๑. เคยยินเสียงเศร้าโศกของโลกไหม
สะอื้นไห้โหยหวนชวนสงสาร
ฟ้าทลายดินถล่มน้ำซมซาน
ทรมานผลาญพร่าให้อาวรณ์

๒. เสียงก้องกึกอึกทึกและครึกโครม
คล้ายโพยมโหมคลั่งตามสังหรณ์
ตะวันมัวเหมือนจะร่วงหน่วงรอนรอน
เมฆาฟ้อนฝืนร่ายเริงระบำ

๓. สรรพสิ่งสังสารปานจะดับ
ต่อให้รับเทพชุบอุปถัมภ์
ก็มิพ้นอเวจีที่กระทำ
ใกล้เขมือบเกือบขย้ำดำทมิฬ

๔. หากเป็นใจเจ้าครวญอย่างหวนโหย
มิผิดโดยเดือนแจ้งแล้งแสงสิน
อันอาทิตย์บิดเร้นเป็นอาจิณ
ทุกสิ่งดิ้นสิ้นศรีและชีวา

๕. แล้วเหตุผลกลใดดวงใจเจ้า
ไม่เป็นเถ้าถ่านผงคงยศฐา
แหละต้องสูญสาบซ้ำธรรมดา
ประหนึ่งว่าเศษทรายหลายธุลี

๖. สมควรแล้วล้วนชัดวัฏจักร
ฟ้ายังหักเหือดสะบั้นมิทันหนี
ไฉนเลยเอ๋ยใจดวงใสนี้
จะไม่บี้แหลกเหลวเป็นเปลวลม

๗. หากลิขิตทิศทางเป็นอย่างว่า
และชาติหน้าเธอเป็นไฟใช้แรงข่ม
ฉันจะเป็นแมงเม่าเน่าโสมม
บินเข้าจมโลกันตร์ให้บรรลัย

๘. หากเธอเกิดเป็นเบ็ดมิเข็ดหลาบ
แม้ฉันทราบถึงนรกตกชั้นไหน
จะขอเป็นปลาหมอทุกบ่อไป
คงจะได้ไร้ชีวิตด้วยฤทธิ์เธอ

๙. หากแม้ฉันเป็นหนอนอ่อนพิษสง
เธอก็คงเป็นไก่ไปเสมอ
ให้เวียนว่ายตายเกิดเถิดพบเจอ
เพื่อบำเรอปรปักษ์หักต่อกัน