มีคนรอบข้างมากมายอยากมายืนในจุดที่ผมยืนอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าจุดนี้มันเครียดแค่ไหน เคยไหมที่พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าก็ทำไม่ได้สักที แต่มันต้องทำให้ได้ เพราะขึ้นหลังเสือมาแล้ว ลงไม่ได้แล้ว หันกลับไม่ได้แล้ว

ทุกคนเวลาเจอผมก็จะชื่นชมในตัวผมตลอด แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังผมไม่ได้เก่งอย่างที่เขาคิดเลย ที่ผมมายืนอยู่จุดนี้ได้เพราะได้รับความเมตตาจากหัวหน้า เขาเห็นความสามารถที่ผ่านมาของผม เขาคิดว่าผมทำได้ แต่มันก็ไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันใดๆเลยว่าถ้าผมทำเรื่องนั้นได้ดีแล้วจะทำเรื่องนี้ได้ดีด้วย มันใหม่มากสำหรับผม บางคนอาจบอกว่ามันต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่มันผ่านมาสักพักนึงแล้วครับ พยายามเท่าไหร่ผมก็ยังทำมันได้ไม่ดีไม่ถึงมาตรฐานสักที ยิ่งเวลาผ่านไป มันก็ทำให้ผมกดดันมากขึ้น หลายคนคิดว่าผมทำงานสบายแต่มันไม่ใช่เลย มันเครียดมากกว่าที่ทุกคนคิดจริงๆ

ด้วยอะไรหลายๆอย่าง ทำให้ผมถอยไม่ได้ ลาออกไม่ได้ ต้องสู้อย่างเดียว แต่อย่างที่บอกสู้เท่าไหร่พยายามเท่าไหร่มันก็ไม่ได้สักที

เห้อออ.. เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจนี่สิ