วันที่ฟ้าไร้ซึ่งฝนโปรยปราย
วันที่แสงไม่ทอบนท้องนภาลัย
วันที่ต้นหญ้าไรสีเขียวชอุ่ม
วันที่ดินปราศจากความชุ่มชื่น
วันที่ในน้ำปราศจากปลา
วันที่ในนาปราศจากข้าว
วันที่พื้นดินเป็นหายนะของมนุษย์
วันที่นกไม่บินบนท้องฟ้า
วันที่ไร้น้ำค้างบนปลายหญ้า
วันที่ค่ำคืนปราศจากแสงดาว
วันที่ดวงอาทิตย์รักดวงจันทร์
วันที่เทพแห่งน้ำแข็งครอบครองดวงใจ
วันที่ไร้แสงแห่งศัทธาคอยปลอบใจ
วันที่สายลมไม่กลับมาเยี่ยมเยียน
วันที่เสียงเพลงปราศจากวิญญาณ
วันที่ความทุกข์ยากเข้าบ้านแห่งความสุข
วันที่ความหวังได้กล่าวลาขาดจากความเชื่อ
วันที่ความเย็นชาครอบงำกาลเวลา
วันที่ปราศจากแสงเงาเมื่อลำแสงอาทิตย์สาดส่อง
วันที่ละอองฝนชุ่มช่ำไปด้วยเลือดแห่งความเคียดแค้น
วันที่คำว่า"ความดี"เป็นแต่เพียง
อนุสรณ์ให้กล่าวถึง
วันที่คำว่า"เสียสละ"เป็นแต่เพียงนิทานในหนังสือหลอกเด็ก
วันที่คำว่า"ความรัก"เป็นแต่สายลมที่พัดผ่านไปมาแต่ไม่มีผู้ใดมองเห็น
วันที่คำว่า " อดทนนาน" เป็นแต่คำที่ถูกลบออกจากพจนานุกรม
วันที่คำว่า"สำนึก"เป็นแต่คำตัดพ้อต่อว่าเพื่อความสนุกสนาน
วันนั้นซิน่ะ"เจ้าจักรักเรา"-"ยิ้มให้เรา"-"และกลับมาหาเรา"

แด่
สหายข้าผู้ที่ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นเปิดหน้าต่างบ้านรับแสงแห่งศัทธา.