รู้ทั้งรู้สุดกู่ร้องก้องกลับ
รู้ไปแล้วจากลับไร้ลมหวน
รู้แก่ใจต้องปล่อยไปอย่าคร่ำครวญ
รู้สิ่งควรแต่ไม่อาจตัดขาดใจ

ถ้าปล่อยมือตอนนี้จะดีกว่า
ถ้าวันหน้าจะหนักหนาสักแค่ไหน
ถ้าไม่ตัดวันนี้จะช้ำใหญ่
ถ้ารักตัวต้องห่วงใยหัวใจตน

ได้แต่พร่ำน้ำคำคนเค้าบอก
ได้แต่กรอกใส่หู ไม่รู้กี่หน
ได้แต่ยอมรับชะตาก้มหน้าทน
ได้แต่หวังไม่นานพ้นลืมหมดใจ