แต่ล่ะท่านเริ่มทำตั้งแต่อายุเท่าไร และคิดยังไงถึงกราบเท้าพ่อแม่ได้
และตรงข้ามใครที่ยังไม่เคยทำ มันติดอะไรในใจ ไม่กล้า เขิน อาย หรือยังไง... แชร์กันอ่าน
ส่วน จขกท. กราบครั้งแรกน่าจะประมาณปี 2546 หลังจากได้อ่านบทความสั้นๆที่ว่า
คนอื่นกอดได้ พ่อแม่ตัวเองกลับกอดไม่ได้ มันกระดากอาย นั่นแหละเป็นกรรม อ่านแล้วมัน โดน แทงเข้ากลางใจ
เพราะตั้งแต่เกิดมาจะ 30 ปี ไม่เคยทำ ไม่เคยหอมแม่ตัวเองซักครั้ง กลับผู้หญิงคนอื่นกลับทำได้ แต่ผู้หญิงคนนี้
ที่เป็นแม่ตัวเองที่เลี้ยงดูตัวเรามากลับเมินเฉย ไม่กล้า เราหลงทางหลงผิดมาหลายปี
วันแม่ในปีนั้นเราเตรียมพวงมาลัยและการ์ดวันแม่ที่เขียนเอง ไปกราบแม่ครั้งแรกพร้อมน้ำตาและก็กอดและหอมแม่ด้วย
มันเหมือนถูกปลดปล่อยออกมาทางน้ำตา วินาทีนั้นพูดอะไรไม่ออกมันตื้นตัน บอกแม่เพียงผมรักแม่นะ เสียงสั่นกลับไปเป็นเด็กน้อยที่เริ่มหัดพูด
และวันพ่อก็ทำเหมือนกัน ทำเหมือนแม่แต่ไม่ได้หอมแก้มเท่านั้น และก็ทำทุกปี ทำกี่ทีก็เทปม้วนเดิม น้ำตาไห ร้องไห้ตั้งแต่เริ่มแค่ถือพวงมาลัย
จะให้แม่ก็น้ำตาแตกซะก่อน พูดไม่ออก โดนภรรยาแซวทุกที/ทุกปี  ว่าเอาอีกแล้วดราม่าอีกแล้ว ตาแดงๆจะร้องอีกแล้ว....
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม แค่ถือ พมล.เตรียมจะให้ก็ตาแดง เสียงสั่นๆ พอก้มลงกราบก็ หมดเลย น้ำตาแตกทุกรอบ....


ตอนนี้ผมมีลูก 2.5 ขวบ ก็สอนลูกให้กราบผมและภรรยา เมื่อจำความได้ ก็เป็นความทรงจำที่ดีสำหรับตัวเขาเอง
และทุกวันสงกรานต์ก็จะไปรดน้ำอาบน้ำให้ยายทุกปี  และก็ไปทุกปีเท่าที่จำได้ ตั้งแต่เด็ก ( ปัจุบันก็ทำอยู่ยาย อายุ94 ปีแล้ว )
อาจจะเป็นบุญตรงนี้ล่ะมั้งที่ส่งผลให้ลูกชายของแม่คนนี้ กลับมาสะท้อนความดีที่แม่ทำให้ยาย
แล้วท่านล่ะมีประสบการณ์ดีๆ อะไรบ้าง ลองแชร์ เผื่อท่านใดไม่กล้า จะได้อ่านเป็นแนวทางและกล้าทำสิ่งที่ควรทำ