สวัสดีค่ะ ตอนนั้นเราได้คุยกับผู้ชายอยู่คนนึงค่ะ ก่อนเริ่มที่เราจะจีบกันไม่เคยรู้เลยว่าเราจะต้องห่างกัน
จนกระทั่งเราคุยกันไปเรื่อยๆจนเริ่มที่จะรู้สึกดีกับอีกฝ่าย จนจะตกลงปลงใจที่จะเป็นแฟนด้วย
วันนึงเขาก็มาบอกกับเราว่า เขาสมัคร'ทหาร'ไปนะ 6 เดือนแหนะ แต่อีก4เดือน กว่าเขาจะไป ตอนนั้นเราก็ตกใจค่ะ ในหัวสับสนไปหมด
ไม่รู้จะทำยังไงคิดไปไกลมากว่าถ้าเป็นแฟนกัน เราจะรอเขาได้มั้ย? แล้วเขาจะเหมือนเดิมมั้ย? ถ้าคบไปแล้วกลับมาเราไม่เหมือนล่ะ? จะทำอย่างไร
ตอนนั้นเราได้แต่ยิ้มแล้วก็ปลอบใจเขาไปว่า 'ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วแมนๆดีนะ เป็นทหารเท่จะตายไป 555 แปปเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมา' แล้วเราก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีก
จนกระทั่งวันนึงเขาก็มาขอเราเป็นแฟนตอนนั้นเราก็ตกลงคบไปโดยที่ไม่คิดว่าเราจะต้องห่างกัน เราคิดแค่ว่าถ้าเรารักกันตอนนี้อนาคต
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ที่ว่าจะเร็วหรือช้าเท่านั้นเอง ตลอดเวลาที่เราคบกันมาเขาเป็นแฟนที่น่ารักมาตลอด อยากกินอะไร อยากไปไหน ดูแล
เทคแคร์เราดีมาก ดีมากจนเราก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเราต้องห่างกันเราจะรู้สึกยังไง แต่เราทั้งคู่พยายามที่จะร่วมสร้างความสุขและความทรงจำตลอด4เดือนที่เราอยู่ด้วยกันให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราสองคนจะทำได้ ตอนนี้ก็เป็นเดือนสุดท้ายของปีนี้ที่เราจะได้เจอกันทุกวันที่เราจะได้หัวเราะได้เที่ยวได้เล่นได้มีความสุขเหมือน3เดือนที่ผ่านมาเพราะต้นเดือนหน้า เขาก็จะไปทำหน้าที่ของเขาแล้ว เขาเลือกแล้วที่จะเดินทางนี้แล้วเราก็เลือกเขาแล้วเหมือนกัน เราไม่รู้นะว่าใครจะมองว่ายังไงกับระยะเวลา4เดือนเองที่เราคบกันมาจะรักกันได้มากน้อยแค่ไหน แต่มันมีความทรงจำมากมายที่เราได้ทำร่วมกันบ่อยๆเหมือนคนที่คบกันมาปีสองปี อาจเป็นเพราะเรารักในความดีของเขามั้ง เราเลยรู้สึกว่าถ้าวันนึงเขาหายไปจากชีวิต ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ไม่มีคนคอยรับคอยส่ง ไม่มีคนปลุกตอนเช้าๆ ไม่มีคนโทรมาบอกฝันดีเหมือนที่เคยเป็นมา มันก็ไม่ได้เศร้านะ แต่ก็ใจหายบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่แย่ๆเหงาๆเหมือนกันนะ ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ห่างกัน แต่ก็ยังไม่อยากให้ถึงวันที่ต้องเอ่ยลา แค่คำว่าลา จะกลับมาเจอกันหรือไม่ มันก็เศร้านะคำนี้ แต่ก็ต้องอดทน แต่แปปเดียวเอง ทรมานหน่อยแต่ก็ยังคิดถึงได้ คิดถึงคนที่สักวันเขาจะกลับมา เรารอได้!
