สวัสดีค่ะ ดิฉันอยากจะมาเล่าประสบการณ์ท้องในวัยเรียน เด็กที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ เป็นข้อคิดเตือนใจให้วัยรุ่นไทยได้อ่านและเป็นข้อคิดในการใช้ชีวิตและการเอาตัวรอดของความรักในวัยรุ่น
ดิฉันเรียนในวิทยาลัยอาชีวฯแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด รูปร่างหน้าตาของฉันเองจัดว่าใช้ได้มีคนเข้าหามากมาย และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักค่ะ
ดิฉันได้คบกับแฟนคนหนึ่งเรียนในโรงเรียนเดียวกันแต่เขาอยู่คนละปีกับดิฉันและในขณะนั้นคิดแต่เพียงว่าเขานี่แหละคือคู่ชีวิต คือคนสุดท้าย เรามาหากันบ่อยๆ ดิฉันโดดเรียนไปเจอบ้าง (ในขณะนั้นเขาไม่ได้เรียนแล้ว) คบกันมาปีกว่าๆ เหมือนว่าจะรักกันมากวาดฝันวาดอนาคตไว้มากมาย ทั้งพาฉันไปเจอแม่และทางบ้านของเขา เขาบอกกับฉันว่าถ้าฉันเรียนจบเขาจะไปขายของกับฉัน จะเปิดร้านนั่นร้านนี่ ตอนนั้นมันสุขใจมากเหลือเกิน และนั่นมันทำให้ฉันตัดสินใจผิดพลาดที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
ดิฉันโดดเรียนบ่อยๆเข้า อาจารย์โทร.ไปหาผู้ปกครอง พอท่านรู้ท่านเสียใจได้ว่ากล่าวตักเตือน แต่ฉันไม่ฟังเพราะฉันดื้อ คิดว่าความคิดของตัวเองถูก คิดว่าใครก็มาห้ามไม่ได้ คิดว่าฉันก็รักของฉัน พอโดนพ่อแม่ว่าเข้ามากๆดิฉันน้อยใจหนีออกจากไปบ้านไปอยู่กรุงเทพฯซึ่งเป็นหอของเพื่อนเขา ดูเหมือนว่าเราจะรักกันมากขาดกันไม่ได้ ฉันไปอยู่ที่นั่นเป็นเดือนๆ จนมาวันหนึ่งได้มีโทรศัพท์จากแม่แฟนมาบอกว่าพ่อกับแม่มาตามหาฉันที่บ้านแฟน แต่เขาไม่เจอเขาได้มาคุยกับทางบ้านแฟน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อเลยจึงโทร.ไปถามพ่อ พ่อก็แกล้งบอกว่าไม่ได้ไป ไม่รู้ ไม่เห็น แล้วถามมาคำหนึ่งว่าสบายดีใช่ไหม? แค่คำเดียวมันทำให้ฉันรู้สึกผิดกับพ่อมาก เสียใจที่ฉันเลือกทางเดินนี้แต่ตอนนั้นฉันคิดว่ายังไงแฟนก็สำคัญกว่าเลยไม่ได้กลับไปบ้าน
วันหนึ่งเงินที่จะใช้ในชีวิตประจำวันที่กรุงเทพฯร่อยหรอเต็มที ฉันจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้านเพื่อไปพบหน้าพ่อแม่ ฉันกลับไปท่านทั้งสองด่าว่า (แต่มาวันนี้ฉันรู้แล้วว่าคำด่าคำว่าของพ่อแม่นั้นมันมีความหมายว่าพวกท่านห่วงใยและรักเราแค่ไหน) พ่อพูดกับเราแรงๆว่า เรามันของฟรีหรือไง ถ้าเขารักเราจริงก็ให้มาขอ ขณะนั้นฉันโกรธพ่อมากที่พ่อพูดคำนี้มา คิดแค่ว่าคนรักกันชอบกันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ดิฉันพูดกับพ่อว่าเขาดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ต่างต่างนานา (แต่ดิฉันมารู้ทีหลังว่าวันที่ฉันกลับบ้านแฟนของฉันไปพูดกับแม่เขาว่าเขาจะไม่เอาเรา เขาไม่ได้รัก เขาพูดว่าเราไม่ดีทั้งนั้น) ฉันร้องไห้แล้วพูดกับพ่อว่ากลับมาแล้วเป็นแบบนี้จะให้กลับมาทำไม.. ในที่สุดฉันก็ต้องดรอปเรียนไว้เพราะปวช.3เทอมแรกดิฉันแทบไม่ได้เข้าเรียน มันทำให้ฉันหมดสิทธิ์สอบทุกวิชา จึงดรอปไว้ที่ปวช.3
