ตามหัวข้อเลยค่ะ เสียใจจิมๆ คือเรากับแฟนทำงานคนละที่กัน ทุกเย็นเราจะกลับไปทำกับข้าวสำหรับเตรียมใส่กล่องให้แฟนและตัวเราเองทานตอนกลางวันที่ทำงาน เมนูก็จะไม่ค่อยต่างจากเดิมเพราะวัตถุดิบซื้อมาสำหรับทานทั้งวีค พอดีเมื่อวานเย็นเราเอาอกไก่ที่หมักไว้มาทอดแล้วเหลือบไปเห็นชีสแผ่นมันเหลืออันสุดท้าย เลยเอามาโปะลงไป ตอนทอดเสร็จเราก็ชิมนะ ก็เออ ไม่ถึงกับอร่อยนะแต่ไม่ได้แย่ (คือถ้าไม่อร่อยเราก็คงเอาไปปรุงใหม่เลยเพราะเราก็ต้องทานเหมือนๆ กัน) แล้วก็ผัดผักผักใส่ผัดกาดขาวกับแครอทไปด้วย ใส่ถุงแยกไว้อย่างดีกันรสชาติคลาดเคลื่อน

แต่แล้วเมื่อเที่ยงนี้นางโทร.มา ทีแรกนึกว่าจะคุยเรื่องอื่น ปรากฏนางว่าเรา

แฟน : ที่รัก! เธอทำอะไรให้ชั้นกิน
เรา : ไก่ไง ก...
แฟน : ไก่เอาไปทำไร
เรา : ทอดอะ แต่ใส่ชีสด้วย ทำไมเหรอ
แฟน : มันไม่อร่อยเลย ชั้นกินไม่ได้อะ แบบนี้มันไม่ไหว

.... จากยิ้มๆ อยู่หุบปากแทบไม่ทัน

เรา : (เคืองละ) งั้นก็ทิ้งไปเลยก็ได้ (ทำเสียงแบบงอนๆ แห้งๆ)
แฟน : อืม มันใช้ไม่ได้เลย ..แล้ว...
เรา : อือๆ ทิ้งไป ไม่เป็นไร
แฟน : อืออ มันกินไม่ได้
เอ้อะอ้ะเอ้อะอะ..
เรากดตัดสาย ฉึบ !

คือเรารับได้นะถ้าแบบบอกดีๆ ว่า มันไม่อร่อย แต่ไม่ใช่แบบ กินไม่ได้เลย ไม่กินแล้ว ไม่ไหว ฮือออออ
น้อยใจขั้นสุดของสุด มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กนะแต่ เฮออออ ใจร้ายจัง

มีแฟนใครเป็นประมาณนี้บ้างมั้ยคะ แล้วเราควรจะทำไงต่อไปดี ทำกับข้าวต่อไปไหมหรือไปเรียนต่อสายไฟแทนน่าจะรุ่งกว่า ?