หมอพาลัยวัลย์ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาเธอไปที่บ้าน

“ คุณพาฉันมาบ้านใครกันคะ  ”
“ บ้านผมเองพอดีสั่งงานคนดูแลบ้านสักหน่อย  ”

กีรติจอดรถที่หน้าตึกใหญ่  ลัยวัลย์ยังนั่งเงียบหมอจึงบอกให้เธอลงจากรถ

“ ลงมาสิครับ  ผมต้องคุยกับลุงผันนานหน่อยคุณเข้าไปนั่งพักข้างในดีกว่า  ”

สองผัวเมียคนดูแลบ้านเข้ามาต้อนรับ  กีรติแนะนำลัยวัลย์กับสองคน

“ นี่คุณวัลย์ภรรยาของผม  ”
“ สวัสดีครับ  ”
“  สวัสดีค่ะทราบแต่ว่าคุณหมอมีภรรยาเราสองคนอยากเห็นหน้ามานานแล้ว  คุณน่ารักกว่าที่เราคิดเอาไว้ซะอีกนะคะ  ”

ป้าตุ่มพูดจากใจจริงที่เห็นลัยวัลย์สะสวยน่ารัก

“ ป้าช่วยดูแลคุณวัลย์ด้วยนะผมจะคุยเรื่องงานกับลุงผัน  ”
“ ค่ะ  ”

กีรตินั่งสั่งให้ลุงผันหาช่างมาซ่อมแซมในสวนที่มันชำรุดทรุดโทรมและทาสีบ้านเสียใหม่ทั้งหลังเพราสภาพของสีบ้านมันเก่ามากแล้ว  ส่วนลัยวัลย์เดินตามป้าตุ่มเข้ามาในบ้าน  ป้าตุ่มชวนคุยจ่อยๆอย่างคนช่างพูด

“ ป้าน่ะพอรู้ว่าคุณหมอมีครอบครัวแล้วก็แสนจะดีใจ  บอกกับตาผันว่าอยากจะเห็นหน้าภรรยาของคุณหมอจังเมื่อไหร่คุณหมอจะมาที่บ้านนี่บ้าง  เมื่อวานคุณหมอบอกว่าจะมาป้ากับลุงก็ดีใจถามคุณหมอว่าพาคุณผู้หญิงมาด้วยหรือเปล่าพอคุณหมอบอกว่าพามาด้วยเราก็ตื่นเต้นกันเลย  ”

ลัยวัลย์ได้แต่ยิ้มฟังป้าตุ่มจ้อ

“ คุณนั่งพักก่อนนะคะเดี๋ยวป้าจะเอาน้ำกระเจี๊ยบมาให้คุณดื่ม  ”
“ ค่ะ   ”

ป้าตุ่มเดินตัวกลมออกไป  ลัยวัลย์มองไปรอบๆบริเวณห้องที่กว้างโอ่โถงแล้วไปสะดุดตาที่ภาพเขียนสีน้ำมันบานใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังห้อง  ภาพผู้หญิงสะสวยโสภาในชุดเดินเล่นชายทะเลปล่อยผมยาวสยาย  ลัยวัลย์มองภาพนั้นอย่างรู้สึกคุ้นตาเหมือนเธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหน  แต่พอเธอนึกได้เท่านั้นขนในกายเธอก็ลุกชูขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ  ลัยวัลย์จ้องภาพนั้นต่างเหมือนกับจิตของเธอหลอหลอนตัวเองเพราะผู้หญิงในภาพเหมือนกำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่เธอ  ลัยวัลย์ลุกขึ้นยืนจะออกไปจากห้องนั้นพอดีป้าตุ่มถือถาดใส่น้ำกระเจี๊ยบเข้ามาให้

“ น้ำกระเจี๊ยบมาแล้วค่ะ  ”
“ ป้าคะ  ภาพนั้นใครกันคะ  ”

ลัยวัลย์ถามให้แน่ใจ  แต่ป้าตุ่มที่ยิ้มแก้มป่องแทบจะหยุดยิ้มทันที

“ เอ่อ  อ๋อ  ภาพคุณแม้นมาศค่ะ  ”
“ ฉันขอออกไปเดินเล่นนะคะ  ”
“ เชิญเลยค่ะ  คุณจะไปดูปลาที่หลังบ้านก็ได้นะคะคุณนินเอามาเลี้ยงเอาไว้เยอะเลยค่ะป้าจะพาไปดู  ”
“ ค่ะ  ”

