มันเป็นความรู้สึกที่มีต่อคนๆนึงค่ะ ไม่สนิทเลย เคยมีโอกาสคุยกัน2คนกับเค้าแค่ครั้งเดียวซึ่งก็คุยกันปกติดีค่ะ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรเพราะมันเป็นธุระค่อนข้างส่วนตัวด้วย แล้วก็เป็นหน้าที่อย่างนึงของเค้าด้วย แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่ได้มีโอกาสเจอบ่อยนัก ประมาณ1-2เดือนครั้ง แต่หลังจากเจอเค้าอีกทีเค้าทำเหมือนไม่สนใจว่าเราก็อยู่ตรงนั้นด้วย คือคุยกับคนอื่นก็ปกติดี เลยรู้สึกว่าโดนเกลียดไปแล้วมั้ง(แบบไม่รู้เหตุผล ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ค่ะ) ซึ่งเรามีนิสัยอย่างนึงคือถ้ารู้สึกว่าใครไม่ชอบเราเราจะออกห่างคนๆนั้นค่ะ เพราะถ้าอยู่ใกล้แล้วมันจะรู้สึกแย่ว่า เอ้อ เขาไม่ชอบเรานะ ประมาณนั้นน่ะค่ะ
ซึ่งเราเคยคิดว่าถ้ามีอะไรไม่ชอบใจก็พูดมาเลยน่าจะดีกว่า ก็หงุดหงิดปนสงสัยค่ะ แอบเศร้าด้วยว่าโดนเกลียดจากคนแบบนั้นได้ไง
ตอนนึงที่เรากำลังคุยกับผู้ใหญ่ที่รู้จักกัน เค้าก็เดินมาอยู่ข้างๆ คุยกับคนนั้นด้วย เราเลยเดินหลบไปอัตโนมัติเลย
หลังจากนั้นพอมีโอกาสเจอก็มีแค่มองกันอยู่ห่างๆ เค้าบ้าง เราบ้าง บางทีหันไปเห็นก็มองแบบต่างคนต่างมอง ไม่หลบสายตา แต่หลังๆ บางทีเค้านั่นแหละเป็นฝ่ายหลบเวลาเราหันไปเจอ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ค่ะ
หลายครั้งที่ต่างคนต่างจ้องมอง เป็นเพราะพอเราเห็นเค้ามองมาแล้วเรารู้สึกสตั๊นไป เหมือนหลบสายตาเค้าไม่ได้ทั้งๆที่ปกติเราเป็นคนไม่กล้ามองหน้าคู่สนทนาด้วยด้วยซ้ำ
แต่เราไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลยนะ กระทั่งมันผ่านมาหลายเดือน เห็นเค้าคุยกับคนอื่น ยิ้มได้หัวเราะได้แล้วมันอิจฉาด้วยเศร้าด้วย
จนมันเหมือนวันๆ ถ้าสมองว่างปุ๊บ เรื่องเค้าจะเข้ามาในหัวทันที
ตอนนี้พอนึกถึงเค้าแล้วมันปวดใจบอกไม่ถูกค่ะ เหมือนมันมีอะไรจุกอยู่จนอยากร้องไห้
ซึ่งเราภาวนาค่ะว่าขออย่ารู้สึกมากไปกว่านี้เลย แค่เศร้าที่โดนเกลียดหรือว่าอะไร