วันนี้เราก็จะปล่อยมือเธอไปก่อนแล้วกันแต่สักวันเราสองคนจะต้องกลับมาจับมือกันให้แน่นกว่าเดิมนะ (:
"ต้องห่างจากแฟนเหตุมาจาก 'หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ' "
จนกระทั่งเราคุยกันไปเรื่อยๆจนเริ่มที่จะรู้สึกดีกับอีกฝ่าย จนจะตกลงปลงใจที่จะเป็นแฟนด้วย
วันนึงเขาก็มาบอกกับเราว่า เขาสมัคร'ทหาร'ไปนะ 6 เดือนแหนะ แต่อีก4เดือน กว่าเขาจะไป ตอนนั้นเราก็ตกใจค่ะ ในหัวสับสนไปหมด
ไม่รู้จะทำยังไงคิดไปไกลมากว่าถ้าเป็นแฟนกัน เราจะรอเขาได้มั้ย? แล้วเขาจะเหมือนเดิมมั้ย? ถ้าคบไปแล้วกลับมาเราไม่เหมือนล่ะ? จะทำอย่างไร
ตอนนั้นเราได้แต่ยิ้มแล้วก็ปลอบใจเขาไปว่า 'ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วแมนๆดีนะ เป็นทหารเท่จะตายไป 555 แปปเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมา' แล้วเราก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีก
จนกระทั่งวันนึงเขาก็มาขอเราเป็นแฟนตอนนั้นเราก็ตกลงคบไปโดยที่ไม่คิดว่าเราจะต้องห่างกัน เราคิดแค่ว่าถ้าเรารักกันตอนนี้อนาคต
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ที่ว่าจะเร็วหรือช้าเท่านั้นเอง ตลอดเวลาที่เราคบกันมาเขาเป็นแฟนที่น่ารักมาตลอด อยากกินอะไร อยากไปไหน ดูแล
เทคแคร์เราดีมาก ดีมากจนเราก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเราต้องห่างกันเราจะรู้สึกยังไง แต่เราทั้งคู่พยายามที่จะร่วมสร้างความสุขและความทรงจำตลอด4เดือนที่เราอยู่ด้วยกันให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราสองคนจะทำได้ ตอนนี้ก็เป็นเดือนสุดท้ายของปีนี้ที่เราจะได้เจอกันทุกวันที่เราจะได้หัวเราะได้เที่ยวได้เล่นได้มีความสุขเหมือน3เดือนที่ผ่านมาเพราะต้นเดือนหน้า เขาก็จะไปทำหน้าที่ของเขาแล้ว เขาเลือกแล้วที่จะเดินทางนี้แล้วเราก็เลือกเขาแล้วเหมือนกัน เราไม่รู้นะว่าใครจะมองว่ายังไงกับระยะเวลา4เดือนเองที่เราคบกันมาจะรักกันได้มากน้อยแค่ไหน แต่มันมีความทรงจำมากมายที่เราได้ทำร่วมกันบ่อยๆเหมือนคนที่คบกันมาปีสองปี อาจเป็นเพราะเรารักในความดีของเขามั้ง เราเลยรู้สึกว่าถ้าวันนึงเขาหายไปจากชีวิต ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ไม่มีคนคอยรับคอยส่ง ไม่มีคนปลุกตอนเช้าๆ ไม่มีคนโทรมาบอกฝันดีเหมือนที่เคยเป็นมา มันก็ไม่ได้เศร้านะ แต่ก็ใจหายบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่แย่ๆเหงาๆเหมือนกันนะ ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ห่างกัน แต่ก็ยังไม่อยากให้ถึงวันที่ต้องเอ่ยลา แค่คำว่าลา จะกลับมาเจอกันหรือไม่ มันก็เศร้านะคำนี้ แต่ก็ต้องอดทน แต่แปปเดียวเอง ทรมานหน่อยแต่ก็ยังคิดถึงได้ คิดถึงคนที่สักวันเขาจะกลับมา เรารอได้!
วันนี้เราก็จะปล่อยมือเธอไปก่อนแล้วกันแต่สักวันเราสองคนจะต้องกลับมาจับมือกันให้แน่นกว่าเดิมนะ (: