เมื่อสิ่งใด ได้รับมา ตามหน้าที่
รับผิดชอบ ตามวิถี ที่มีหนา
ทั้งคิดเสริม เติมแต่ง ตลอดมา
อีกทั้งคอย แก้ปัญหา ไม่พาจน

มีผุ้คน รอบกาย รายล้อมทั่ว
มิเคยแบ่ง ดีชั่ว มั่วสับสน
ทุกคนต่าง โดนทั่วหน้า ระอาจน
ไม่อยากทน ด้วยเหนื่อยล้า อยากลากัน

หูเบานั้น  ดันต้มหู คงไม่หาย
ให้พาจิต คิดเสียดาย เวลานั่น
ยิ่งเลยผ่าน ทุกคนแก่ ขึ้นทุกวัน
อยู่กับคน ที่หุนหัน มันอ่อนเพลีย

อยากเข้าเกียร์ เดินหน้า แล้วลาจาก
ติดที่ว่า งานหายาก ไม่อยากเสีย
ไม่หนักหนา ซักเท่าไหร่ ใช่ไม๊เฮีย
บอกตัวเอง เรื่องแค่เนี้ย ผ่านสบาย

ตีหน้าตาย คล้ายเป็น โป๊กเกอร์เฟซ
แม้จะดู แล้ว Afraid ทู่เรศหลาย
กินเงินเดือน ก่อนแล้วกัน ค่อยผันกาย
พอได้งาน เงินเดือนจ่าย บ๊ายบายลา