สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะถามค่ะ ขอเล่าอาการตั้งแต่เด็กเลยนะค่ะ ตอนนี้อายุ ๑๖ แล้วค่ะ
ช่วงตอนเป็นเด็กประถม
-- เกลียดฝูงชนคนเยอะ
-- เกลียดเพื่อน
-- เกลียดเสียงเพลง
-- เกลียดครูมากกก (คือครูนี่จะชอบลำเอียงกับเรามากค่ะ ไม่ค่อยสนใจ ชอบพูดจิกๆ กัดๆ ชอบทำโทษเราแรงกว่าเพื่อนอย่างตอนป.๔ นี่โดนหนักมากเลยค่ะ โดยเฉพาะครูภาษาไทยจะชอบเอาไม้ตีหัวทั้งๆที่แค่ก้มไปหยิบดินสอที่พื้น โดนกระชากผมทั้งๆ ที่แค่ทำการบ้านผิด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ นี่โดนหนักสุดแค่ตีมือ แล้วครูมาบอกกับเราว่าเป็นได้แค่ขอทานข้างถนน ครูคอมนี่จะชอบล้อว่าไม่อาบน้ำ ทั้งๆ ที่อาบน้ำทุกวัน.....ง่ายเลยค่ะครูตอนประถมชอบดูถูกเรามาก)
-- เกลียดคนในครอบครัว (คนที่บ้านชอบทะเลาะกันบ่อย เราอยู่กับตา ยาย ส่วนพ่อนี่จะอยู่อีกบ้านนึงแต่อยู่ใกล้กันค่ะ เราจะโดนตีบ่อยมากทั้งในบ้านแและนอกบ้าน ส่วนใหญ่ตาจะเป็นคนทำค่ะ เราเลยพาลเกลียดทั้งบ้านเลย)
-- เวลาโกรธจะมาลงที่ต้นกล้วย เอามีดแทงจนพรุนทั้งต้นเลยค่ะ พอน้ำมันไหลออกมาเราจะคิดว่าเป็นเลือดแล้วจะสะใจมาก
-- จะชอบคิดแบบที่อาชญากรเขาทำกันบ่อยมากค่ะ แต่ได้แค่คิดนะค่ะ ไม่เคยจะทำจริงๆ
-- เกลียดโรงเรียนแต่เราไปนะ ไม่เคยขาด แต่ก็ไม่ตั้งใจเรียนค่ะ เพราะเราเกลียดครูมาก
-- ทะเลาะกับเพื่อนบ่อยมาก
-- ทำหน้าเบื่อโลก เบื่อชีวิตตลอดเวลา
^^^^^^^^
ตามข้างบนนี้คนทีบ้านไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เพราะเราจะทำตัวเงียบมาก
ช่วงมัธยมต้น
-- ช่วงม.๑ นี่พยายามเปิดใจ เข้าสังคมดูค่ะ แต่ก็ทำไม่ได้ แต่ก็พยายามมาตลอดทั้งปีเลยนะค่ะ
-- พอมาม.๒ เริ่มมีเพื่อนแล้วค่ะ เริ่มเล่นกีฬา ฟังเพลงไทย เล่นโซเชี่ยล จนเริ่มมาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนไปแข่งระดับอำเภอจนได้ถ้วยและเหรียญทองมา ครูภูมิใจกับเรามาก ทำให้เราเริ่มไม่เกลียดครูแล้วค่ะ แต่ไม่ประจบนะค่ะ เราเกลียดคนขี้ประจบมาก
-- ม.๓ เราได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนเป็นฝ่ายปกครองค่ะ เลยเริ่มเข้ากับคนอื่นได้ดีเลยทีเดียว รู้จักคนนู้นคนนี้เต็มไปหมด ชีวิตดีแต่ก่อนมาก
-- เวลาอยู่กับเพื่อนก็ดูยิ้มเล่นปกติ แต่พออกมาที่สาธารณะก็เหมือนเดิมค่ะ ทำหน้าเบื่อโลก เบื่อชีวิตเหมือนเดิม
-- เราเรียนเก่งขึ้นแล้วนะ เย้! xD
-- เราเลิกแทงต้นกล้วยแล้วจ้า
ช่วงเข้าวิทยาลัยปี ๑
