เป็นเรื่องปกติที่บทละครกับบทในนวนิยายจะต่างกันบ้างเพื่อเพิ่มความสุขในการดู
ในหลายเรื่องที่เพิ่มมาก็สนุกได้มากทั้ง เพลงดาบอาถมาตย์ใต้ หรือแม่บัวที่เลวได้ใจเกินนวนิยายไปมาก
ในหลายตอนที่ดูมา ผมรู้สึกสนุกและฟินมากถึงจะต่างจากนวนิยายไปบ้างผมก็โคตรชอบเลย ที่ผมจะติก็แค่ในตอนจบนี้เท่านั้น
คือผมไม่แน่ใจว่าผมหวังมากเกินไปหรือไม่ แต่ผมถามเพื่อนที่เคยอ่านมาก็คิดเหมือนกันเลย
ผมมาดูย้อนหลังแล้วลองพิจารณาดู(ดูสดก็ดูแต่ดูแบบไม่ปลื้มเลยบ่นกับเพื่อนมากกว่าว่าไม่ค่อย happy เท่าไร)คือถ้าไม่คิดถึงนวนิยาย ตอนจบก็ทำได้ดีทีเดียว ถึงหลายคนหวังว่าจะจบแบบ คนทำดีแล้วได้ดี(พ่อเหมทำดีไว้มากแล้วมียศใหญ่โตครองรักกับแม่ลำดวนตลอดไป) แต่กลับจบแบบ รักชาติยิ่งชีพ(ยอมสละชีวิตเพื่อชาติบ้านเมืองโดยไม่คิดถึงความสุขส่วนตน) แต่ก็ไม่ติเพราะละครมาแนวนี้อยู่แล้ว
หลังจากนี้ผมจะเล่าเรื่องในนวนิยายว่าเป็นอย่างไร
คือในนวนิยายบอกไว้ว่า พวกวิลาศต้องการตัวหลวงสุรบดินทร์จริง แต่ฝั่งไทยไม่ยอมเพราะ เห็นว่าหลวงสุรบดินทร์เป็นคนดีทำเพื่อบ้านเมืองและกลัวซ้ำรอยกับเจ้าพระยาบริรักษ์ ผู้เป็นพ่อ แต่หลวงสุรบดินทร์รักชาติมากจึงตัดสินใจไปเอง จมื่นไวยวรนาถสั่งให้ทหารจับตัวหลวงสุรบดินทร์ขังไว้เพื่อไม่หลวงสุรบดินทร์ทำเช่นนั้น แต่สุดท้ายหลวงสุรบดินทร์ก็หนีออกไปได้ แล้วไปเมืองปากน้ำเพื่อขอให้พระยาปากน้ำทำอย่างที่ตนคิด พระยาปากน้ำจึงส่งสารไปหาเจ้าพระยาพระคลังว่าจะส่งตัวหลวงสุรบดินทร์ให้ชาววิลาศวันพรุ่งนี้ วันรุ่งขึ้นทุกคนรู้ว่าห้ามหลวงสุรบดินทร์ไม่ได้ จึงยอมให้หลวงสุรบดินทร์ขึ้นเรือไปโดยหลวงสุรบดินทร์ถูกล่ามตรวนไว้ไม่สามารถนั่งลงเรือจึงต้องยืนแทนในตอนนี้หลวงสุรบดินทร์คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย(ไม่ขอเล่านะ)แล้วสุดท้ายจึงตัดสินใจกระโดดน้ำไป ททารวิลาศเหมือนกลัวเสียหน้าจึงดำลงไปหา แต่ก็หาไม่เจอลำดวนซึ่งขณะนี้อยู่อยุธยากรุงเก่ากำลังท้องแก่ท้องลูกคนที่ 2 รู้ข่าวว่าผัวตัวเองเศร้าเป็นอย่างมาก คุณปิ่นแม่ลำดวนจึงมาดูใจลำดวน 3วันหลังจากนั้นจึงพบศพชายหนุ่มที่คิดว่าเป็นหลวงสุรบดินทร์ 1 เดือนหลังจากนั้นที่กรุงเก่า ลำดวนท้องแก่เศร้าหมองกำลังรดน้ำต้นลำดวนหน้าบ้าน ได้ยินเสียงช้างและเห็นชายหนุ่มกำลังขี่มันตรงมา คุณปิ่นเห็นคิดว่าผีลอกกลางวัน เป็นลมหมดสติไป ลำดวนและคุณหญิงชมเห็นรู้ว่าเป็นพ่อเหมจึงวิ่งไปหาโอบกอดด้วยความรัก เหมเล่าความจริงให้ฟังว่า หลวงกำแพงและหมื่นจเด็จ ได้วางแผนช่วยตน โดนแอบส่งกวินให้ และหมื่นจเด็จผู้ชำนาญการว่ายน้ำรอช่วยอยู่ ประจวบเหมาะกับตามล่าหาหมื่นวิชัย(ในนวนิยายไม่ได้เข้ารีด)เจอ จึงนำศพหมื่นวิชิตแกล้งทำเป็นเหมโยนลงน้ำไป สุดท้ายเหมก็เป็นคนธรรมดาไม่มียศศักดิ์ใด ๆ และตอนจบก็ไปเมืองวิลาศในนามหมอนวด(ขอย่อนะ เพราะพิมพ์เองไม่ได้ก๊อปมา)ส่วนบทละคร ได้ดูแล้วน่าจะรู้นะ
คือผมหวังไว้ว่ามันน่าจะเป็นอย่างนี้ ผมรู้สึกในนวนิยาแต่ดีมาก แต่พอมาเปลี่ยนบทผมจึงไม่ปลื้มสักเท่าไร
ผมไม่ได้ว่าบทที่แต่งไม่ดี แต่บทนวนิยายอาจดีเกินไป
ขอออกตัวแรง ว่าผมไม่ได้ต่อว่า ทีมนักแสดง ทีมเสื้อผ้า ทีมตัดต่อหรือกำกับแสงสีเสียงแต่อย่างใด ถ้าจะมีคือติทีมเขียนบทละครตอนที่ 14 เท่านั้น(ตอนอื่นบอกเลยว่าชื่นชมด้วยใจจริง)
ปล.พิมพ์ผิด ชื่อผิด ขออภัย
#ข้าบดินทร์