ริสาชอบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เธอสอบได้เอทุกครั้งในวิชานี้ เธอรู้สึกชอบที่จะคิดเลข เพื่อน ๆ มักให้เธอติววิชานี้ให้เสมอ ซึ่งเธอก็ชอบที่จะติวให้เพื่อนด้วยเพราะเหมือนเธอได้ทบทวนฝึกฝนไปในตัว เธอมีเพื่อนสนิทชื่อนิภา นิภาเก่งภาษาอังกฤษเพราะที่บ้านให้เธอไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษทุกอาทิตย์ และทุกวันหยุดยาว

เปิดเทอมใหม่นี้มีนักเรียนใหม่เข้ามาหนึ่งคนชื่อ อันนา อันนาเรียบร้อย ไม่ค่อยคุย เธอได้นั่งข้าง ๆ ริสา พอดีอันนาเรียนคณิตศาสตร์ไม่ค่อยเข้าใจ ริสาจึงช่วยอธิบายให้บ่อย ๆ อันนาจึงสนิทกับริสา และนิภาด้วย

อันนามักจะยิ้ม และหัวเราะคนเดียวซึ่งริสาและนิภาก็เห็นเหมือนกัน แต่พอถามอันนาว่าขำอะไรเธอก็ไม่ยอมบอก

วันหนึ่งอันนาถามริสาว่าจะทำอะไรวันเสาร์นี้ ริสายังไม่ทันตอบ  อันนาก็บอกว่าไปดูหนังกับพ่อแม่ใช่ไหม ริสาประหลาดใจมากที่อันนารู้ได้อย่างไร  ริสาจึงไปเล่าเรื่องนี้ให้นิภาฟังซึ่งนิภาก็บอกว่าเธอก็เคยเจอเรื่องคล้าย ๆ แบบนี้เหมือนกัน เหมือนกับว่าอันนาอ่านใจคนออก และคงสนุกกับการอ่านใจคนได้

ริสาและนิภาจึงถามอันนาตรง ๆ ว่าอันนารู้ความคิดของคนอื่นใช่ไหม อันนาก็บอกว่าเธอมักเดาเก่งเท่านั้นเอง

ตอนเย็นวันศุกร์ขณะที่สามสาวนั่งรถสองแถวกลับบ้าน อันนาทำหน้าตากังวลแล้วบอกว่าอยากจะไปบ้านริสาด้วย แต่ริสาเห็นว่าเย็นมากแล้วค่อยไปวันเสาร์ละกันแต่อันนาไม่ยอม ริสาถามเหตุผลว่าจะไปทำอะไรอันนาก็ไม่ยอมบอก ริสาก็เลยยอมให้อันนาไปและอันนาขอให้นิภาไปด้วย

พอลงจากรถสองแถวสามสาวก็เดินมุ่งหน้าไปบ้านริสากัน อันนามีท่าทางระแวงและมักหันหลังมองผู้ชายคนหนึ่งที่ลงมาจากรถสองแถวพร้อมกันหลายครั้ง ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็เดินมาใกล้ ๆ แล้วถามอันนาว่า คุณหนูจะไปไหนครับ

คุณหมอนัดอันนาไว้แต่อันนาไม่อยากไป คุณแม่เกรงว่าอันนาจะหนีไม่ยอมกลับบ้านจึงให้คนคอยตาม อันนาต้องไปโรงพยาบาลจิตเวชทุกเย็นวันศุกร์เพราะต้องบำบัดรักษาอาการทางจิต ตอนนี้อาการเธอดีขึ้นมากแล้ว ก่อนหน้านี้เธอมัก ร้องไห้บ่อย ๆ และ ขำคนเดียว