บอกไว้ก่อนเลยว่าผมไม่เคยเล่นพันทิปมาก่อน ก็มีแต่เข้ามาอ่านบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่ก็อ่านตามคนที่เขาแชร์กันอยู่หน้าเฟสบุ๊ค ผมไม่รู้ว่ามันตั้งกระทู้ยังไง ต้องถามคนนู้นคนนี้ให้ช่วย ได้แต่เห็นคนอื่นตั้งกระทู้ สุดท้ายมันก็ถึงวันที่ผมต้องมาตั้งกระทู้เอง อาจจะไม่เหมือนเรื่องรักไคร่ทั่วไปอาจจะเหมาะสมกับคนโลกสวย โลกความเป็นจริงอาจจะไม่ได้สวยอย่างที่ทุกคนคิด แต่ก็ขอโทษด้วยครับ
มันเป็นเรื่องของผู้ชายแย่ๆคนนึง ที่ทำชีวิตพลาดพลั้งครั้งใหญ่ ผมแค่อยากจะมาระบายและอยากจะมาช่วยเตือนใครหลายคนที่ทำแบบผม หลังจากอ่านแล้วผมอาจจะไม่ใช่คนดีในสายตาทุกคน ที่มาตั้งกระทู้เพราะว่าผมเห็นเธอเข้ามาอ่านในพันทิปบ่อย เธอคือคนที่ผมรักมาก แต่ตอนนี้ผมเสียเธอไปแล้ว
บอกไว้ก่อนว่าผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง อาจจะเล่าไม่รู้เรื่อง ลำดับเรื่องราว หรือว่าพิมพ์อะไรไม่ถูก แต่ก็พยายามตั้งใจที่สุดครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว ขอใช้ชื่อว่าN เราคบกันมาถึง5ปี เรารักกันดี มีทะเลาะกันบ่อย ถึงขั้นเลิกก็มีมาแล้ว แต่ผมก็ตามง้อมาตลอด ส่วนใหญ่ก็เรื่องผู้หญิงเนี่ยแหละ (บอกก่อนนะครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไร ผมทำงานอยู่ร้านเหล้าร้านหนึ่ง รู้จักคนเยอะพอสมควร) เจอคนเยอะ ปัญหาที่ตามมาก็เยอะเช่นกัน แต่แฟนผมเป็นคนดี เชื่อใจ ไว้ใจผมมาตลอด แต่เมื่อผมและแฟนเริ่มห่างกัน ต่างคนต่างเรียนคนละที่ เจอกันน้อยลง บวกกับผมเรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ งานยากขึ้นจนไม่มีเวลาว่าง ผมเริ่มเหนื่อยจากการทำงานที่ร้านแล้วยังต้องกลับมาทำงานส่งอาจารย์ที่บ้านต่อจนเช้า แล้วถึงจะตื่นไปเรียนตอนบ่าย ผมได้คุยกับพี่เจ้าของร้านว่าสิ้นเดือนนี้ผมจะขอออกก่อนนะครับ พอดีเรียนหนักมาก ผมขอพักหน่อยนะครับ พี่เขาก็ตอบโอเค จนวันหนึ่งหลังจากที่คุยกับพี่เจ้าของร้านไม่นาน ผมก็ไปทำงานตามปกติได้มาเจอกับพนักงานผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมาทำงานวันแรก ขอใช้ชื่อว่าJ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนนู้น คนนี้ เพื่อนๆพี่ๆร่วมงานมาจีบ มาชอบ ผมก็คงอยุ่ในกลุ่มนั้นแหละมั้งครับ แบบพวกเห่อของใหม่ ผมก็แซวเล่นเป็นธรรมดา และทุกคนก็มารู้ทีหลังว่าJมีแฟนแล้ว ผมก็เห็นแฟนของJ มารับมาส่ง แต่! มันก็ยิ่งทำให้ทุกคนต่างแซวJ หนักขึ้นถึงเรื่องแฟนของJ หนึ่งในนั้นคงรวมผมไปด้วย เหมือนมันกลายเป็นประเพณีของร้านไปแล้วว่าใครมีแฟน แล้วแฟนมาที่ร้านนี่โดนแซวไม่หยุดแน่ จนวันหนึ่งหลังจากเลิกงานผมก็กลับบ้านตามปกติ แต่มีไลน์หนึ่งเด้งขึ้นมาว่าฝันดีนะ ผมก็เปิดดู อ้าว!นี่มันJ นี่หว่า ผมยิ่งสงสัยว่าJแอดมาได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่เคยมี ไม่เคยขอไอดีไลน์กันมาก่อน และยิ่งสงสัยหนักตรงที่Jเอาไลน์ผมมาจากไหนว่ะ ด้วยนิสัยที่แย่ๆของผม ผมก็คุยดิคับ Jบอกว่า รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ถ้าเขาทักมาแฟนผมจะว่าไหม ผมก็ตกใจและผมก็ถามถึงแฟนของJ เขาก็บอกว่ามันจะมาสนใจอะไร ทุกวันนี้เหมือนต่างคนต่างอยุ่ ทะเลาะกันทุกวัน เขาก็เล่าถึงแฟนเขาให้ผมฟัง หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันเรื่องแฟนของJ บวกกับคุยเรื่องทั่วไปกันมาเรื่อย
