1 เดือนที่ผ่านมา เหมือนนอนหลับแล้วฝันไป ว่าได้พบเจอพ่อเหม
ได้ผ่านช่วงเวลาที่ดีและร้ายมาด้วยกัน  พ่อเหมทำให้เราหลงรัก
ทำให้เราอยากปกป้อง ยามพ่อได้พบเจอเรื่องราวร้ายๆในชีวิต
แต่แล้วเมื่อเวลาหมดลง  ประหนึ่งได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกให้ตื่นจากฝัน
ความจริงพ่อเหมไม่มีตัวตน ไม่มีอยู่จริง มือเราเอื้อมสัมผัสตัวพ่อไม่ได้
มีแต่หัวใจที่รักพ่อเหม มีแต่ความทรงจำที่ทำให้นึกถึงภาพพ่อเหมได้


ความจริงแล้วข้าบดินทร์เป็นเพียงละคร แต่ทำไมเราถึงรู้สึกผูกพันกับพ่อเหมได้มากขนาดนี้
ไม่ใช่เพราะความเป็นแฟนคลับนะ เรารักชายพีร์มากก็จริง แต่ละครจบเราไม่รู้สึกอาลัยขนาดนี้


เหมือนพ่อเหมยังดำเนินชีวิตต่อไปเรื่อยๆ พ่อคงเดินทางไปเมืองวิลาศแล้ว
และเราซึ่งอยู่ในยุคปัจจุบันก็ดำเนินชีวิตของตนต่อไป ต่างคนต่างใช้ชีวิต
ทุกคนเดินสวนกันบนแผ่นดินสยามนี่แหละ แค่ต่างภพกัน


อยากเขียนจดหมายส่งความคิดถึงไปถึงพ่อเหมแลครอบครัว
บางทีก็อยากมีไทม์เเมชชีน จักได้ขี่ไปเยี่ยมพ่อเหมที่อยุธยา
อยากย้อนเวลากลับไปเมื่อ 160 ปีก่อน อยากมีตัวตนอยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน
อยากไปช่วยพ่อเหมกับแม่ลำดวนเลี้ยงเจ้ามาลัย แต่ความจริงได้แค่เพ้อฝัน


รู้สึกเหมือนโดนอาปิ่นของพ่อเหมวางยาเข้าให้แล้ว
ต้องแก้ด้วยวิธีใดถึงจะถอนพิษยาแห่งความอาลัยนี้ได้
เหมือนโดนมนต์สะกดให้รักพ่อเหมเข้าเต็มๆ
แล้วสุดท้ายก็มากระชากตัวพ่อเหมกลับไปไม่ให้พบเจออีก
อาปิ่นช่างใจร้ายยิ่งนัก


ตอนนี้เหมือนคนป่วยเป็นโรคป่วง(ประสาท)
มองไปทางไหนก็เห็นแต่รอยยิ้มของพ่อเหมไปหมด
พ่อช่างใจร้ายกับพวกเรายิ่งนักพ่อเหม
มาขโมยหัวใจแล้วก็โบกมือลาจากไปไม่มีวันกลับ...