วันนี้ลูกชายเล่าให้ฟังว่าทำกิริยาไม่ดีกับมนุษย์ยายมาค่ะ
คือพูดจาโต้ตอบแบบเด็กไม่มีสัมมาคาราวะ เหมือนพูดกับเพื่อนวัยเดียวกัน
(ลูกใช้ศัพท์ตอนเล่าว่า "มนุษย์ยาย" ค่ะ ไม่ได้เรียกว่า "ยาย" หรือ "คุณยาย")
เรื่องของเรื่องคือ มนุษย์ยายท่านนี้ (แต่งตัวสีสันฉูดฉาด แต่งหน้าสวยงาม - ลูกไม่ค่อยชอบไสตล์นี้อยู่แล้ว
เวลาดูรายการทีวีเจอคนแก่ที่แต่งตัวแบบสาว ๆ ลูกจะบอกไม่ชอบและถามว่าทำไมแต่งตัวไม่เหมาะกับวัย)
ในโรงอาหารคุณยายท่านนี้เดินมาเปิดไฟแล้วก็เดินผ่านไป
พอเปิดไฟปุ๊บก็เกิดเงาสะท้อนของแสงไฟกับพัดลมเพดาน
โต๊ะที่ลูกนั่งก็จะเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างชวนให้ปวดตา
ลูกชายก็เดินไปปิดสวิทช์ไฟ พร้อมพูดว่าเปิดทำไม เปิดแล้วก็ไป
แต่เข้าใจว่าคุณยายท่านนั้นเดินไปล้างมือ ซักพักก็เดินกลับมาและก็คงงงว่าทำไมไฟถึงไม่ติด
ก็เห็นคุณยายยืนอยู่ตั้งนานไม่ยอมนั่ง (ตอนนั้นไม่คิดว่ามีปัญหาอะไร - ตอนนี้เพิ่งคิดได้ว่าคงอยากรู้ว่าใครปิดไฟ)
แล้วเราก็เดินออกจากโต๊ะที่ลูกนั่งไปหาลูกอีกคนที่จุดอื่น
ซักพักลูกก็เดินมาหาเล่าพร้อมกับเล่าให้ฟังแบบคับข้องใจ อัดอั้นตันใจ
ว่ายายคนนั้นทำไมต้องเปิดไฟทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เขียนหนังสือ
แล้วต่อว่ากันยังไงก็ไม่ทราบ (ลูกเล่ามาเราก็จับใจความไม่ค่อยได้)
รู้แต่ว่าก่อนที่ลูกจะเดินมาหาเรา ลูกพูดกับยายว่าทำไมไม่ย้ายไปนั่งที่อื่น
เล่าไปก็ร้องไห้ไป
เราก็ไม่รู้จะสอนยังไง เพราะถ้าจะยึดหลักความถูกต้อง
ยายทำแบบนั้นก็ไม่ถูก คือลูกมองแค่ผิด ถูก ไม่ได้มองเรื่องมารยาทสังคม การเคารพผู้อาวุโส
เลยปรึกษาแม่อีกท่านที่อยู่ใกล้ๆ ว่าจะสอนลูกยังไงดี
แม่ท่านนั้นก็บอกลูกว่า เราเป็นเด็กเถียงผู้ใหญ่ยังไงก็ไม่มีวันชนะหรอก ให้ยอม ๆ ไป การยอมไม่ได้หมายถึงเราแพ้
เราก็พยายามเสริมว่าสิ่งที่ลูกทำมันไม่เหมาะสมในเรื่องของกาละเทศะ
แต่ลูกก็พยายามจะเอาเหตุผลมาอธิบาย เราก็จนปัญญาตอบค่ะ
สรุปคือ บอกลูกว่าให้ยอม ๆ ไป การยอมไม่ได้หมายความว่าเราแพ้ คนชนะคือคนที่รู้จักให้อภัย
พอเราผ่านโต๊ะที่คุณยายนั่งอยู่ เราก็เห็นเขาอ่านหนังสือพิมพ์
ก็เลยอธิบายลูกไปว่า เห็นมั้ยว่ายายเขาอ่านหนังสือพิมพ์ จำเป็นต้องใช้แสงสว่าง
เหมือนแม่ที่แก่แล้วมองไม่ค่อยเห็น ก็ต้องการแสงสว่าง