ถึงตอนนี้ผมก็ออกจากงานแล้ว แต่ก้ยังติดต่อกับพี่ๆที่ร้านอยู่ Jก็ยังไปทำงานอยู่ พี่ที่ร้านบางคนก็รู้ว่าเราแอบคุย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ยังแซวJอยู่เหมือนเดิม เราทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร เหมือนพวกหญิงร้ายชายเลวยังไงไม่รู้ ยอมรับว่ามันไม่ดีคับ แต่ถึงตอนนั้นมันก็รู้สึกเหมือนกลับตัวไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะบอกJยังไง ผมรู้ว่าJคงมีใจให้ผมไปแล้ว แต่ผมกับไม่พูดไม่ปฏิเสธอะไร ด้วยความที่ผมเป็นคนที่เกรงใจคนมากๆ แล้วยังเป็นคนแคร์คนอื่นมากๆด้วย (จนบางครั้งที่ทะเลาะกับแฟน แฟนยังบอกว่าผมเป็นคนแคร์คนอื่นเกินไป ไม่ว่าพี่ๆน้องๆ หรือเพื่อนๆ แคร์จนมากกว่าแคร์เธอ) ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่มีคนรักอยุ่แล้ว แต่ผมกลับมาคุยกับJ คงเป็นเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกไปวันๆแหละมั้ง เห็นเป็นความตื่นเต้น เรื่องราวผ่านไป
สองสามวันต่อมา N(แฟนของผม)ให้ผมไปหาที่บ้าน เธอให้ผมไปเอาของเพื่อไปส่งให้กับลูกค้า(แฟนผมขายสบู่ครับ) (ก็คงเป็นเหมือนที่ทุกคนเดากันแหละคับว่าเกิดไรขึ้น) ผมกะว่าไปแล้วก็กลับ ในโทรศัพท์ผมไม่ได้ปิดแชท ไม่ได้ลบอะไร เหมือนทุกครั้งที่ผู้ชายส่วนใหญ่เขาทำกัน ตอนนั้นพ่อแม่ของN ชวนให้ผมกินข้าว ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับพ่อแม่ของNอย่างเป็นทางการ ผมก็ตอบตกลง กินข้าวกันได้สักพัก Nของยืมโทรศัพท์เพื่อที่จะส่งโลเคชั่นให้ผมไปส่งของที่ไหน เธอก็ได้เจอกับแชทที่ผมคุยกับJ เธอถึงกับลุกออกไปจากบ้านทั้งๆที่เธอยังกินข้าวไม่หมด ส่วนผมทำตัวไม่ถูกยอมทนกินข้าวให้หมดและขออนุญาติแม่ของNออกไปคุยกับเธอ ถึงตอนนั้นNรู้ทุกอย่างหมดแล้ว จากการถามJโดยตรง จากพี่ๆที่ทำงานและจากเพื่อนของผม
ผมก็ยอมรับผิดทุกอย่างกับN แล้วบอกว่าจะไม่คุยกับJแล้ว...ก่อนกลับNบอกผมว่าถ้ายังเคลียไม่จบจะให้ผมค้างที่บ้านเธอ ผมปฏิเสธและยอมทิ้งโทรศัพท์ให้กับเธอไว้
พอผมกลับถึงบ้านผมยืมโทรศัพท์เพื่อนพยายามโทรหาN คุยกับเธอ ขอโทษเธอ จนข้ามคืนและผมโทรไปเคลีย ไปขอโทษJ เมื่อผมเคลียกับJเรียบร้อย ผมไม่ได้นอน กว่าจะได้นอนก็เช้าไปแล้ว ตอนเที่ยงของวันนั้นNมาถึงที่บ้านผม Nเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับเก็บข้าวของ เสื้อผ้าเธอและเอาโทรศัพท์มาคืนผม ผมสะดุ้งตื่นมาเห็นNกำลังเก็บของ ผมลุกขึ้นและพยายามรั้งNไว้ แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเธอก็ไป...
