อ่านกันเพลินพอได้อรรถรสของบทละครนะคะ
ไม่ได้เขียนเพื่อให้ จิ้น จิรัสยา นะคะ เดี๋ยวป้างานเข้า

ขอให้นิยายเรื่องนี้ เป็นที่ระลึกของป้าและผู้อ่านที่มีต่อ จิรัสยา ก็แล้วกันนะคะ

ปล. ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ

ก้าวช่วยเอมหิ้วขนมและของฝากจากหนองมนเข้าไปในโรงแรมโอเรียนเต็ล
พนักงานชายเจ้าเก่าเดินรี่มาถามก้าว.....password ครับ...ก้าวถลึงตาใส่ ไอ้นี่อีกแล้ว
เขามากับฉัน ไม่ต้องใช้แล้ว password...เอมแทรกทันที
ไปค่ะก้าว เอมจะแนะนำให้คุณรู้จักกับแวนด้าอย่างเป็นทางการซะที...เอมเดินนำไปที่ลิฟท์
ใช่ ใช่เอม เปิดตัวไปเลยก็ดี...ว่า...ผมเป็นแฟนเอม...แวนด้าจะได้เลิกค้อนผมซักที...ก้าวรีบเสริม
ฝันไปเถอะ...พูดเองเออเองอยู่ได้....เพื่อนสนิทก็พอแล้ว....เอมตอบเขินๆ
หนุ่มสาวหัวร่อต่อกระซิกเดินออกจากลิฟท์ชั้น 5...เอมกรดกริ่งที่ประตูแล้วเรียก...แวนด้า แวนด้า...

Surprise!! Surprise!!!!!
Babe, I miss you sooo much!!! Where have you been all night?...
I've been waiting for you for ages. Why don't you answer my calls?...
Happy Birthday, Babe!!!! เดวิดคว้าเอมมากอดแน่น หน้าตาดีใจเป็นที่สุด

เอมยืนนิ่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น ก้าวเซถอยหลังเข่าแทบทรุด เขารู้สึกเหมือนโดนเดวิดเอาฆ้อนยักษ์ทุบที่ศีรษะเข้าให้
แวนด้านั้นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอพยายามทั้งแอบโทรหาเอมมี่ ทั้งแอบ message และ line ไปตั้งแต่เมื่อคืนที่เดวิดมาถึงแล้ว  
แวนด้าสงสัยว่ามือถือเอมมี่จะแบตหมด หรือ เธอไม่อยากรับเพราะเป็นเวลาส่วนตัว ก็อาจเป็นได้
เดวิดก็มาโดยไม่บอกล่วงหน้าซักนิด เขาตั้งใจมา surprise อดีตว่าที่เจ้าสาวของเขาเต็มที่
เดวิดเพียรถามว่าเอมมี่ไปไหน กับใคร ทำอะไร นั่งเฝ้ารอออออ รอแล้วรอเล่าอย่างใจจดใจจ่อ
แวนด้าได้แต่น้ำท่วมปาก บอกเขาว่าไปเที่ยวกับเพื่อนคนไทยตั้งแต่สมัยเด็กๆ

Leave them all at the table. เดวิดชี้ให้ก้าวเอาถุงขนมและของฝากทั้งหมดไปวางไว้ที่โต๊ะรับแขกในห้อง
Thanks, good boy. เดวิดพูดจบแล้วยื่นทิปเป็นแบ๊งค์ห้าร้อยบาทให้ก้าว

ก้าวเดินเซ่อออออ ทำตามที่เดวิดบอกอย่างงงๆ ทั้งห้องนั้นเงียบสนิท
ก้าวรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดดังปังไล่หลังเขามา