“จำ” กับ “ลืม”

ตอนที่ยังเป็นเด็ก ...
เราคิดว่าการมีความ “จำ” ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ และนี่แหละที่เป็นดั่งพรสวรรค์

แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตวัยเกษียณ...เรากลับรู้สึกว่า “ลืม” ต่างหากที่เป็นวาสนาอย่างแท้จริง
การที่เรายัง “จำ” ความรู้สึกดีดีที่คนรอบข้างเคยให้ในวันที่รุ่งเรือง แต่ในวันนี้กลับไม่มีสิ่งนั้น
การที่เรายัง “จำ” ความเจ็บปวดและความไม่งดงามในอดีต
การที่เรายัง “จำ” ความรู้สึกดีดีที่เคยให้กับใครบางคน แต่เมื่อถึงวัยเกษียณคนคนนั้นไม่เคยมีเราอยู่ในสายตา

ชีวิตในยามนี้แหละ ที่เราอยากจะ "ลืม"

มีผู้รู้บอกว่า ชีวิตเราไม่ยืนยาว ให้ฝึกลืมกันบ้าง อย่าปล่อยให้สี่ห้องหัวใจเต็มไปด้วยความพยาบาท ความผูกใจเจ็บ ความคับแค้น ความเกลียดชัง

    “จำ” คือ ฉลาด
    “ลืม” คือ ปัญญา

แต่ “ลืม” ยากกว่า “จำ” มากมายหลายเท่านัก
เรามาลองฝึก “ลืม” กันบ้างเถอะ !