สวัสดีครับ

ผมไม่รู้เป็นอะไร ผมคิดมากกับทุกสิ่งทุกตั้งแต่ เพี่อนกลุ่มไม่ชวนไปไหนจนถึงแฟนทิ้ง เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ ม. 4 จนถึงมหาลัยปี 1

ผมก็เป็นแบบเพี่อนไม่ชวนทำอะไรก็ชอบคิดว่า "เพี่อนทิ้งตูแน่นอนเลยวะ" เป็นแบบนี้ 1000 ครั้งแล้วมั้งครับ 55 จนผมเริ่มกลัวว่าเพี่อนจะเอือมระอาจนไม่อยากจะยุ่งกับผมอีกเลย เพี่อนผมก็ชอบบอกว่าผมชอบคิดในแง่ร้ายเกินไป แต่บางทีผมก็รู้สึกได้นะ แต่ผมบอกไม่ถูกอ่ะครับ

ผมกลัวว่าความคิดมากของผมมันจะคร่าความสัมพันธ์กับคนอี่นและตัวเองด้วยนี่สิ ครับ ผมรู้ว่าคำว่า "ปลง" ฟังดูง่ายมาก แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับผม ตอนแรกก็นึกว่าง่ายเหมือนคนอี่นๆ เขาพูดกัน แต่มันไม่ใช่อ่ะครับ T_T ผมก็ไม่อยากคิดหรอกครับแต่จะทำยังไงดีครับ อย่างน้อยก็ขอให้มันเพลาๆ ลงก็ยังดีอ่ะครับ หลังๆ ผมก็พยายามจะไม่คิดมันแต่ก็ไม่ 100% อ่ะครับ เหมือนมันอึดอัด จะว่าผมขาดความอบอุ่นกับคนภายนอกยกเว้นครอบครัวก็ได้นะครับ เพราะผมคงเป็นจริงๆ เฮ้อที่ผมพูดมาเนี่ยยังเหนี่อยใจกับตัวเองเลยครับ ผมว่าคนอี่นๆ คงหนักใจกับเรี่องไม่เป็นเรี่องของผมอ่ะครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นโรคชึมเศร้าจริงหรือเปล่า แต่ผมเคยอ่านในเว็บฝรั่งส่วนใหญ่ก็เกือบตรงกับผมเลยอ่ะครับ..

ปล. ผมอาจจะตั้งกระทุ้แนวนี้เยอะไปหน่อยนะครับ ถ้าดูจากประวัติ ยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ - -*