คือเคยคบกับผู้ชายอยู่คนนึงค่ะ ตอนคบเหมือนว่าเราพยายามอยู่คนเดียว ทนทุกอย่างเลยค่ะเพื่อยื้อเขาไว้ ยอมทะเลอะกับเพื่อน ยอมทนให้เขาคุยกับคนอื่น แต่พอมาถึงจุดนึงเขาก็บอกเลิกเรา แบบเย็นชามาก เหตุผลทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ค่ะ อาจจะไม่รักตั้งแต่แรก แต่เราดื้อเองที่จะดึงเขาไว้ คือตอนเลิกนี่โทรมเป็นศพเลยค่ะ ซึมเลย ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น จนถึงตอนปิดเทอมค่ะ เขาก็พยายามจะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น ผอมลงขาวขึ้น จนคนอื่นทัก คือเลิกกับแฟนคนนั้นมาเกินครึ่งปีแล้ว แต่ความรู้สึกเราก็เหมือนเดิมแต่ ก็ไม่ได้ทักไม่ได้คุยไม่ได้ยิ้มให้ เจอกันก็ทำหน้าเฉยๆ จนวันนึง คือเหมือนเขาพยายามจะหาเรื่องคุยกับเราโทรหาเรา เหมือนเขามากวนประสาทเรา มาแหย่ว่าคนนั้นชอบคนนี้ชอบ คือเราไม่ชอบเลยค่ะ มันเหมือนเราเป็นของเล่น พอเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็บอกมันหวงก้าง อาจจะมีคนบอกว่า ชอบเราจริงๆแล้วเขาเหมือนหวงก้าง หาเรื่องคุย คือเรามองเขาบ่อยนะคะ แต่เพื่อนชอบห้าม เราเลยมองแค่หางตาเฉยๆ แต่หลายครั้งที่หันไปเจอหน้ากันพอดี  เราพยายามทำนิ่งๆถึงจะรักเขา แต่เราไม่อยากกลับไปจุดนั้นแล้วค่ะ นึกถึงตอนที่เขาทิ้งเรา แล้วมันโกรธจริงๆค่ะ เราร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตา แต่เขากลับไม่สนใจอะไรเลย พอมาถึงตอนนี้ เขากลับทำเหมือนเสียดาย มันทำให้เราหวั่นไหวนะคะ แต่ก็พยายามข่มใจตัวเองอยู่
ป.ล เราควรทำยังไงต่อไปคะ?
ป.ล2 จากที่เรา เขาเสียดายเราจริงมั้ย