-- ทุกอย่างโอเคดีมากค่ะ เข้ากับเพื่อนได้ดีมาก กลายเป็นที่รู้จักกับคนรอบข้างเต็มไปหมด แต่เราไม่ค่อยสนใจเลยค่ะ -..- เราเริ่มเกรียนชาวช่องชาวช่องเขา เริ่มเป็นฝ่ายไปทักหาเพื่อนก่อน บลาๆ ชีวิตดี๊ดี
-- ที่บ้านไม่ค่อยดุ ด่าเราแล้วค่ะ แต่ก็มีบ้าง เราก็ไม่สนใจ เพราะเราเถียง เถียงแบบจี้จุดตรงๆ ไปเลย พอเขาโดนจีไปเต็มๆ เขาก็จะค่อยๆ เงียบไปเองค่ะ
-- เราหันมาฟังเพลง Rock,Metal,Rap and Hip-Hop ของต่างประเทศแล้วค่ะ ยิ่งบรรดาเมทัลนี่เราฟังทุกวงค่ะ ฟังตั้งแต่เบาๆ ยัน เดธเมทัล
-- เราเริ่มมีเพื่อนเป็นคนต่างชาติ เริ่มเก่งภาษาขึ้นมาก เรารู้สึกว่าเราเข้ากับเพื่อนต่างชาติได้ดีกว่าคนไทยมาก ส่วนใหญ่เราเห็นเขาทำหน้าบึ้งๆ เบื่อโลก เราก็ไปเกรียนไปแหย่เขา พยายามเล่นจนเขามาสนใจหรือยิ้มหน้าบาน บางคนนี่ติดเราเลย บางคนรักเราเหมือนพี่น้อง บางคนจะมาไทยเพื่อมาหาเราโดยเฉพาะก็มี แต่เรามีข้อเสียคือชอบจำชื่อเพื่อนไม่ได้ บางคนแบบดี๊ด๊ามากเวลาเจอเรา ส่วนเรายังเอ๋ออยู่เลยค่ะว่าเขาชื่ออะไร เป็นคนประเทศอะไร? ขนาดคนไทยเราใช้เวลาเกือบเดือนในการจำชื่อแต่ล่ะคน คนต่างชาตินี่จะเหลือหรอค่ะ
-- เราเริ่มเรียนพิเศษแล้ว เรียนนักแสดง พิธีกร เรียนดนตรี เรียนเต้น Hip-Hop B boy
ทุกอย่างดีหมดจนมาปัจจุบันนี้....
-- เราไม่อยากออกไปข้างนอก แค่เซเว่นหน้าปากซอยยังไม่ออกเลยค่ะ
-- เราไม่ไปเรียนมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว
-- เราเบื่อคนรอบข้าง
-- เริ่มเบื่อชีวิตที่สุขสบาย
-- ฟิวส์ขาดบ่อยมากกับคนที่บ้าน
-- แต่ยังคุยกับเพื่อนปกตินะค่ะ ทั้งไทยและต่างชาติ
-- เราไม่ไปเรียนพิเศษแล้ว เราเกลียดสถานที่คนเยอะ
-- อยากอยู่คนเดียว
-- เริ่มเกลียดคนแปลกหน้าอีกแล้วค่ะ
-- เริ่มปิดใจแล้ว ไม่ค่อยรับเพื่อนใหม่แล้วค่ะ
-- เราไม่กินข้าวมาหลายวันแล้ว
-- เราเบื่อโลกอีกแล้วค่ะ
-- เราพูดตรงมากเกินไป ทำพื่อนหน้าเสียไปหลายคนเลยค่ะ
-- เริ่มไร้ความรู้สึกเป็นบางครั้งอีกแล้ว
-- ตั้งแต่หมาตัวสุดท้ายตายเรารู้สึกเปลี่ยนไปอีกคนเลยค่ะ
ตอนนี้คนที่บ้านเครียดมาก โดยเฉพาะพ่อเพราะเราไม่ไปเรียน เอาแต่เก็บตัว ฟังเพลงเงียบๆ มีข้อความจากเพื่อนมาเราก็ตอบนะค่ะ คนที่บ้านใช้ทำอะไรก็ทำ แต่เหมือนไม่มีวิญญาณเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีค่ะ ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้วค่ะ....มันเริ่มเบื่อโลกอีกแล้ว...นับวันมันเริ่มหนักขี้นๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อันนี้ขอเพิ่มนะค่ะ เผื่อเป็นข้อมูลนิดนึง ง่ายๆ คือสันดานที่ติดมาตลอดเลยค่ะ
