พออกหัก บทกวีเลยบังเกิด ใครที่ไม่สนใจความรู้สึกคนรัก
อยากให้ลองทบทวนดูใหม่ จะได้ไม่เป็นแบบนี้ ^^

ป.ล.ถ่ายทอดไม่เก่ง แค่อยากบรรยายความรู้สึกมันออกมาบ้าง

--------------------------------------------------------------------------------------

กำแพงที่เราสร้างขึ้นไว้กั้นเรากับเขา เราตั้งไว้สูงมาก และเพิ่มมันไปทุกวันๆ
โดยที่เรารู้ตัวและเคยชินกับมัน
เราคิดว่าคนที่อยู่ด้านหลังกำแพงก็คงรู้และเข้าใจดี

แต่ที่จริงเค้าคิดหวังว่าวันนึง จะมีวันที่เราพังกำแพงให้เค้าผ่านเข้าไปได้
เค้าก็รอ และรออยู่อย่างนั้น นานเสียจนเราคนที่สร้างกำแพง รู้สึกไปเองว่าเค้ายอมรับได้ กับสิ่งที่เราเป็นอยู่

จนถึงจุดนึงกำแพงนั้นไม่ได้สูงเพิ่มขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลดลงไป เราคิดว่าเรามีความสุขกันดี
และเขาเอง ก็คงจะมีความสุขเหมือนกัน โดยที่เราไม่รู้ว่าเราทำร้ายเค้าตลอดมา

จนวันนึง เค้าก็คิดได้ว่ากำแพงมันคงไม่สามารถพังลงได้อีกแล้ว เค้าจึงถอดใจเดินจากไป
พอเรารู้ เราพังกำแพงทั้งหมดที่มี โดยที่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แต่หลังจากกำแพงพังลง
คนที่รอ เค้าก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้วเหมือนกัน เราต่างโทษและเสียใจที่เขาทิ้งเราไป
แต่แท้จริงเรากลับไม่เคยมองตัวเอง ทั้งเรื่องความรู้สึกของเขา
ทั้งไอเรื่องกำแพงบ้าๆ ที่เราปล่อยมันไว้เนิ่นนานหลายปี

ถึงวันนี้เราคงต้องยอมรับความจริง ยินดีกับทางที่เขาเลือก และ จำเป็นบทเรียน
เรียนรู้จากเศษซากกำแพง ที่พังทลาย สิ่งที่เราทำมันขึ้นมา ทำให้เขาเสียใจ

แต่ อย่างน้อยครั้งนึง เราก็ยังมีความทรงจำดีๆด้วยกัน และกำแพงมันพังลงไปแล้ว
เราได้เห็นเขาชัดมากขึ้น ว่าที่ผ่านมา เขาต้องอดทนมากแค่ไหน
เราจะคอยมองเค้าที่กำแพงนี้ต่อไป แม้ว่าเขา จะไม่ได้อยากข้ามมาอีกแล้วก็ตาม