ลัยวัลย์รีบออกไปจากห้องนี้เพราะเธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะมานั่งต่อหน้าภาพเขียนบานใหญ่ของแม้นมาศ  หมอสั่งงานกับลุงผันเสร็จก็เข้ามาในบ้านเขาเดินผ่านห้องรับแขกแล้วหยุดมองภาพเขียนของแม้นมาศ  แล้วเดินขึ้นไปยังห้องนอนที่เขาไม่เคยกลับมานอนเป็นเวลานานมากแล้ว  ทุกอย่างในห้องนอนยังเหมือนเดิมทุกอย่างป้าตุ่มดูแลทำความสะอาดเอาไว้ให้อย่างดี  กีรติลงนั่งบนเตียงมองภาพถ่ายของตัวเองที่ถ่ายคู่กับแม้นมาศเมื่อครั้งยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง  ภาพความรักความหวานที่เคยหวานชื่นผุดขึ้นมา  หมอหลับตาสลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วหยิบภาพนั้นวางคว่ำลง  บ้านหลังนี้กให้อนินเด็ดขาดหลังจากซ่อมแซมทาสีใหม่แล้ว  มันจะถูกเก็บเอาไว้เป็นเรือนหอสำหรับอนินกับเจ้าสาวของเขาที่ใกล้จะเรียนจบและเดินทางกลับจากต่างประเทศในเร็ววันนี้  หมอสั่งให้ลุงผันปรับปรุงห้องทุกห้องใหม่อะไรที่คิดว่ามันไม่มีประโยชน์และไม่เหมาะสมที่จะเก็บเอาไว้ก็ให้เอาออกไปเสียให้หมดจะคงสภาพเดิมเอาไว้เพียงห้องของคุณแม่เท่านั้น  นั่นหมายถึงซากอดีตเก่าๆที่เขาไม่เคยแตะต้องหรือไม่กล้าทำลายมันก็จะถูกเก็บทิ้งขนเอาออกไปจนหมดจบสิ้นอดีตที่เจ็บปวดโดยสิ้นเชิง  ลัยวัลย์ยืนมองปลาสวายตัวโตที่แหวกว่ายไปมาอยู่ในบ่อปูนขนาดใหญ่  แต่มองปลาแต่ในใจคิดถึงแต่แม้นมาศคู่หมั้นของหมอกีรติผู้ล่วงลับไปแล้ว  เธอคิดว่าแม้นมาศคงหวงแหนคู่หมั้นของเธอมากวิญญาณจึงมาหลอกหลอนคนที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับหมออย่างเช่นตัวเธอที่เข้ามาในชีวิตของหมออย่างลึกซึ้ง  ลัยวัลย์มองเงาของตัวเองในน้ำแล้วใจหายวาบเธอเพ่งมองเงานั้นให้แน่ใจอีกครั้งเพราะสิ่งเธอเห็นคือเงาของใครคนหนึ่งที่ไม่ใช่ตัวของเธอแน่แล้วหญิงสาวก็ถึงกับสะดุ้งตัวเผลอหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อมีมือมาแตะที่เขียนของเธอ

“ กรี๊ด  ”
“ คุณวัลย์คุณเป็นอะไรหรือเปล่า  ”

หมอเรียกและจับมือเธอเอาไว้เพราะลัยวัลย์ทำท่าจะออกวิ่งสีหน้าตื่นตระหนก

“ คุณหมอ  ”
“ ทำไมตัวสั่นอย่างนี้  คุณเป็นอะไรบอกผมสิ  ”
“ ฉัน  ฉัน  เอ่อ  ”

ลัยวัลย์หน้าตื่นแต่เธอก็ไม่บอกหมอว่าเพราะอะไร  ก็นี่มันกลางวันแสกๆคืนบอกว่าเธอเห็นอะไรในน้ำหมอจะได้ว่าเธอบ้าน่ะสิ  หมอเห็นท่าทางของลัยวัลย์แล้วเป็นห่วงจึงพาเธอกลับเข้ามาในบ้านเมื่อเข้ามาที่ห้องรับแขกหมอสังเกตว่าลัยวัลย์จะมองที่ภาพเขียนของแม้นมาศสายตาที่กังวลหวาดกลัว  หมอจึงพาลัยวัลย์กลับไร่  ตลอดทางที่กลับไร่หญิงสาวหน้าเครียดเป็นกังวลมาตลอด

“  คุณวัลย์  ”
“ คะ   ”
“ คุณเชื่อในสิ่งลี้ลับด้วยหรือ  ”
“ ฉัน  ฉันไม่รู้  ”
“ ไม่มีอะไรในโ,กที่เราจะพิสูจน์ไม่ได้  คุณเชื่อผมไหม  ”
“ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด  ”
“ แต่ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณกำลังคิด  คุณกำลังกลัวในสิ่งที่มันไร้สาระ  ”
“ คุณไม่ใช่ฉันคุณไม่ได้เจออย่างที่ฉันเจอ  เอาเถอะถึงฉันจะพูดอะไรอธิบายอะไรไปคุณก็ไม่เชื่อฉันอยู่แล้ว  ”
“ เชื่อสิ  เชื่อว่าคุณเจออะไร  ”