-- เราไม่ยุ่งกับสิ่งเสพติด เหล้าบุหรี่นี่เราไม่ยุ่งเลยค่ะ
-- เราเป็นคนพูดจริงทำจริง
-- เรารักษาสัจจะมาก เราเคร่งเรื่องนี้มาก
-- เราเป็นคนที่ตัดเพื่อน ญาติมิตรสหายง่ายมากเลยค่ะ เราเกลียดเวลาโดนทำเมินมาก ใครทำเมินใส่เราเราตัดความสัมพันธ์ทันที บุคคลคนนั้นกลายเป็นคนไร้ตัวตนในสายตาเราทันที
-- เรารักเพื่อนมาก ส่วนเพื่อนสนิทตอนนี้มีอยู่ ๓ คน มีคนที่ไว้ใจ ๒ คน เราสามารถตายแทนเพื่อนได้นะค่ะ ไม่เคยเสียดายชีวิตเลย แต่ต้องมีเหตุผลเท่านั้น
-- ช่วงเวลามัธยมต้นมาจนวิทยาลัยปีหนึ่งอาการเหมือนตอนประถมนี่ก็มีบ้างนะค่ะ ไม่ใช่ว่าจะหายขาด บางวันเราก็เป็นอีกคนนึง เพื่อนก็กลัวไม่กล้ามายุ่งด้วยเลยอ่ะค่ะ T...T
-- เราเป็นคนที่เดานิสัย บุคลิกไม่ได้ มักจะเปลี่ยนอยู่บ่อยๆ
-- เราเก็บอารมณ์ได้ดีค่ะ
-- ทำหน้าเบื่อโลกเวลาอยู่ที่สาธารณะไม่เคยเปลี่ยน
-- เวลาเราโกรธจัดจนเผลอทำอะไรลงไป เราจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มีแต่ความเงียบและนิ่งเท่านั้นที่หยุดได้ ยิ่งดิ้นยิ่งเสียงดังเรายิ่งสะใจอ่ะค่ะ T_T
อาการแบบนี้เรียกว่าอะไรค่ะ? เราป่วยหรือเปล่า?
ช่วงตอนเป็นเด็กประถม
-- เกลียดฝูงชนคนเยอะ
-- เกลียดเพื่อน
-- เกลียดเสียงเพลง
-- เกลียดครูมากกก (คือครูนี่จะชอบลำเอียงกับเรามากค่ะ ไม่ค่อยสนใจ ชอบพูดจิกๆ กัดๆ ชอบทำโทษเราแรงกว่าเพื่อนอย่างตอนป.๔ นี่โดนหนักมากเลยค่ะ โดยเฉพาะครูภาษาไทยจะชอบเอาไม้ตีหัวทั้งๆที่แค่ก้มไปหยิบดินสอที่พื้น โดนกระชากผมทั้งๆ ที่แค่ทำการบ้านผิด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ นี่โดนหนักสุดแค่ตีมือ แล้วครูมาบอกกับเราว่าเป็นได้แค่ขอทานข้างถนน ครูคอมนี่จะชอบล้อว่าไม่อาบน้ำ ทั้งๆ ที่อาบน้ำทุกวัน.....ง่ายเลยค่ะครูตอนประถมชอบดูถูกเรามาก)
-- เกลียดคนในครอบครัว (คนที่บ้านชอบทะเลาะกันบ่อย เราอยู่กับตา ยาย ส่วนพ่อนี่จะอยู่อีกบ้านนึงแต่อยู่ใกล้กันค่ะ เราจะโดนตีบ่อยมากทั้งในบ้านแและนอกบ้าน ส่วนใหญ่ตาจะเป็นคนทำค่ะ เราเลยพาลเกลียดทั้งบ้านเลย)
-- เวลาโกรธจะมาลงที่ต้นกล้วย เอามีดแทงจนพรุนทั้งต้นเลยค่ะ พอน้ำมันไหลออกมาเราจะคิดว่าเป็นเลือดแล้วจะสะใจมาก
-- จะชอบคิดแบบที่อาชญากรเขาทำกันบ่อยมากค่ะ แต่ได้แค่คิดนะค่ะ ไม่เคยจะทำจริงๆ
