บทประพันธ์ทำให้เรารู้สึกไม่ชอบใจเลยที่คุณปิ่นถือยศศักดิ์เมื่อเหมต่ำต้อยก็กีดกันเพราะไม่คู่ควรกับลูกตัวเองแม้จะรับราชการแล้วก็เป็นแค่ตะพุ่นยังไม่เทียบศักดิ์และศรีกับลูกสาว แต่จากบทละครที่ได้ใส่ความรู้สึกอีกมิติหนึ่งของคุณปิ่นเข้าไป ทำให้เราไม่รู้สึกรังเกียจคุณปิ่นอีกแล้ว บทละครทำให้เรารู้ว่าแท้จริงแล้วคุณปิ่นไม่ได้รังเกียจคุณเหมเพราะตกเป็นตะพุ่นแต่เป็นเพราะ..คุณเหมเลือกที่จะรับราชการเป็นทหาร คนเป็นแม่ในความเป็นจริงทุกยุคทุกสมัยย่อมห่วงอนาคตลูก แม้จะรู้ดีว่าคุณเหมทำเพื่อป้องกันชาติและทหารทุกคนมีใจเสียสละแม้แต่ชีวิตเพื่อชาติไม่ว่าอดีตหรือมาถึงปัจจุบัน แต่คนอยู่หลังอย่างครอบครัวลำดวน ก่อนจะตัดสินใจร่วมชีวิต ร่วมครอบครัว เขาต้องมีความกล้าหาญ ความรักและความเสียสละร่วมไปกับทหารที่ออกรบเพียงใด เราพึ่งจะเข้าใจหัวอกหัวใจของครอบครัวทหารก็เพราะดูละครฉากนี้จริงๆ คุณปิ่นห่วง กังกล ทุกข์ใจเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในอนาคตหากลูกต้องเป็นหม้ายหากผัวตายในการรบ นั้นไม่ใช่สิ่งที่ผิดเลย นางย่อมมีสิทธิ์ที่จะเตือนสติลำดวน แต่เมื่อลำดวนได้ตัดสินใจที่จะร่วมครองเรือนกับคุณพี่เหมแล้ว เราก็รู้ว่าแม่ยายอย่างคุณปิ่นก็ต้องร่วมหัวจมท้ายไปกับชีวิตทหารของคุณเหม ก็คงเหมือนกันทุกยุคสมัยที่คนในครอบครัวทหารกล้าทุกคนต้องเข้มแข็ง อดทน รอคอย เราสะท้อนใจจริงๆกับฉากเมื่อคืน เราเคยแต่เสียดาย สงสารทหารที่เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องชาติ แต่ไม่ค่อยจะเข้าใจหรือรับรู้ความรู้สึกของครอบครัวทหารจนได้มาดู..ข้าบดินทร์
ขอบคุณบทละคร ขอบคุณเกล็ดประวัติศาสตร์ในละครเรื่องนี้ที่ทำให้เราได้อะไรมากกว่าความบันเทิงจริงๆ