ข่าววันนี้ว่า อียูได้ตีตรากาแฟดอยช้างกับดอยตุงเป็นสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ (GI) ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่ง GI ย่อมาจาก Geographical Indication ความหมายแบบบ้านๆคือ พืชที่ปลูกในพื้นที่นั้นๆจะมีคุณลักษณะพิเศษแตกต่างจากที่ผลิตจากแหล่งอื่น เช่นแหล่งเดิมมีความหอมอร่อย แต่เมื่อนำไปปลูกที่อื่น ถึงจะปลูกได้แต่อาจไม่หอม คุณภาพจะไม่เหมือนเดิม เหมือนกับทุเรียนดีต้องของนนทบุรี หรือมะขามหวานต้องเพชรบูรณ์ถึงจะอร่อย อย่างนี้เป็นต้น

เรื่องนี้ทำให้นึกถึงลำไยสมัยอดีต ก่อนที่จะมีสารกระตุ้นการออกดอก เชียงใหม่ลำพูนถือว่าเป็นแหล่งลำไยคุณภาพดีที่สุดของภูมิภาคนี้ก็ว่าได้ เนื่องจากสภาพภูมิอากาศเอื้อต่อการเจริญเติบโตออกดอกติดผลเป็นที่สุด สมัยนั้นขนาดบางสวนทิ้งให้เทวดาเลี้ยงก็ยังอุตส่าห์ได้ผลผลิตดีกินอร่อย ยุคนั้นถือได้ว่าลำไยเป็นพืช GI ไปโดยปริยาย หากใครนึกอยากกินต้องเป็นของสองจังหวัดนี้เท่านั้น แต่พอมีสารกระตุ้นการออกดอก ทั่วทุกภาคของประเทศสามารถผลิตได้แทบไม่แตกต่างจากถิ่นเดิม ความเลื่องชื่อของลำไยเชียงใหม่-ลำพูนจึงเสื่อมมนต์ขลังไปโดยปริยาย

จากการผลิตที่เน้นปริมาณอย่างเดียวเริ่มจะคับแคบตีบตันในด้านของราคาและคุณภาพ
ทุกวันนี้สินค้าเกษตรพยายามหาจุดขายอื่นๆ เช่นการโปรโมทเรื่อง GI ที่ว่า แต่ก็อย่างว่า
ธรรมชาติผิดเพี้ยนเดาใจยากขึ้นทุกวัน การผลิตให้ได้คุณภาพที่ต้องการก็ยากขึ้นอีกโข จึงไม่รู้ว่าคุณภาพที่การันตีแล้วอย่างที่ว่าจะสามารถคงมาตรฐานได้ยาวนานสักแค่ไหน  แต่สินค้าตัวไหนถ้าได้ติด GI แล้ว จะดูขลังและแพงขึ้นเยอะ

ว่าแต่สนามหญ้าหน้าบ้านที่หมาชอบมาทิ้งระเบิดเหม็นๆให้ดูต่างหน้าเนี่ย บ้านอื่นเยอะแยะไม่ไปชอบมาอยู่ที่เดียวเนี่ย ไม่เข้าใจเหมือนกัน
หรือว่าสนามหญ้าบ้านนี้ขึ้นทะเบียน GI ของน้องหมาไปแล้ว

"เฮ้ยๆ มาบ้านนี้สิ ลมเย็นๆหญ้านุ่มๆ เบ่งแต่ละทีเร้าใจสุดๆไปเลย"