ผมเป็นเด็กมัธยมปลายครับ เป็นคนร่าเริง พูดเก่ง แต่เวลาอยู่กะผู้หญิงที่ชอบมักจะเขินอายอยู่ตลอดเวลา เมื่อ1ปีที่แล้ว ผมแอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ตอนนั้นผมคิดว่าจะเก็บไว้เป็นความลับไม่บอกใคร ซึ่งคิดแค่ว่า"แค่แอบมองก็พอแล้ว" แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ความลับมันไม่มีในโลก เพื่อนของผมรู้ว่าผู้หญิงที่ผมชอบคือใคร เธอเป็นคนดัง มีคนรู้จักเธอมากมายในโรงเรียน เพื่อนผมทุกคนเตือนผมให้ทำใจ อย่าไปจีบเลย แต่ก็อย่างว่าแหละครับ "รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง"คืนนั้น ผมทักเฟสเธอไป ตอนพิมพ์ทักทาย ใจมันสั่นมากเลย555555 หลังจากนั้นผมก็คุยกะเธอมาเรื่อยๆ จนผมขอไลน์เธอครับ เราคุยกันผ่านไลน์ เวลาเจอกันก็ทักบ้าง แต่น้อยมากเลย ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมถึงขี้อายหรือเขินอะไรขนาดนั้น "ทั้งๆที่ผมรู้ว่าควรคุยกะเธอในโลกความเป็นจริงจังมากกว่าแค่ในโทรศัพท์มือถือ" เราคุยกันมาเรื่อยๆผมก็มักหยอดคำหวานวันละเล็กละน้อย และ ผมพยายามจะเจอเธอให้บ่อยที่สุด       พยายามทักทาย พูดคุยด้วย หลังจากนั้น เวลาผ่านไป9เดือน ผมก็สารภาพความรู้สึกที่มีให้กับเธอครับ มันดีกว่าที่คิดมากเลยครับ(หลอกตัวเองรึป่าว) ถึงแม้เค้าจะไม่ตอบตกลงก็เถอะ ผมมีความสุขมากครับที่เธอไม่ปฏิเสธผม เธอบอกว่าเราก็รู้สึกดีแต่มันไม่ขนาดนั้น ถึงแม้จะแค่คุยกันต่อ แต่แค่คุยผมก็มีความสุขมากแล้ววววว ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมเราได้เจอกันบ่อยขึ้นตามที่เรียนพิเศษ ผมพยายามทำให้เธอมั่นใจว่าผมจะทำให้เธอมีความสุขได้ แต่อะไรที่เราฝันไว้บางทีมันก็ไม่เป็นจริงเสมอไปหรอก ผมกลับแพ้นิสัยของตัวเอง ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย ทั้งๆที่มีโอกาส เมื่อสองเดือนที่แล้วเธอบอกกับผมว่า เราเป็นเพื่อนกันเถอะและเธอก็ขอโทษผมใหญ่เลย ผมยอมรับว่าไม่เคยทำใจกับเรื่องนี้ได้เลยแต่ผมไม่อยากเสียใจอีกเลยตัดสินใจหายไปดีกว่า     แต่ผมอยากบอกกับเธอว่า เราขอโทษนะ ที่เราไม่ดีพอ เราคิดถึงแกนะตลอดเวลาที่ผ่านมา  เราขอให้แกมีความสุข มีคนดีๆผ่านเข้ามาในชีวิต เรามันกากเอง ที่แม้แต่เข้าไปคุยก็ไม่กล้า แล้วก็ขอโทดด้วยที่ชอบไปเพ้อให้ฟัง จะไม่ไปรบกวนอีกแล้ว  โชคดีนะ