ทำไมทุกครั้งที่คุยกับคนที่บ้าน เราคุยดีๆ ขอดีๆ ทำความดีให้หมดแล้ว ไม่เลยสร้างปัญหาให้ทุกข์ใจอย่างวัยรุ่นสมัยนี้  เรายอมเขาทุกอย่าง แต่ก็ยังเรียกร้องอยู่
มาเปิดบ้านให้คนเช่ามา 1 ปี แล้วค่ะ เมื่อปีก่อนเราไม่ได้ยุ่งเรื่องนี้ เพราะไปอยู่ต่างประเทศ มีกับพี่สาวและแม่ที่ผบัดกันไปเก็บ เรากลับมานี่ยังไม่ได้ออกไปเที่ยว เมื่อวานนี้แม่ใช้ให้เราไปเก็บ เราจะไม่คิดอะไรมาก ถึงว่าได้ออกไปเที่ยว   จากที่เราพัก(บ้านพี่สาว+พี่เขย)ไปถึงบ้านเช่า ต้องนั่งรถเมล์ เรือ รถไฟฟ้า ต่อวิน  พอเก็บค่าเช่าเสร็จ เราไปเที่ยวของเราอย่างสบายใจ และได้มีการนัดกับเพื่อน
ขอเกริ่นก่อนนะค่ะว่า บ้านเช่าแต่ก่อนนั้น เป็นบ้านของแม่ค่ะ แต่ตอนนี้ได้มาทำเป็นบ้านเช่าค่ะ
พอตกเย็นกลับมาถึงบ้านเท่านั้นค่ะ ได้ยินเสียงพี่สาวกับแม่ให้พรตั้งแต่หน้าบ้านเลยค่ะ หาว่าไม่รู้จักหน้าที่ตัวเองตอนนั้นงงค่ะว่า  พี่เขยกลับมาถึงบ้านทำอะไรบ้าง ดูทีวี กิน นอน sex นั่งคือหน้าที่พี่เขย ส่วนพี่สาวกลับมาบ้าน มาดูลูกไม่กี่ชม.ค่ะ และส่วนเวลาที่เหลือขึ้นไปทำลูกกับพี่เขยค่ะ
แล้วเอาผลผลิตรุ่นแรกมานอนกับเราค่ะ ผลผลิตรุ่นสองนอนกับแม่ของเราค่ะ
แต่ก่อนเราอยู่ห้องนี้คนเดียว พอกลับมาจากไต้หวันต้องใช้ห้องแบ่งกับหลาน บางคืนเราว่าอยู่ในโพรง(ที่นอน) เราต้องรอให้ครอบครัวพี่สาวออกจากโพรงเราก่อน

เมื่อวานนี้เราอุตาห์ทำดีไปเก็บค่าเช่าให้  ถามสักคำว่าเหนื่อยเปล่าไม่มีค่ะ บ่นว่ากลับบ้านสายหาความสุข หาเงินไม่ได้ มีแต่ผลาญเงิน เราโมโหค่ะ เพราะเงินที่ได้จากค่าเช่านั้นแม่ให้ พี่คนเดียว แม่ให้เหตุผลว่าพี่มีครอบครัวแล้วค่าใช้จ่ายเยอะ โอเคยอมค่ะ แต่คำพูดที่ว่ามีแต่ผลาญเงิน  ด้วยความโมโหตะโกนว่า ถ้าบ้านแม่ไม่ทำเป็นบ้านเช่า หนูมีห้องเป็นของตัวเอง ไม่ต้องมานอนกับหลาย และไม่ต้องมาเป็นคนใช้ของครอบครัวพี่ด้วย
แม่ฟังหาว่าเราอยากได้เงินค่าเช่า ไม่มีคำว่าพี่น้อง ไม่มีนำ้ใจ
คำพูดแม่กับพี่สาวมันเจ็บและมันเหมือนบีบหัวใจลึกๆ เหมือนกับเขามาจองเวร  มีแต่ให้เราเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจหนูสักครั้ง