-- เกลียดโรงเรียนแต่เราไปนะ ไม่เคยขาด แต่ก็ไม่ตั้งใจเรียนค่ะ เพราะเราเกลียดครูมาก
-- ทะเลาะกับเพื่อนบ่อยมาก
-- ทำหน้าเบื่อโลก เบื่อชีวิตตลอดเวลา
^^^^^^^^
ตามข้างบนนี้คนทีบ้านไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เพราะเราจะทำตัวเงียบมาก
ช่วงมัธยมต้น
-- ช่วงม.๑ นี่พยายามเปิดใจ เข้าสังคมดูค่ะ แต่ก็ทำไม่ได้ แต่ก็พยายามมาตลอดทั้งปีเลยนะค่ะ
-- พอมาม.๒ เริ่มมีเพื่อนแล้วค่ะ เริ่มเล่นกีฬา ฟังเพลงไทย เล่นโซเชี่ยล จนเริ่มมาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนไปแข่งระดับอำเภอจนได้ถ้วยและเหรียญทองมา ครูภูมิใจกับเรามาก ทำให้เราเริ่มไม่เกลียดครูแล้วค่ะ แต่ไม่ประจบนะค่ะ เราเกลียดคนขี้ประจบมาก
-- ม.๓ เราได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนเป็นฝ่ายปกครองค่ะ เลยเริ่มเข้ากับคนอื่นได้ดีเลยทีเดียว รู้จักคนนู้นคนนี้เต็มไปหมด ชีวิตดีแต่ก่อนมาก
-- เวลาอยู่กับเพื่อนก็ดูยิ้มเล่นปกติ แต่พออกมาที่สาธารณะก็เหมือนเดิมค่ะ ทำหน้าเบื่อโลก เบื่อชีวิตเหมือนเดิม
-- เราเรียนเก่งขึ้นแล้วนะ เย้! xD
-- เราเลิกแทงต้นกล้วยแล้วจ้า
ช่วงเข้าวิทยาลัยปี ๑
-- ทุกอย่างโอเคดีมากค่ะ เข้ากับเพื่อนได้ดีมาก กลายเป็นที่รู้จักกับคนรอบข้างเต็มไปหมด แต่เราไม่ค่อยสนใจเลยค่ะ -..- เราเริ่มเกรียนชาวช่องชาวช่องเขา เริ่มเป็นฝ่ายไปทักหาเพื่อนก่อน บลาๆ ชีวิตดี๊ดี
-- ที่บ้านไม่ค่อยดุ ด่าเราแล้วค่ะ แต่ก็มีบ้าง เราก็ไม่สนใจ เพราะเราเถียง เถียงแบบจี้จุดตรงๆ ไปเลย พอเขาโดนจีไปเต็มๆ เขาก็จะค่อยๆ เงียบไปเองค่ะ
-- เราหันมาฟังเพลง Rock,Metal,Rap and Hip-Hop ของต่างประเทศแล้วค่ะ ยิ่งบรรดาเมทัลนี่เราฟังทุกวงค่ะ ฟังตั้งแต่เบาๆ ยัน เดธเมทัล
-- เราเริ่มมีเพื่อนเป็นคนต่างชาติ เริ่มเก่งภาษาขึ้นมาก เรารู้สึกว่าเราเข้ากับเพื่อนต่างชาติได้ดีกว่าคนไทยมาก ส่วนใหญ่เราเห็นเขาทำหน้าบึ้งๆ เบื่อโลก เราก็ไปเกรียนไปแหย่เขา พยายามเล่นจนเขามาสนใจหรือยิ้มหน้าบาน บางคนนี่ติดเราเลย บางคนรักเราเหมือนพี่น้อง บางคนจะมาไทยเพื่อมาหาเราโดยเฉพาะก็มี แต่เรามีข้อเสียคือชอบจำชื่อเพื่อนไม่ได้ บางคนแบบดี๊ด๊ามากเวลาเจอเรา ส่วนเรายังเอ๋ออยู่เลยค่ะว่าเขาชื่ออะไร เป็นคนประเทศอะไร? ขนาดคนไทยเราใช้เวลาเกือบเดือนในการจำชื่อแต่ล่ะคน คนต่างชาตินี่จะเหลือหรอค่ะ
-- เราเริ่มเรียนพิเศษแล้ว เรียนนักแสดง พิธีกร เรียนดนตรี เรียนเต้น Hip-Hop B boy
ทุกอย่างดีหมดจนมาปัจจุบันนี้....
-- เราไม่อยากออกไปข้างนอก แค่เซเว่นหน้าปากซอยยังไม่ออกเลยค่ะ
-- เราไม่ไปเรียนมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว
-- เราเบื่อคนรอบข้าง
-- เริ่มเบื่อชีวิตที่สุขสบาย
-- ฟิวส์ขาดบ่อยมากกับคนที่บ้าน
-- แต่ยังคุยกับเพื่อนปกตินะค่ะ ทั้งไทยและต่างชาติ
-- เราไม่ไปเรียนพิเศษแล้ว เราเกลียดสถานที่คนเยอะ
-- อยากอยู่คนเดียว
-- เริ่มเกลียดคนแปลกหน้าอีกแล้วค่ะ
-- เริ่มปิดใจแล้ว ไม่ค่อยรับเพื่อนใหม่แล้วค่ะ
-- เราไม่กินข้าวมาหลายวันแล้ว
-- เราเบื่อโลกอีกแล้วค่ะ
-- เราพูดตรงมากเกินไป ทำพื่อนหน้าเสียไปหลายคนเลยค่ะ
-- เริ่มไร้ความรู้สึกเป็นบางครั้งอีกแล้ว
-- ตั้งแต่หมาตัวสุดท้ายตายเรารู้สึกเปลี่ยนไปอีกคนเลยค่ะ
ตอนนี้คนที่บ้านเครียดมาก โดยเฉพาะพ่อเพราะเราไม่ไปเรียน เอาแต่เก็บตัว ฟังเพลงเงียบๆ มีข้อความจากเพื่อนมาเราก็ตอบนะค่ะ คนที่บ้านใช้ทำอะไรก็ทำ แต่เหมือนไม่มีวิญญาณเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีค่ะ ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้วค่ะ....มันเริ่มเบื่อโลกอีกแล้ว...นับวันมันเริ่มหนักขี้นๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อันนี้ขอเพิ่มนะค่ะ เผื่อเป็นข้อมูลนิดนึง ง่ายๆ คือสันดานที่ติดมาตลอดเลยค่ะ
-- เราไม่ยุ่งกับสิ่งเสพติด เหล้าบุหรี่นี่เราไม่ยุ่งเลยค่ะ
-- เราเป็นคนพูดจริงทำจริง
-- เรารักษาสัจจะมาก เราเคร่งเรื่องนี้มาก
-- เราเป็นคนที่ตัดเพื่อน ญาติมิตรสหายง่ายมากเลยค่ะ เราเกลียดเวลาโดนทำเมินมาก ใครทำเมินใส่เราเราตัดความสัมพันธ์ทันที บุคคลคนนั้นกลายเป็นคนไร้ตัวตนในสายตาเราทันที
-- เรารักเพื่อนมาก ส่วนเพื่อนสนิทตอนนี้มีอยู่ ๓ คน มีคนที่ไว้ใจ ๒ คน เราสามารถตายแทนเพื่อนได้นะค่ะ ไม่เคยเสียดายชีวิตเลย แต่ต้องมีเหตุผลเท่านั้น
-- ช่วงเวลามัธยมต้นมาจนวิทยาลัยปีหนึ่งอาการเหมือนตอนประถมนี่ก็มีบ้างนะค่ะ ไม่ใช่ว่าจะหายขาด บางวันเราก็เป็นอีกคนนึง เพื่อนก็กลัวไม่กล้ามายุ่งด้วยเลยอ่ะค่ะ T...T
-- เราเป็นคนที่เดานิสัย บุคลิกไม่ได้ มักจะเปลี่ยนอยู่บ่อยๆ
-- เราเก็บอารมณ์ได้ดีค่ะ
-- ทำหน้าเบื่อโลกเวลาอยู่ที่สาธารณะไม่เคยเปลี่ยน
-- เวลาเราโกรธจัดจนเผลอทำอะไรลงไป เราจะควบคุมตัวเองไม่ได้ มีแต่ความเงียบและนิ่งเท่านั้นที่หยุดได้ ยิ่งดิ้นยิ่งเสียงดังเรายิ่งสะใจอ่ะค่ะ T_T