แต่เราจำพฤติกรรมของตายายคู่นี้ได้ค่ะว่า
มีครั้งหนึ่งที่หลานวัยอนุบาลของเขากินข้าวเหนียวหมูปิ้ง
พอข้าวเหนียวหมดถุง หลานก็โยนทิ้งเลย แล้วถุงข้าวเหนียวก็ปลิวลงมาตกข้าง ๆ โต๊ะที่เรานั่ง
เราก็รอดูว่าจะสอนให้หลานเก็บขยะทิ้งให้ถูกที่หรือเปล่า
แต่ทั้งตายายก็เฉย ๆ ค่ะ คือตอนที่ถุงข้าวเหนียวปลิวมาเราก็อุทานนะคะ คิดว่าทั้งคู่น่าจะได้ยิน
เราก็เลยเล่าพฤติกรรมของตายายคู่นี้ให้ลูกฟัง
และบอกว่านิสัยเขาเป็นแบบนี้คงแก้ไม่ได้หรอก
บางเรื่องจะเถียงกันไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เพราะความคิดต่างกัน
เราทำได้แค่ปรับใจตัวเอง อย่าไปโมโหหรือโกรธเขาเพราะมันจะทำให้ลูกทุกข์ใจเอง
แต่เราก็ไม่ชอบกิริยาที่ลูกชายทำกับยายค่ะ
เราว่าควรมีความอ่อนน้อม เพราะเรารู้สึกว่าก้าวร้าวเกินไปหน่อย
กับการที่เด็ก 10 ขวบไปต่อล้อต่อเถียงกับผู้ใหญ่
เวลาเจอผู้ใหญ่แซงคิวที่ 7-11 หรือตามศูนย์อาหาร ลูกก็จะฟึดฟัดโมโหค่ะ และก็บ่นให้เราฟังยาวเลย
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ว่าถ้าเจอผู้ใหญ่แบบนี้จะสอนให้ลูกรับมือยังไง เอาแบบสุภาพอ่อนน้อมค่ะ
จะสอนลูกให้รับมือกับมนุษย์ป้าหรือมนุษย์ยาย ยังไงดีคะ
คือพูดจาโต้ตอบแบบเด็กไม่มีสัมมาคาราวะ เหมือนพูดกับเพื่อนวัยเดียวกัน
(ลูกใช้ศัพท์ตอนเล่าว่า "มนุษย์ยาย" ค่ะ ไม่ได้เรียกว่า "ยาย" หรือ "คุณยาย")
เรื่องของเรื่องคือ มนุษย์ยายท่านนี้ (แต่งตัวสีสันฉูดฉาด แต่งหน้าสวยงาม - ลูกไม่ค่อยชอบไสตล์นี้อยู่แล้ว
เวลาดูรายการทีวีเจอคนแก่ที่แต่งตัวแบบสาว ๆ ลูกจะบอกไม่ชอบและถามว่าทำไมแต่งตัวไม่เหมาะกับวัย)
ในโรงอาหารคุณยายท่านนี้เดินมาเปิดไฟแล้วก็เดินผ่านไป
พอเปิดไฟปุ๊บก็เกิดเงาสะท้อนของแสงไฟกับพัดลมเพดาน
โต๊ะที่ลูกนั่งก็จะเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างชวนให้ปวดตา
ลูกชายก็เดินไปปิดสวิทช์ไฟ พร้อมพูดว่าเปิดทำไม เปิดแล้วก็ไป
แต่เข้าใจว่าคุณยายท่านนั้นเดินไปล้างมือ ซักพักก็เดินกลับมาและก็คงงงว่าทำไมไฟถึงไม่ติด
ก็เห็นคุณยายยืนอยู่ตั้งนานไม่ยอมนั่ง (ตอนนั้นไม่คิดว่ามีปัญหาอะไร - ตอนนี้เพิ่งคิดได้ว่าคงอยากรู้ว่าใครปิดไฟ)
แล้วเราก็เดินออกจากโต๊ะที่ลูกนั่งไปหาลูกอีกคนที่จุดอื่น
ซักพักลูกก็เดินมาหาเล่าพร้อมกับเล่าให้ฟังแบบคับข้องใจ อัดอั้นตันใจ