หลังจากนั้นมา Nบล๊อกทุกอย่างจากผมหมด ผมไม่สามารถติดต่อกลับเธอได้ ผมรู้ว่าเธอเสียใจมาก และคงไม่อยากคุยกับผม ผมรู้สึกผิด ผมเลือกเธอ ผมรักเธอแต่สุดท้ายผมก็ต้องปล่อยเธอจากผมไป ผมเป็นคนผิด ผมไม่สามารถเรียกร้อง ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ผมไม่ได้หนีความจริง ผมเล่าให้คนอื่นฟัง ผมพยายามไปหาเธอที่บ้าน ผมนั่งรอเธออยู่หน้าบ้าน เธอออกมาบอกกับผมแค่ว่าไม่มีอะไรจะคุยด้วย ผมนั่งรอเธอจนค่ำ สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาแบบไม่เข้าใจกัน
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ผมรู้สึกผิดมากๆ ผมรู้ตัวว่าผมคิดได้ในวันที่สายไปแล้ว Nไว้ใจผมมากๆแต่ผมกับทำแบบนี้กับเขา
ผมขอโทษที่ทำให้5ปีมันหมดความหมาย
ผมขอโทษที่ทำให้ความรักของเรามันไรค่า
ผมขอโทษที่ผ่านมาผมดูแลคนที่ผมรักไม่ดี
ผมขอโทษที่คนทำตัวไม่ดีกับคนที่ผมรัก
ผมขอโทษที่ทำให้คนที่ผมรักเสียใจ
ผมไม่รู้ว่าเรื่องของผมมันจะแก้ไขอะไรได้ไหม แต่ผมจะไม่เลิกรักเธอ ผมคิดถึง ผมจะรอเวลา เผื่อว่าเวลาจะช่วยอะไรได้ และผมจะมาช่วยเตือนทุกคนที่มีเหตุการณ์ หรือว่าเป็นคนเจ้าชู้แบบผม ผมคงเลิกเป็นคนแบบนั้นแล้ว แต่มันก็สายไปอยู่ดี ผมอยากบอกกันทุกคนว่าอย่าทำอะไรแบบนี้เหมือนผม เพราะว่าคุณจะทำให้คนที่รักคุณเสียใจและคุณจะมาคิดได้ในตอนที่สายไปเหมือนผม ผมขอโทษนะ...
***ผมอยากรู้ว่าผมควรทำยังไงต่อไปดี ให้เธอกลับมารักผม ***
"ความรักไม่ผิด ผิดที่ไม่รู้จักพอ" รู้สึกยังไงถ้าแฟนคุณไปมีคนอื่น?
มันเป็นเรื่องของผู้ชายแย่ๆคนนึง ที่ทำชีวิตพลาดพลั้งครั้งใหญ่ ผมแค่อยากจะมาระบายและอยากจะมาช่วยเตือนใครหลายคนที่ทำแบบผม หลังจากอ่านแล้วผมอาจจะไม่ใช่คนดีในสายตาทุกคน ที่มาตั้งกระทู้เพราะว่าผมเห็นเธอเข้ามาอ่านในพันทิปบ่อย เธอคือคนที่ผมรักมาก แต่ตอนนี้ผมเสียเธอไปแล้ว
บอกไว้ก่อนว่าผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง อาจจะเล่าไม่รู้เรื่อง ลำดับเรื่องราว หรือว่าพิมพ์อะไรไม่ถูก แต่ก็พยายามตั้งใจที่สุดครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว ขอใช้ชื่อว่าN เราคบกันมาถึง5ปี เรารักกันดี มีทะเลาะกันบ่อย ถึงขั้นเลิกก็มีมาแล้ว แต่ผมก็ตามง้อมาตลอด ส่วนใหญ่ก็เรื่องผู้หญิงเนี่ยแหละ (บอกก่อนนะครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไร ผมทำงานอยู่ร้านเหล้าร้านหนึ่ง รู้จักคนเยอะพอสมควร) เจอคนเยอะ ปัญหาที่ตามมาก็เยอะเช่นกัน แต่แฟนผมเป็นคนดี เชื่อใจ ไว้ใจผมมาตลอด แต่เมื่อผมและแฟนเริ่มห่างกัน ต่างคนต่างเรียนคนละที่ เจอกันน้อยลง บวกกับผมเรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ งานยากขึ้นจนไม่มีเวลาว่าง ผมเริ่มเหนื่อยจากการทำงานที่ร้านแล้วยังต้องกลับมาทำงานส่งอาจารย์ที่บ้านต่อจนเช้า