เคยคบและแต่งงานกับรุ่นพี่คนหนึ่งแต่พอเวลาผ่านไปเราขอเค้าเลิกเพราะเราคิดว่าเราไม่ได้รักเค้าแล้ว แต่การเลิกการมันไม่ได้ตัดขาดกันขนาดนั้นค่อยเป็นค่อยไป พอเวลาผ่านไปสักประมาณ 1 ปี เราก็มีคนเข้ามา เราก็เปิดใจคบกันเป็นแฟน คบกันมาได้เกือบ 2 ปี ก็มีปัญหาเรื่องการไม่เข้าใจ อาจเป็นเพราะอายุ เค้ายังเด็กยังเราเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้า แต่ระยะเวลาที่บอกเลิกเค้าก็มีติดต่อกลับมาทุกวันแต่ระยะการโทรหรือการเจอมันห่างจากเดิมมาก เป็นแบบนี้มาสักระยะ เราเลยคิดว่าเราควรเลิกแบบจริงจัง อย่าให้เค้ามาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้ นี่ก็เป็นเป็นเวลาที่เราทำใจมาสักพักแต่ก็ยังทำใจไม่ได้ โคตรเจ็บหัวใจ แบบว่าเจ็บมากเกินทน ได้แต่ภาวนาให้ผ่านไปวันๆเร็วๆ 
เลยกลับมาคิดว่าเราแค่ไม่รักคนเก่าเราขอเลิกมันเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ คือใจเราไม่อยากโกหกเค้า แต่ผลกระทำมันย้อนกลับมาทำร้ายเราขนาดนี้ เมื่อไหร่มันจะดีขึ้น พยายามออกไปหาที่สบายใจ แต่พอออกไปมันก็ไม่ช่วยอะไรจริง ตอนนี้ได้แค่ทนเจ็บกับความรู้สึกนี้และแบกมันต่อไป
รอวันที่จะหาย ไม่รู้ว่านานแค่ไหน พยายามเอาเรื่องแย่ๆๆ ในตัวเค้ามาเพื่อทำให้มีแรงดำเนินชีวิตต่อไป เหนื่อย เจ็บสุด คือเป็นเพราะกรรมตามสนอง การไม่รักกันมันบอกกันได้แต้ไม่ควรเงียบแบบนี้ ได้แต่บอกตัวเองไม่หาคำตอบ ไม่ตั้งคำถาม ไม่โหยหา แต่เราก็ไม่ทักไปหานะ พยายามสุด ไม่มีการแสดงให้เค้าเห็นว่าเราต้องการเค้าอยู่ T_T