อยากขอบคุณและขอโทษทุกๆท่านที่ได้มาให้ความเห็น. ข้อคิด. ความห่วงใย. ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน   ขอขอบคุณจริงๆค่ะ. ขอโทษทุกท่านที่ให้กำลังใจแต่ฉันกลับตีโพยพีตายไม่เลิก.  ก็เหมือนตอนที่โทรไปหาอดีตสามี. เอาแต่ถามโน่นถามนี่จนเค้ารำคาญ. ด่าดิฉันหยาบๆคายๆแต่ดิฉันก็ยังไม่หยุดถาม ขอโทษทุกๆท่านจริงๆที่ทำให้ระเหี่ยใจไปตามๆกัน. ความคิดฉันเป็นเด็กค่ะ. โลกแคบ ทำงานก็ทำงานขายของอยู่ร้านคนเดียว. กลับบ้านมาก็อยู่กับสามีและลูก. ดิฉันไม่ทันคนอย่างที่บางความเห็นได้บอกจริงๆค่ะ. (พึ่งเริ่มรุ้ตัว)ที่ผ่านมามันเป็นความรู้สึกโทษตัวเอง.  อิจฉาเค้าที่เงินเดือนขึ้นแต่ดิฉันลำบาก อิจฉาที่เค้าจะไปเริ่มต้นกับผู้หญิงดีๆ. คิดถึง. รักเค้า. อยากได้คืน. ความคิดฉันเป็นเด็กมาตลอดอยู่กับความฝันและความหวัง.  หวังว่าวันนึงเค้าจะเลี้ยงดูเราเหมือนที่เราทำให้เค้า.  หวังว่าเรากำลังมีบ้านครอบครัวเรากำลังสบาย.  หวังว่าวันนึงเค้าจะเลิกติดสังคม. และที่ผ่านมาไม่เคยคิดว่าเค้านอกกาย. พอเค้าเลิกกับเรามันเหนือความคาดหมายไม่ได้อยู่ในแบบที่เราคิดไว้. เตรียมใจไม่ทัน. คิดไม่เป็น ไม่มีสติ. เหมือนสิ่งที่หวังไว้พังทลาย.ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีสติอยู่. แต่อยากขอโทษท่านที่ให้ความคิดเห็นความห่วง. ที่ดิฉันเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง. และอยากขอบคุณทุกความเห็นที่ให้ข้อคิด กำลังใจ ทุกความเห็นดิฉันอ่านซ้ำหลายรอบในแต่ละวัน. ขอบคุณจริงๆค่ะ. ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ(พี่ตูน. บอร์ดี้แสลมได้กล่าวไว้)หวังว่าวันนึงฉันจะกลับมามีความสุขค่ะ