ลัยวัลย์หันมองหมอสงสัยว่าเขาแกล้งว่าเธอหรือเปล่า

คุณมุกดาไม่สบายใจที่รู้ว่าราวินกับพัดชาแอบมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง   เพราะพัดชาก็ถือได้ว่าเป็นหลานสาวของแม่สามีเธอและอยู่ร่วมบ้านกับราวิน  เมื่อลูกชายของเธอทำแบบนี้มันไม่ถูกไม่ควรอย่างยิ่งเธอจึงเรียกราวินเข้ามาคุยกัน

“ ทำไมวันนี้มีหน้าตาเครียดจังเป็นห่วงบ้านหรือไง  ”
“ เปล่าแม่เป็นห่วงวินมากกว่า  ”
“ เป็นห่วงผมทำไมครับผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย  ”
“ แม่ไม่ได้ว่าวินเป็นอะไร  แต่วินทำอะไรไม่ถูกต่างหาก  ”
“ ผมทำอะไรไม่ถูกครับ  ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย  ”
“ หน่อยเดียวน่ะไม่ได้ทำแต่ทำเรื่องใหญ่  วินทำอะไรไม่คิดเลยนะว่าผลอะไรมันจะตามมาแล้วใครเขาจะเสียหายอย่างไร  ”
“ โอย  แม่  ว่าผมใหญ่  ผมยังไม่รู้เลยนะว่าผมไปทำอะไร  ”
“ วิน  เลิกมาตีหน้าตาไม่รู้เรื่องอะไรได้แล้วนะ  วินทำอะไรกับหนูพัดชาอย่านึกว่าแม่ไม่รู้นะ  ”
“ แม่  แม่รู้ด้วยหรือ  ”
“ ตกใจล่ะซี่ที่แม่รู้  ทำไมวินทำอะไรหน้าเกลียดอย่างนี้พัดชาเขาก็เป็นหลานคุณย่าเหมือนกันนะถึงจะไม่เกี่ยวอะไรกับวินโดยตรงแต่สายตาคนอื่นเขาก็เป็นญาติกับเรา  ”
“ แม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร  พัดเขาบอกแม่เหรอ  ”
“ แม่เห็นเองกับตาพอใจหรือยัง  ถ้าแม่ไม่ให้เห็นก็คงยังไม่รู้ไปอีกนานแล้ววินก็เอาเปรียบพัดชาเขาเป็นเรื่องเล่นใช่ไหม  ”
“ แม่ครับ  มันไม่ใช่อย่างที่แม่เข้าใจ  คือ  ”
“ คืออะไร  วันก่อนวินบอกแม่เองว่ายังไม่คิดแต่งงานตอนนี้จะรอไปอีกนาน   แล้วที่แอบได้เสียกับหนูพัดวินหมายความว่าอย่างไรถ้าไม่คิดแค่เอาเขาเป็นเครื่องเล่นอย่างเดียว  ”
“ ผมกับพัด  เราไมได้รักกันเลยนะแม่  ”
“ วิน  นี่เราพูดแบบนี้ได้อย่างไร  ไม่ได้รักแต่ได้เสียกับเขา  ”
“ แม่ครับ  ”
“ เรื่องนี้แม่ไม่ยอมเด็ดขาด  วินต้องรับผิดชอบแล้วแต่งงานกับพัด  ”
“ แม่  จะถึงขั้นนั้นได้อย่างไรครับ  ”
“ วิน  ลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับนะลูก  ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขาต้องการให้ลูกนอนกับเขาฟรีๆหรอก  แต่งงานกับเขาซะใครๆเขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่าทำให้ญาติพี่น้องเขาว่าเอาได้ว่าวินเป็นคนไม่ดีกับคนที่อยู่ใกล้ชิดกันยังทำได้  ”

ราวินสมองหนักอึ้งขึ้นมาทันทีแม่รู้ว่าเขากับพัดชามีอะไรกันแถมจะบังคับให้แต่งงานกับพัดชาอย่างนี้เขาก็แย่แน่ๆละซี่

คืนนี้พัดชาเข้ามาหาราวินอย่างเช่นทุกคืนที่ผ่านมาหลังจากทุกอย่างผ่านไปพัดชานอนหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อนราวินมองใบหน้าใสๆที่นอนหลับตาพริ้มอย่างอิ่มเอมสมปรารถนาของพัดชาแล้วจูบที่แก้มของเธอพัดชาลืมตามองแล้วถามอู้อี้

“ ทำไมวันนี้คุณทำยังกับรักฉันเสียนักหนา  ”
“ พัด  เราแต่งงานกันนะ  ”

