ยาวหน่อยนะครับผมขอทั้งระบายและให้กำลังใจให้ข้อคิดครับ(ผมแบ่งเป็นสองโพสครับ)
ผมไม่รู้ครับว่าใครเรียนจบมหาลัยบ้าง เรียนไม่จบบ้าง แต่ที่แน่ๆ ผมเรียนไม่จบครับ แต่ผมอยากออกมาเล่าสำหรับคนที่เรียนไม่จบคนหนึ่งที่โดนรีไทร์ แต่ผมกับซิ่งลาออกมาก่อน
ตอนที่ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมโดนคนแถวบ้าน ประชดและนินทาแทบทุกวันครับ เขาสอนหลานเขาว่า "โตขึ้นต้องตั้งใจเรียน จะได้ไม่เป็นแบบผม"..."พรุ่งนี้จะไปรับปริญญาน้องยุ้ย คนเก่งเค้าก็เรียนจบ รับปริญญา แต่งหน้าสวยๆ"..."เรียนไม่จบ จะไปทำงานอะไร จะไปทำไรกิน"...(เยอะครับ ผมจำได้แค่นี้)
คำพูดเหล่านั้นผมเจ็บมากๆครับได้แต่พูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไรเขาสอนหลานเขา ไม่เป็นไรเขาแค่นินทาสนุกปาก ผมทนได้ ผมไหว ผมได้แต่กลั้นน้ำตาตัวเอง ผมก็คิดในใจคิดว่าสักวันหนึ่ง ถ้าผมลุกขึ้นได้ประสบความสำเร็จ ผมจะปริ้นรูปผมติดหน้าบ้าน ทำป้ายประกาศเลยแหละ(เรียนจบแล้วโว้ย!!) แต่ตอนนั้นผมทำได้แค่ยิ้มให้ และเดินจากมา
คำพูดของคนแถวบ้านไม่เท่าไรครับ แต่คำพูดของคนในครอบครัว ผมเจ็บมากๆครับเพราะผมแคร์เค้ามาก เพราะเค้าคือพ่อของผมเอง!!
เมื่อก่อนเวลาพ่อผมเมาทีไร จะชอบพูดประชด เจ็บมากถึงมากที่สุดเลยครับ ผมก็ทำได้แค่นิ่งๆ ไม่พูดมากเพราะผมรู้ว่าพ่อเจ็บมากกว่า ผมหลายพันเท่า!!!
(ผมจะเล่าตอนที่ผมกำลังจะโดนรีทายนะครับ)
ตอนปี1เทอม1 ผมเรียนดีมากเกรดสวยเลยแหละ พอตอนเทอม2 เกรดผมเริ่มลดลงมาหน่อยหนึ่ง แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์กำหนดที่ทางมหาลัยตั้งไว้ ทางมหาลัยตั้งไว้ที่2.00
แต่พอจะเข้าปี 2 เทอม1 ผมได้เลิกกับแฟนครับ แฟนคนนี้ผมรักมากกกก!!! จนนำมาซึ่งทำให้ผมทำผิด!!! คิดผิดมากที่สุด!!ในชีวิตที่ตัดสินใจอะไรมา!!! ครับใช่ครับ!! ผมประชดแฟนเก่าด้วยการไม่เข้าเรียน ให้แฟนเก่าได้รู้ว่าไม่เข้าเรียนชีวิตพังเพราะเขา (อย่าพึ่งด่าผมนะครับผมรู้ครับว่าคิดผิดมากแต่ผมทำมันไปแล้ว มันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว)
1ปีเต็มที่ผมไม่เข้าเรียน แต่เวลาสอบไปสอบ มันเลยทำให้เกรดผมลดลงมาเร็วมาก จนติด เตือนครั้งที่1 ผมเห็นแล้วหวั่นนิดๆ แต่ผมยังไม่รู้สึกอีก เหมือนกายเป็นคนติดเที่ยวติดเพื่อนเที่ยวไปเลยครับ(เพราะแหกกรอบออกมา ไม่เคยเที่ยว ไม่เคยดื่นเหล้า พอได้ดื่มได้เที่ยวซักสนุก สลิดมากครับตอนนั้นผมอ่า อาจเป็นเพราะอยู่ในกรอบมานานมั่งครับ ลูกทหารตำตรวจก็แบบนี้แหละครับอยู่ในกรอบตลอด)