แล้วถึงจะตื่นไปเรียนตอนบ่าย ผมได้คุยกับพี่เจ้าของร้านว่าสิ้นเดือนนี้ผมจะขอออกก่อนนะครับ พอดีเรียนหนักมาก ผมขอพักหน่อยนะครับ พี่เขาก็ตอบโอเค จนวันหนึ่งหลังจากที่คุยกับพี่เจ้าของร้านไม่นาน ผมก็ไปทำงานตามปกติได้มาเจอกับพนักงานผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมาทำงานวันแรก ขอใช้ชื่อว่าJ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนนู้น คนนี้ เพื่อนๆพี่ๆร่วมงานมาจีบ มาชอบ ผมก็คงอยุ่ในกลุ่มนั้นแหละมั้งครับ แบบพวกเห่อของใหม่ ผมก็แซวเล่นเป็นธรรมดา และทุกคนก็มารู้ทีหลังว่าJมีแฟนแล้ว ผมก็เห็นแฟนของJ มารับมาส่ง แต่! มันก็ยิ่งทำให้ทุกคนต่างแซวJ หนักขึ้นถึงเรื่องแฟนของJ หนึ่งในนั้นคงรวมผมไปด้วย เหมือนมันกลายเป็นประเพณีของร้านไปแล้วว่าใครมีแฟน แล้วแฟนมาที่ร้านนี่โดนแซวไม่หยุดแน่ จนวันหนึ่งหลังจากเลิกงานผมก็กลับบ้านตามปกติ แต่มีไลน์หนึ่งเด้งขึ้นมาว่าฝันดีนะ ผมก็เปิดดู อ้าว!นี่มันJ นี่หว่า ผมยิ่งสงสัยว่าJแอดมาได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่เคยมี ไม่เคยขอไอดีไลน์กันมาก่อน และยิ่งสงสัยหนักตรงที่Jเอาไลน์ผมมาจากไหนว่ะ ด้วยนิสัยที่แย่ๆของผม ผมก็คุยดิคับ Jบอกว่า รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ถ้าเขาทักมาแฟนผมจะว่าไหม ผมก็ตกใจและผมก็ถามถึงแฟนของJ เขาก็บอกว่ามันจะมาสนใจอะไร ทุกวันนี้เหมือนต่างคนต่างอยุ่ ทะเลาะกันทุกวัน เขาก็เล่าถึงแฟนเขาให้ผมฟัง หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันเรื่องแฟนของJ บวกกับคุยเรื่องทั่วไปกันมาเรื่อย
ถึงตอนนี้ผมก็ออกจากงานแล้ว แต่ก้ยังติดต่อกับพี่ๆที่ร้านอยู่ Jก็ยังไปทำงานอยู่ พี่ที่ร้านบางคนก็รู้ว่าเราแอบคุย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ยังแซวJอยู่เหมือนเดิม เราทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร เหมือนพวกหญิงร้ายชายเลวยังไงไม่รู้ ยอมรับว่ามันไม่ดีคับ แต่ถึงตอนนั้นมันก็รู้สึกเหมือนกลับตัวไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะบอกJยังไง ผมรู้ว่าJคงมีใจให้ผมไปแล้ว แต่ผมกับไม่พูดไม่ปฏิเสธอะไร ด้วยความที่ผมเป็นคนที่เกรงใจคนมากๆ แล้วยังเป็นคนแคร์คนอื่นมากๆด้วย (จนบางครั้งที่ทะเลาะกับแฟน แฟนยังบอกว่าผมเป็นคนแคร์คนอื่นเกินไป ไม่ว่าพี่ๆน้องๆ หรือเพื่อนๆ แคร์จนมากกว่าแคร์เธอ) ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่มีคนรักอยุ่แล้ว แต่ผมกลับมาคุยกับJ คงเป็นเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกไปวันๆแหละมั้ง เห็นเป็นความตื่นเต้น เรื่องราวผ่านไป