ว่ายายคนนั้นทำไมต้องเปิดไฟทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เขียนหนังสือ
แล้วต่อว่ากันยังไงก็ไม่ทราบ (ลูกเล่ามาเราก็จับใจความไม่ค่อยได้)
รู้แต่ว่าก่อนที่ลูกจะเดินมาหาเรา ลูกพูดกับยายว่าทำไมไม่ย้ายไปนั่งที่อื่น
เล่าไปก็ร้องไห้ไป
เราก็ไม่รู้จะสอนยังไง เพราะถ้าจะยึดหลักความถูกต้อง
ยายทำแบบนั้นก็ไม่ถูก คือลูกมองแค่ผิด ถูก ไม่ได้มองเรื่องมารยาทสังคม การเคารพผู้อาวุโส
เลยปรึกษาแม่อีกท่านที่อยู่ใกล้ๆ ว่าจะสอนลูกยังไงดี
แม่ท่านนั้นก็บอกลูกว่า เราเป็นเด็กเถียงผู้ใหญ่ยังไงก็ไม่มีวันชนะหรอก ให้ยอม ๆ ไป การยอมไม่ได้หมายถึงเราแพ้
เราก็พยายามเสริมว่าสิ่งที่ลูกทำมันไม่เหมาะสมในเรื่องของกาละเทศะ
แต่ลูกก็พยายามจะเอาเหตุผลมาอธิบาย เราก็จนปัญญาตอบค่ะ
สรุปคือ บอกลูกว่าให้ยอม ๆ ไป การยอมไม่ได้หมายความว่าเราแพ้ คนชนะคือคนที่รู้จักให้อภัย
พอเราผ่านโต๊ะที่คุณยายนั่งอยู่ เราก็เห็นเขาอ่านหนังสือพิมพ์
ก็เลยอธิบายลูกไปว่า เห็นมั้ยว่ายายเขาอ่านหนังสือพิมพ์ จำเป็นต้องใช้แสงสว่าง
เหมือนแม่ที่แก่แล้วมองไม่ค่อยเห็น ก็ต้องการแสงสว่าง
แต่เราจำพฤติกรรมของตายายคู่นี้ได้ค่ะว่า
มีครั้งหนึ่งที่หลานวัยอนุบาลของเขากินข้าวเหนียวหมูปิ้ง
พอข้าวเหนียวหมดถุง หลานก็โยนทิ้งเลย แล้วถุงข้าวเหนียวก็ปลิวลงมาตกข้าง ๆ โต๊ะที่เรานั่ง
เราก็รอดูว่าจะสอนให้หลานเก็บขยะทิ้งให้ถูกที่หรือเปล่า
แต่ทั้งตายายก็เฉย ๆ ค่ะ คือตอนที่ถุงข้าวเหนียวปลิวมาเราก็อุทานนะคะ คิดว่าทั้งคู่น่าจะได้ยิน
เราก็เลยเล่าพฤติกรรมของตายายคู่นี้ให้ลูกฟัง
และบอกว่านิสัยเขาเป็นแบบนี้คงแก้ไม่ได้หรอก
บางเรื่องจะเถียงกันไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เพราะความคิดต่างกัน
เราทำได้แค่ปรับใจตัวเอง อย่าไปโมโหหรือโกรธเขาเพราะมันจะทำให้ลูกทุกข์ใจเอง
แต่เราก็ไม่ชอบกิริยาที่ลูกชายทำกับยายค่ะ
เราว่าควรมีความอ่อนน้อม เพราะเรารู้สึกว่าก้าวร้าวเกินไปหน่อย
กับการที่เด็ก 10 ขวบไปต่อล้อต่อเถียงกับผู้ใหญ่
เวลาเจอผู้ใหญ่แซงคิวที่ 7-11 หรือตามศูนย์อาหาร ลูกก็จะฟึดฟัดโมโหค่ะ และก็บ่นให้เราฟังยาวเลย
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ว่าถ้าเจอผู้ใหญ่แบบนี้จะสอนให้ลูกรับมือยังไง เอาแบบสุภาพอ่อนน้อมค่ะ