พัดชาตาโตขึ้นมาทันที

“ กินยาผิดหรือเปล่า  อยู่ๆจะมาพูดเรื่องแต่งงานกับฉัน  ”
“ ผมพูดจริงๆนะ  เราจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไปได้อย่างไรเกิดวันไหนคุณท้องขึ้นมา  ”
“ ฉันไม่มีวันปล่อยให้ท้องขึ้นมาอีกเด็ดขาดแค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้ว  ”
“ คุณว่าอะไรนะ  อะไรครั้งเดียวก็เกินพอ  คุณเคยท้องเหรอ  ”

ราวินถามหน้าตื่น

“ เคย  ”
“ ท้อง  กับใคร  ”
“ จะบ้าหรือไง  ฉันเคยนอนกับใครอื่นที่ไหนนอกจากคุณ  ”
“ แล้วทำไม  ผมไม่รู้เรื่องล่ะว่าคุณท้อง  ”
“ คุณจะไปรู้อะไร  คุณทำฉันแล้วก็ไม่เคยติดต่อฉันสักคำว่าฉันเป็นอย่างไรบ้างกับสิ่งที่คุณทำกับฉันเอาไว้  ”
“ พัด  แล้ว  ”
“ ฉันต้องทำแท้งน่ะสิ  ทำไม  ถ้าอยู่ป่านนี้ก็คงโตเท่ากับลูกของวัลย์แล้วมั้ง  ”
“ พัด  คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไร  เขาเป็นลูกของผมนะ  ”
“ ลูกของคุณแล้วทำไม  จะให้ฉันอุ้มท้องลูกไม่มีพ่อรอคุณมารับผิดชอบอย่างนั้นหรือคุณย่าคงเฉดหัวฉันออกจากบ้านนี้แทบไม่ทัน  ”

ราวินหมดแรงเมื่อรู้ว่าพัดชาเคยทำลายลูกของเขามาแล้ว  ใช่เขาผิดเองที่ไม่เคยเหลียวแลถามไถ่เธอเลยหลังจากที่เกิดเรื่องกันแล้ว

“ พัด  ผมขอโทษ  ”

พัดชาหัวเราะขื่นๆ

“ จะมาขอโทษฉันทำไมตอนนี้  มันจบไปตั้งนานแล้ว  ”
“ พัด  ผมจะชดเชยในสิ่งที่ผ่านมาให้กับคุณ  เราแต่งงานกันนะ  ”
“ ไม่ค่ะ  ฉันไม่ต้องการการชดเชยอะไรจากคุณทั้งนั้น  และก็ไม่แต่งงานด้วย  ”
“ ทำไม  ”
“ เราไม่ได้รักกัน  ”
“ แล้วเราจะอยู่กันอย่างนี้น่ะหรือ  คุณเสียเปรียบผมนะ  ”
“ ฉันไม่แคร์  อย่าพูดเรื่องนี้เลย  ”

พัดชาบอกแล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำราวินนอนลืมตาโพลงความคิดสับสนไปหมด

ลัยวัลย์นั่งให้นมลูกเรียมนั่งมองอยู่ใกล้ๆ

“ คุณหนูโตเร็วนะคะ  แขนเริ่มป้อมแล้ว  ”
“ กลางคืนเขากวนพี่เรียมไหมคะ  ”
“ ไม่กวนเลยคะหลับปุ๋ย  ตื่นขึ้นมาทานนมแล้วก็หลับต่อ  เลี้ยงง่ายอย่างนี้คุณวัลย์น่ามีมาให้เรียมเลี้ยงหลายๆคนะคะ  ”

ลัยวัลย์ยิ้มกร่อยๆ  มีลูกอีกหรือ  แค่คิดก็ไม่รุ่งแล้วหญิงสาวคิดในใจ  ลูกคือความผูกพันธ์อันยุ่งใหญ่สำหรับผู้เป็นแม่ ไม่ว่าเขาจะเกิดมาจากความพร้อมหรือไม่พร้อมแต่เมื่อมีเขาแล้วก็ต้องทุ่มเทเลี้ยงดูทะนุถนอมเขาให้ดีที่สุด  ลัยวัลย์จนหนทางที่จะปลีกแยกตัวไปจากหมอกีรติ  คนเราไม่ได้รักกันจะทนอยู่ด้วยกันไปนานสักแค่ไหน  ลัยวัลย์อยากมีชีวิตของเธอใหม่กับลูกโดยไม่มีกีรติเกี่ยวข้องด้วยแต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรเพราะเวลานี้ชีวิตของเธอและลูกจะถูกควบคุมดูแลจากหมอเสียทั้งหมดแล้ว  จะแยกตัวจะเดินจากไปให้พ้นเขาได้โดยวิธีไหนกันเล่า  มันยังคิดหาทางไม่ได้เลย