ปี2 เทอม2โดนเตือนอีกครั้ง แต่คราวนี้ เริ่มเครียดมากกกกกกกกกกก!! ที่บ้านรู้ พยายามช่วยเราทุกอย่าง
พอเข้า ปี3เทอม1 นี้ละครับชีวิตเปลี่ยนอีกครั้ง พยายามทุกๆอย่าง ทุกๆทาง แต่มันเหมือนมีอุปสรรคขัดขว้างตลอด เช่นจะส่งงานอาจารย์ หาข้อมูลอย่างดีอย่างลึก ได้15แผ่น ส่งให้อาจาร์ แต่อาจารย์กลับได้แค่3แผ่น, เวลาอ่านหนังสือตั้งใจสอบ ตั้งใจอะไรมากๆเหมือนมันพลาดไปหมดเลย ช่วงนั้นชีวิตลงเหวตลอดเวลา มันเหมือนมะเร็งระยะสุดท้ายที่พยายามรักษา พยายามรักษาตัวเองให้อยู่ได้นานที่สุด
ร้องไห้ คิดมาก ป่วยบ่อย (โรคที่ป่วยไม่พบสาเหตุด้วยเจาะเลือด3ครั้งก็ไม่พบสาเหตุ) ถึงขั้นทะเลาะกับพยาบาลเพราะเครียดมาก ทะเลาะกับแฟน(แฟนใหม่) ทะเลาะกับย่า(คนนี้แหละที่ไม่น่าจะทะเลาะด้วย แต่กลับทะเลาะจน ย่าร้องไห้ ผมเลวมากๆ พอพูดถึงตอนนี้ทีไร น้ำตาผมไหลทุกที)
และสุดท้ายผมก็ซิ่งลาออกก่อน ก่อนที่จะโดนรีไทร์
วันที่ผมจำได้!! และไม่เคยลืม!!มันเป็นภาพที่ พ่อกับแม่มาขนของที่หอผม แม่บอกกับผมว่าพ่อ แอบไปร้องไห้กับยาม ผมแทบทรุดเลยได้แต่โกรธตัวเองว่าผมทำอะไรลงไปเมื่อปีก่อน ผมทำอะไรลงไป!!! ผมคิดอะไร!! ทำไมถึงเป็นคนคิดโง่ๆแบบนั้น!!! ตั้งใจประชดแฟนเก่า แล้วแฟนเก่าเสียใจไหม เค้ารู้ไหม!!!...ไม่เลย!! คนที่รู้คือพ่อแม่ คนที่เสียใจคือพ่อแม่!!! ผมได้แต่คิดไปน้ำตาไหลไป นึกภาพที่พ่อกับแม่บอกว่าจะแต่งตัวสวยๆหล่อๆ เหมารถตู้ไป เพื่อจะมารับปริญญาของผมในมหาลัยนี้มันคือความภาคภูมิใจของพ่อแม่ที่เห็นลูกเรียนจบ แค่นั้นแหละผมโคตรโกรธตัวเองเลย ได้แต่คิดมาก คิดด่าตัวเอง (มหาลัยที่ผมครั้งหนึ่งเคยดข้ามาเรียน มันคือมหาลัยที่เป็นคู่ปราบกับจุฬาครับ คงเดากันได้นะครับ)
แล้วผมก็ย้ายมาอยู่กับแฟนใหม่ ผมละอายใจมากครับ ไม่อยากเจอหน้าใครเลย เห็นหน้าพ่อกับแม่ทีไรน้ำตาไหลออกมาทุกที ผมเลยเลี่ยงที่จะไม่เจอใคร แต่มันกับกายเป็นว่า ความรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่อยู่ในใจผม มันเริ่มกัดกินจนผมรู้สึกแย่ มองไม่เห็นทางออก คิดว่าชีวิตนี้มันจบลงแล้วไปต่อไม่ได้แล้วแค่เรียนยังเรียนไม่จบอายเพื่อน อายญาติพี่น้อง อายน้องตัวเอง