สองสามวันต่อมา N(แฟนของผม)ให้ผมไปหาที่บ้าน เธอให้ผมไปเอาของเพื่อไปส่งให้กับลูกค้า(แฟนผมขายสบู่ครับ) (ก็คงเป็นเหมือนที่ทุกคนเดากันแหละคับว่าเกิดไรขึ้น) ผมกะว่าไปแล้วก็กลับ ในโทรศัพท์ผมไม่ได้ปิดแชท ไม่ได้ลบอะไร เหมือนทุกครั้งที่ผู้ชายส่วนใหญ่เขาทำกัน ตอนนั้นพ่อแม่ของN ชวนให้ผมกินข้าว ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับพ่อแม่ของNอย่างเป็นทางการ ผมก็ตอบตกลง กินข้าวกันได้สักพัก Nของยืมโทรศัพท์เพื่อที่จะส่งโลเคชั่นให้ผมไปส่งของที่ไหน เธอก็ได้เจอกับแชทที่ผมคุยกับJ เธอถึงกับลุกออกไปจากบ้านทั้งๆที่เธอยังกินข้าวไม่หมด ส่วนผมทำตัวไม่ถูกยอมทนกินข้าวให้หมดและขออนุญาติแม่ของNออกไปคุยกับเธอ ถึงตอนนั้นNรู้ทุกอย่างหมดแล้ว จากการถามJโดยตรง จากพี่ๆที่ทำงานและจากเพื่อนของผม
ผมก็ยอมรับผิดทุกอย่างกับN แล้วบอกว่าจะไม่คุยกับJแล้ว...ก่อนกลับNบอกผมว่าถ้ายังเคลียไม่จบจะให้ผมค้างที่บ้านเธอ ผมปฏิเสธและยอมทิ้งโทรศัพท์ให้กับเธอไว้
พอผมกลับถึงบ้านผมยืมโทรศัพท์เพื่อนพยายามโทรหาN คุยกับเธอ ขอโทษเธอ จนข้ามคืนและผมโทรไปเคลีย ไปขอโทษJ เมื่อผมเคลียกับJเรียบร้อย ผมไม่ได้นอน กว่าจะได้นอนก็เช้าไปแล้ว ตอนเที่ยงของวันนั้นNมาถึงที่บ้านผม Nเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับเก็บข้าวของ เสื้อผ้าเธอและเอาโทรศัพท์มาคืนผม ผมสะดุ้งตื่นมาเห็นNกำลังเก็บของ ผมลุกขึ้นและพยายามรั้งNไว้ แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเธอก็ไป...
หลังจากนั้นมา Nบล๊อกทุกอย่างจากผมหมด ผมไม่สามารถติดต่อกลับเธอได้ ผมรู้ว่าเธอเสียใจมาก และคงไม่อยากคุยกับผม ผมรู้สึกผิด ผมเลือกเธอ ผมรักเธอแต่สุดท้ายผมก็ต้องปล่อยเธอจากผมไป ผมเป็นคนผิด ผมไม่สามารถเรียกร้อง ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ผมไม่ได้หนีความจริง ผมเล่าให้คนอื่นฟัง ผมพยายามไปหาเธอที่บ้าน ผมนั่งรอเธออยู่หน้าบ้าน เธอออกมาบอกกับผมแค่ว่าไม่มีอะไรจะคุยด้วย ผมนั่งรอเธอจนค่ำ สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาแบบไม่เข้าใจกัน
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ผมรู้สึกผิดมากๆ ผมรู้ตัวว่าผมคิดได้ในวันที่สายไปแล้ว Nไว้ใจผมมากๆแต่ผมกับทำแบบนี้กับเขา
ผมขอโทษที่ทำให้5ปีมันหมดความหมาย
ผมขอโทษที่ทำให้ความรักของเรามันไรค่า
ผมขอโทษที่ผ่านมาผมดูแลคนที่ผมรักไม่ดี
ผมขอโทษที่คนทำตัวไม่ดีกับคนที่ผมรัก
ผมขอโทษที่ทำให้คนที่ผมรักเสียใจ
ผมไม่รู้ว่าเรื่องของผมมันจะแก้ไขอะไรได้ไหม แต่ผมจะไม่เลิกรักเธอ ผมคิดถึง ผมจะรอเวลา เผื่อว่าเวลาจะช่วยอะไรได้ และผมจะมาช่วยเตือนทุกคนที่มีเหตุการณ์ หรือว่าเป็นคนเจ้าชู้แบบผม ผมคงเลิกเป็นคนแบบนั้นแล้ว แต่มันก็สายไปอยู่ดี ผมอยากบอกกันทุกคนว่าอย่าทำอะไรแบบนี้เหมือนผม เพราะว่าคุณจะทำให้คนที่รักคุณเสียใจและคุณจะมาคิดได้ในตอนที่สายไปเหมือนผม ผมขอโทษนะ...
***ผมอยากรู้ว่าผมควรทำยังไงต่อไปดี ให้เธอกลับมารักผม ***