอน มากๆเลยละ เเม้เเต่เรามีเหตุผล ซึ่งเป้นเหตุผลที่ต้องเข้าใจ เธอก็จะงอนหากโทรมาเเล้วไม่รับ เเม้ผมจะสอบหรือเรียนอยู่ เเต่ผมไม่เคยเบื่อที่จะง้อเลย น่ารักดีครับ เธอคงต้องการความอบอุ่น ความใส่ใจจากผมมั้ง
เราคุยกันมาตลอดครับ ใส่ใสห่วงใยตลอด เราค่อนข้างอยู่ห่างกัน ไม่ได้เจอกันง่ายๆ

ครั้งเเรกที่เราเจอกัน
ผมตอบความรุ้สึกของตัวผมได้ ว่าผมรักผู้หญิงคนนี้ไปเเล้ว เธอพิเศษกว่าทุกคน
เราไปกินเค้กด้วยกันครับ ผมมีความสุขมากๆ

เเล้วเราก็มีโอกาสได้เจอกันเรื่อยๆ ได้ไปทำบุญ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

เเต่ผมกลับไปคืนดีกับเเฟน(ปัจจุบันเลิกกันเเล้วครับ) เราก็ไม่ได้คุยกัน เเต่ผมไม่เคยที่จะมีวันไหนที่ไม่คิดถึงพี่เขา เวลาที่ผมอยุ่กับเเฟนก็เถอะ ผมกลับคิดถึงเเต่พี่เขา เป็นห่วงพี่เขาตลอด(พี่เขาทำงานค่อนข้างหนักครับ กินข้าวไม่ค่อยเป็นเวลา ปวดท้องบ่อย ปวดหัวก็บ่อยซุ่มซ่าม กลัวฟ้าร้อง ชอบเป็นผื่นเวลาอากาศเปลี่ยน) ทุกเวลา ผมห่วง ผมคิดถึงตลอด จนถึงปัจจุบันนี้

ตอนนี้เราไม่ได้คุยกันเเล้วครับ มีเรื่องราวมากมายให้เราไม่เข้าใจกัน เป็นเพราะเราไม่เลือกที่จะบอกความรู้สึกจริงๆให้ได้รับรู้ด้วยเเหละครับ ทุกวันนี้ พี่เขามีคนพิเศษของเขาไปเเล้ว เเต่ผมยังรู้สึกเหมือนเดิม พี่เขาลชไลน์IGเฟสไปแล้วละครับ
ผมได้เเต่เปิดกดไปดูรูปไปส่องไปเปิดดู แม้จะเห็นอะไรเดิมๆ เห็นรูปพี่เขากับคนพิเศษของเขา ผมก็ยังเปิดดู

ผมยังไม่ลืมเรื่องราวของเรา อยากอยู่ด้วยกันเหมือนวันเก่าๆอีก ลืมไม่ได้จริงๆ