และละอายใจแก่พ่อแม่มาก จึงนำมาให้ผม คิดฆ่าตัวตายเพื่อหนี้ทางออก ผมพยายามฆ่าตัวตาย2ครั้ง แฟนผมเห็นทุกครั้งและช่วยทุกครั้ง ตอนที่ช่วยก็ทั้งด่าทั้งสอนผม ผมก็เก็บไปคิดนะ ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับแฟน ทะเลาะกันตลอดเลยครับ ทั้งรุนแรงและไม่รุนแรง ผมกายเป็นคนโมโหร้ายกายเป็นคนคิดมาก ปากไว้ ปากหาเรื่อง ฟอร์มจัด หงุดหงิดง่าย อวดเก่ง แย่มากตอนนั้นอึดอัดมากครับที่เป็นอีกคนในตอนนั้นพยายามแก้ให้กลับมาเป็นคนเดิมก็แก้ได้แค่2วัน แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แย่มากจริงๆ จนเธอทนไม่ไหวก็เลิกกับผมไปผมก็กลับมาอยู่บ้าน บอกตรงๆผมโคตรเสียใจจะมีสักกี่คนที่ทนผมในขณะที่ผมเลวสุดๆ เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา เธอก็ไม่กลับมาแล้ว ผมก็ได้แต่พูดในใจอย่าทิ้งเราไป อย่าปล่อยให้เราเจอปัญหาคนเดียว เราเป็นแบบนี้เรียนไม่จบเธอยังจะทิ้งเราไปอีกคนเหรอ ไม่ให้กำลังใจไม่สู้ไปด้วยกันอีกเหรอ ผมเสียใจมากๆอีกครั้งหนึ่ง
ช่วงเวลาทั้งหมดนั้น ชีวิตผมพังหมดแล้วหมดเลยครับ หมดแล้วจริงๆ
วันที่ผมโดนรีไทร์...(ความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งที่โดนรีไทร์)
ผมไม่รู้ครับว่าใครเรียนจบมหาลัยบ้าง เรียนไม่จบบ้าง แต่ที่แน่ๆ ผมเรียนไม่จบครับ แต่ผมอยากออกมาเล่าสำหรับคนที่เรียนไม่จบคนหนึ่งที่โดนรีไทร์ แต่ผมกับซิ่งลาออกมาก่อน
ตอนที่ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมโดนคนแถวบ้าน ประชดและนินทาแทบทุกวันครับ เขาสอนหลานเขาว่า "โตขึ้นต้องตั้งใจเรียน จะได้ไม่เป็นแบบผม"..."พรุ่งนี้จะไปรับปริญญาน้องยุ้ย คนเก่งเค้าก็เรียนจบ รับปริญญา แต่งหน้าสวยๆ"..."เรียนไม่จบ จะไปทำงานอะไร จะไปทำไรกิน"...(เยอะครับ ผมจำได้แค่นี้)
คำพูดเหล่านั้นผมเจ็บมากๆครับได้แต่พูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไรเขาสอนหลานเขา ไม่เป็นไรเขาแค่นินทาสนุกปาก ผมทนได้ ผมไหว ผมได้แต่กลั้นน้ำตาตัวเอง ผมก็คิดในใจคิดว่าสักวันหนึ่ง ถ้าผมลุกขึ้นได้ประสบความสำเร็จ ผมจะปริ้นรูปผมติดหน้าบ้าน ทำป้ายประกาศเลยแหละ(เรียนจบแล้วโว้ย!!) แต่ตอนนั้นผมทำได้แค่ยิ้มให้ และเดินจากมา
คำพูดของคนแถวบ้านไม่เท่าไรครับ แต่คำพูดของคนในครอบครัว ผมเจ็บมากๆครับเพราะผมแคร์เค้ามาก เพราะเค้าคือพ่อของผมเอง!!