แต่ฉันก็ไปหาแฟนบ่อยๆ เพราะทั้งรักและหลงมาก แต่ฉันยังไม่รู้เบื้องลึกภายในใจของเขาว่าเขาคิดกับฉันเช่นไร
อยากให้วัยรุ่นไทยที่มีความรักได้อ่าน ข้อผิดพลาดท้องในวัยเรียน
ดิฉันเรียนในวิทยาลัยอาชีวฯแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด รูปร่างหน้าตาของฉันเองจัดว่าใช้ได้มีคนเข้าหามากมาย และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักค่ะ
ดิฉันได้คบกับแฟนคนหนึ่งเรียนในโรงเรียนเดียวกันแต่เขาอยู่คนละปีกับดิฉันและในขณะนั้นคิดแต่เพียงว่าเขานี่แหละคือคู่ชีวิต คือคนสุดท้าย เรามาหากันบ่อยๆ ดิฉันโดดเรียนไปเจอบ้าง (ในขณะนั้นเขาไม่ได้เรียนแล้ว) คบกันมาปีกว่าๆ เหมือนว่าจะรักกันมากวาดฝันวาดอนาคตไว้มากมาย ทั้งพาฉันไปเจอแม่และทางบ้านของเขา เขาบอกกับฉันว่าถ้าฉันเรียนจบเขาจะไปขายของกับฉัน จะเปิดร้านนั่นร้านนี่ ตอนนั้นมันสุขใจมากเหลือเกิน และนั่นมันทำให้ฉันตัดสินใจผิดพลาดที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
ดิฉันโดดเรียนบ่อยๆเข้า อาจารย์โทร.ไปหาผู้ปกครอง พอท่านรู้ท่านเสียใจได้ว่ากล่าวตักเตือน แต่ฉันไม่ฟังเพราะฉันดื้อ คิดว่าความคิดของตัวเองถูก คิดว่าใครก็มาห้ามไม่ได้ คิดว่าฉันก็รักของฉัน พอโดนพ่อแม่ว่าเข้ามากๆดิฉันน้อยใจหนีออกจากไปบ้านไปอยู่กรุงเทพฯซึ่งเป็นหอของเพื่อนเขา ดูเหมือนว่าเราจะรักกันมากขาดกันไม่ได้ ฉันไปอยู่ที่นั่นเป็นเดือนๆ จนมาวันหนึ่งได้มีโทรศัพท์จากแม่แฟนมาบอกว่าพ่อกับแม่มาตามหาฉันที่บ้านแฟน แต่เขาไม่เจอเขาได้มาคุยกับทางบ้านแฟน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อเลยจึงโทร.ไปถามพ่อ พ่อก็แกล้งบอกว่าไม่ได้ไป ไม่รู้ ไม่เห็น แล้วถามมาคำหนึ่งว่าสบายดีใช่ไหม? แค่คำเดียวมันทำให้ฉันรู้สึกผิดกับพ่อมาก เสียใจที่ฉันเลือกทางเดินนี้แต่ตอนนั้นฉันคิดว่ายังไงแฟนก็สำคัญกว่าเลยไม่ได้กลับไปบ้าน
วันหนึ่งเงินที่จะใช้ในชีวิตประจำวันที่กรุงเทพฯร่อยหรอเต็มที ฉันจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้านเพื่อไปพบหน้าพ่อแม่ ฉันกลับไปท่านทั้งสองด่าว่า (แต่มาวันนี้ฉันรู้แล้วว่าคำด่าคำว่าของพ่อแม่นั้นมันมีความหมายว่าพวกท่านห่วงใยและรักเราแค่ไหน) พ่อพูดกับเราแรงๆว่า เรามันของฟรีหรือไง ถ้าเขารักเราจริงก็ให้มาขอ ขณะนั้นฉันโกรธพ่อมากที่พ่อพูดคำนี้มา คิดแค่ว่าคนรักกันชอบกันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ดิฉันพูดกับพ่อว่าเขาดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ต่างต่างนานา (แต่ดิฉันมารู้ทีหลังว่าวันที่ฉันกลับบ้านแฟนของฉันไปพูดกับแม่เขาว่าเขาจะไม่เอาเรา เขาไม่ได้รัก เขาพูดว่าเราไม่ดีทั้งนั้น) ฉันร้องไห้แล้วพูดกับพ่อว่ากลับมาแล้วเป็นแบบนี้จะให้กลับมาทำไม.. ในที่สุดฉันก็ต้องดรอปเรียนไว้เพราะปวช.3เทอมแรกดิฉันแทบไม่ได้เข้าเรียน มันทำให้ฉันหมดสิทธิ์สอบทุกวิชา จึงดรอปไว้ที่ปวช.3
แต่ฉันก็ไปหาแฟนบ่อยๆ เพราะทั้งรักและหลงมาก แต่ฉันยังไม่รู้เบื้องลึกภายในใจของเขาว่าเขาคิดกับฉันเช่นไร