เมื่อก่อนเวลาพ่อผมเมาทีไร จะชอบพูดประชด เจ็บมากถึงมากที่สุดเลยครับ ผมก็ทำได้แค่นิ่งๆ ไม่พูดมากเพราะผมรู้ว่าพ่อเจ็บมากกว่า ผมหลายพันเท่า!!!
(ผมจะเล่าตอนที่ผมกำลังจะโดนรีทายนะครับ)
ตอนปี1เทอม1 ผมเรียนดีมากเกรดสวยเลยแหละ พอตอนเทอม2 เกรดผมเริ่มลดลงมาหน่อยหนึ่ง แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์กำหนดที่ทางมหาลัยตั้งไว้ ทางมหาลัยตั้งไว้ที่2.00
แต่พอจะเข้าปี 2 เทอม1 ผมได้เลิกกับแฟนครับ แฟนคนนี้ผมรักมากกกก!!! จนนำมาซึ่งทำให้ผมทำผิด!!! คิดผิดมากที่สุด!!ในชีวิตที่ตัดสินใจอะไรมา!!! ครับใช่ครับ!! ผมประชดแฟนเก่าด้วยการไม่เข้าเรียน ให้แฟนเก่าได้รู้ว่าไม่เข้าเรียนชีวิตพังเพราะเขา (อย่าพึ่งด่าผมนะครับผมรู้ครับว่าคิดผิดมากแต่ผมทำมันไปแล้ว มันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว)
1ปีเต็มที่ผมไม่เข้าเรียน แต่เวลาสอบไปสอบ มันเลยทำให้เกรดผมลดลงมาเร็วมาก จนติด เตือนครั้งที่1 ผมเห็นแล้วหวั่นนิดๆ แต่ผมยังไม่รู้สึกอีก เหมือนกายเป็นคนติดเที่ยวติดเพื่อนเที่ยวไปเลยครับ(เพราะแหกกรอบออกมา ไม่เคยเที่ยว ไม่เคยดื่นเหล้า พอได้ดื่มได้เที่ยวซักสนุก สลิดมากครับตอนนั้นผมอ่า อาจเป็นเพราะอยู่ในกรอบมานานมั่งครับ ลูกทหารตำตรวจก็แบบนี้แหละครับอยู่ในกรอบตลอด)
ปี2 เทอม2โดนเตือนอีกครั้ง แต่คราวนี้ เริ่มเครียดมากกกกกกกกกกก!! ที่บ้านรู้ พยายามช่วยเราทุกอย่าง
พอเข้า ปี3เทอม1 นี้ละครับชีวิตเปลี่ยนอีกครั้ง พยายามทุกๆอย่าง ทุกๆทาง แต่มันเหมือนมีอุปสรรคขัดขว้างตลอด เช่นจะส่งงานอาจารย์ หาข้อมูลอย่างดีอย่างลึก ได้15แผ่น ส่งให้อาจาร์ แต่อาจารย์กลับได้แค่3แผ่น, เวลาอ่านหนังสือตั้งใจสอบ ตั้งใจอะไรมากๆเหมือนมันพลาดไปหมดเลย ช่วงนั้นชีวิตลงเหวตลอดเวลา มันเหมือนมะเร็งระยะสุดท้ายที่พยายามรักษา พยายามรักษาตัวเองให้อยู่ได้นานที่สุด
ร้องไห้ คิดมาก ป่วยบ่อย (โรคที่ป่วยไม่พบสาเหตุด้วยเจาะเลือด3ครั้งก็ไม่พบสาเหตุ) ถึงขั้นทะเลาะกับพยาบาลเพราะเครียดมาก ทะเลาะกับแฟน(แฟนใหม่) ทะเลาะกับย่า(คนนี้แหละที่ไม่น่าจะทะเลาะด้วย แต่กลับทะเลาะจน ย่าร้องไห้ ผมเลวมากๆ พอพูดถึงตอนนี้ทีไร น้ำตาผมไหลทุกที)
และสุดท้ายผมก็ซิ่งลาออกก่อน ก่อนที่จะโดนรีไทร์
วันที่ผมจำได้!! และไม่เคยลืม!!มันเป็นภาพที่ พ่อกับแม่มาขนของที่หอผม แม่บอกกับผมว่าพ่อ แอบไปร้องไห้กับยาม ผมแทบทรุดเลยได้แต่โกรธตัวเองว่าผมทำอะไรลงไปเมื่อปีก่อน ผมทำอะไรลงไป!!! ผมคิดอะไร!! ทำไมถึงเป็นคนคิดโง่ๆแบบนั้น!!! ตั้งใจประชดแฟนเก่า แล้วแฟนเก่าเสียใจไหม เค้ารู้ไหม!!!...ไม่เลย!! คนที่รู้คือพ่อแม่ คนที่เสียใจคือพ่อแม่!!! ผมได้แต่คิดไปน้ำตาไหลไป นึกภาพที่พ่อกับแม่บอกว่าจะแต่งตัวสวยๆหล่อๆ เหมารถตู้ไป เพื่อจะมารับปริญญาของผมในมหาลัยนี้มันคือความภาคภูมิใจของพ่อแม่ที่เห็นลูกเรียนจบ แค่นั้นแหละผมโคตรโกรธตัวเองเลย ได้แต่คิดมาก คิดด่าตัวเอง (มหาลัยที่ผมครั้งหนึ่งเคยดข้ามาเรียน มันคือมหาลัยที่เป็นคู่ปราบกับจุฬาครับ คงเดากันได้นะครับ)
แล้วผมก็ย้ายมาอยู่กับแฟนใหม่ ผมละอายใจมากครับ ไม่อยากเจอหน้าใครเลย เห็นหน้าพ่อกับแม่ทีไรน้ำตาไหลออกมาทุกที ผมเลยเลี่ยงที่จะไม่เจอใคร แต่มันกับกายเป็นว่า ความรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่อยู่ในใจผม มันเริ่มกัดกินจนผมรู้สึกแย่ มองไม่เห็นทางออก คิดว่าชีวิตนี้มันจบลงแล้วไปต่อไม่ได้แล้วแค่เรียนยังเรียนไม่จบอายเพื่อน อายญาติพี่น้อง อายน้องตัวเอง และละอายใจแก่พ่อแม่มาก จึงนำมาให้ผม คิดฆ่าตัวตายเพื่อหนี้ทางออก ผมพยายามฆ่าตัวตาย2ครั้ง แฟนผมเห็นทุกครั้งและช่วยทุกครั้ง ตอนที่ช่วยก็ทั้งด่าทั้งสอนผม ผมก็เก็บไปคิดนะ ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับแฟน ทะเลาะกันตลอดเลยครับ ทั้งรุนแรงและไม่รุนแรง ผมกายเป็นคนโมโหร้ายกายเป็นคนคิดมาก ปากไว้ ปากหาเรื่อง ฟอร์มจัด หงุดหงิดง่าย อวดเก่ง แย่มากตอนนั้นอึดอัดมากครับที่เป็นอีกคนในตอนนั้นพยายามแก้ให้กลับมาเป็นคนเดิมก็แก้ได้แค่2วัน แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แย่มากจริงๆ จนเธอทนไม่ไหวก็เลิกกับผมไปผมก็กลับมาอยู่บ้าน บอกตรงๆผมโคตรเสียใจจะมีสักกี่คนที่ทนผมในขณะที่ผมเลวสุดๆ เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา เธอก็ไม่กลับมาแล้ว ผมก็ได้แต่พูดในใจอย่าทิ้งเราไป อย่าปล่อยให้เราเจอปัญหาคนเดียว เราเป็นแบบนี้เรียนไม่จบเธอยังจะทิ้งเราไปอีกคนเหรอ ไม่ให้กำลังใจไม่สู้ไปด้วยกันอีกเหรอ ผมเสียใจมากๆอีกครั้งหนึ่ง
ช่วงเวลาทั้งหมดนั้น ชีวิตผมพังหมดแล้วหมดเลยครับ หมดแล้วจริงๆ